Maand: november 2012

Samen met hun lieve familie en vrienden stond ik hen op te wachten in de tuin van het sfeervolle koetshuis. Onderweg naar deze romantische locatie had ik wat druppels op de voorruit van mijn auto, maar nu piepten de zonnestralen brutaal tussen de grote witte wolken door en zetten de tuin in de spotlights.

 Over het oude bruggetje kwam de Rolls Royce Silver Cloud langzaam dichterbij en konden we een glimp opvangen van het knappe bruidspaar dat letterlijk èn figuurlijk in de wolken was. Een spontaan applaus barstte los toen het bruidspaar uit de trouwauto tevoorschijn kwam en zich uitgebreid liet omhelzen en bewonderen. Ik keek even naar de fraai bewolkte lucht boven ons en bedacht me dat de wolken eigenlijk wel prima pasten in het geheel.

In de prachtig gedecoreerde trouwzaal vonden de gasten snel hun plekje en kon de bruidegom zijn entree maken, begeleid door zijn moeder. Vol trots zag ik haar even opzij kijken naar haar zoon, voor ze hem los liet,  wachtend op zijn bruid. Onder de indrukwekkende woorden ‘Clouds above go sailing by’ uit de song van Racoon betrad een zichtbaar ontroerde bruid de trouwzaal aan de arm van haar vader, wat een adembenemend tafereel!

Natuurlijk vertelde ik hoe ze als jonge mensen in de wolken waren geraakt van elkaar; hun liefdesgeschiedenis. De eerste ontmoeting bij haar thuis tijdens een feestje, waar hij verscheen op zoek naar zijn feestende vriend.  Over de eerste kus op een dancefeest en hoe ze daarna met oogpotlood zijn telefoonnummer op haar arm schreef. Het eerste dagje écht samen had plaatsgevonden op het strand van Ouddorp, waar ze met haar ouders en zus vakantie vierde. Hij kwam haar bezoeken en ze beleefden een hele romantische dag waarbij zon, zee en strand het decor vormden.

Sindsdien voelde het als ‘hun’ strand en daarom werd dat ook de plaats waar hij haar vele jaren later ten huwelijk vroeg. Ze had geen idee van de gevulde picknickmand die achter in de auto stond, op weg naar de geheime bestemming. De bekende route naar het zo vertrouwde stand vermeed hij zorgvuldig,  dus ze was enorm verrast toen ze uiteindelijk had ontdekt waar hij haar heen bracht. Het was een beetje fris, dus zochten ze een romantisch, beschut plekje in de duinen.  Voor de mand werd geopend kreeg ze een kaart in haar handen gedrukt met zijn liefdeswens,  terwijl hij zich op zijn knieën liet zakken en de ring tevoorschijn haalde.

Tijdens de voorbereidingen voor de trouwdag leek het er heel op dat ze hun plannen om op hun droomlocatie te trouwen, moesten laten varen. Als geregistreerd partners werd hen de mogelijkheid tot omzetting slechts geboden in het gemeentehuis van één der beide partners. Maar er was gelukkig een oplossing. De formaliteit werd ’s morgens verricht, waarna de ceremonie alsnog plaatsvond in het prachtige koetshuis.

Ik droeg de brieven voor waarin bruid en bruidegom zelf hun belofte aan elkaar prachtig hadden verwoord. Ook de getuigen hadden hun gevoelens aan het papier toevertrouwd, aan mij de eer om deze teksten in mijn toespraak op te nemen. Ik zag hier en daar wat druppeltjes vallen … niet vanuit de wolken …het waren tranen van puur geluk!

Gepubliceerd in magazine TROUWEN december 2012/januari/ februari 2013, zie ‘publicaties’

De jonge enthousiaste bruid was op 8-jarige leeftijd met haar ouders en broer vanuit Engeland in Nederland komen wonen. De familie voelde zich vrij snel thuis in het kleine dorpje en beide kinderen knoopten vrijwel direct vriendschappen aan met klasgenootjes. Een meisje dat de Engelse taal sprak maakte wel indruk op school, zelfs bij de jongens in hogere klassen.  Aansluiting bij het groepje jongeren was dus geregeld, ze mocht mee naar de speeltuin en was op latere leeftijd zeker present bij de zwempartijen in het kanaal. Na een zomerse duik trok ze op een keer de stoute schoenen aan en zoende hem pardoes, achter het elektriciteitshuisje. Dat werd de start van hun prille liefde, die door de jaren heen was uitgroeide tot een hechte relatie.

Ze hadden een woning gekocht in het dorp en gingen samen onder één dak wonen. Als volgende stap in de toekomst droomde zij van een sprookjeshuwelijk en gaf haar geliefde veelvuldig hints om haar wens in vervulling te laten gaan. Toen er maar geen huwelijksaanzoek kwam, werd ze ongeduldig en zocht zelf vast een verlovingsring uit. Nu was het een kwestie van afwachten tot ze zou worden gevraagd. Dat gebeurde steeds niet als zij het wel verwachtte, maar op eerste kerstdag bleek het laatste cadeautje gelukkig toch voor haar. De felbegeerde ring mét het aanzoek om zijn vrouw te worden.

De bruiloft zou vanzelfsprekend in Nederland plaatsvinden, maar natuurlijk wel met een aantal Engelse tradities! Vooraf meldde de bruid me dat ze geen stukje van de bruidstaart wilde bewaren. Dat is een traditie die ik wel kende, een stukje taart wordt ingevroren en gegeten bij de geboorte of doop van een eerste kind óf op de dag waarop het paar één jaar getrouw is, de ‘huwelijksverjaardag’. Maar nee, dat vond ze zonde van de taart. ‘Veel te lekker om zo lang te moeten bewaren’ zei ze met een smile van oor tot oor.

De plechtigheid vond plaats in een prachtig versierde stadstuin voorzien van stijlvolle stoelen, enorme ballonnen en harmonieus twinkelende windorgels in de bomen. Naast de met wit fluweel overtrokken loveseat stonden ingelijste foto’s op een tafeltje van de overleden grootouders. Het zag er adembenemend uit, klaar voor een prachtige ceremonie in het lentezonnetje!

De gasten arriveerden en ik kon feilloos bepalen welke dames en heren uit Engeland afkomstig waren. Allemaal heel feestelijk gekleed, een aantal dames met een mooie kleurige hoed passend bij hun evenzo fleurige jurk. De bruidegom mengde zich –inmiddels lichtelijk nerveus- onder de gasten, tot iedereen werd verzocht plaats te nemen,  zodat de ceremonie kon aanvangen.

Inmiddels was ook de bruid met haar vader gearriveerd.  Ze wilde wel graag de traditie in ere houden dat de bruidegom en gasten haar pas zouden zien op het moment dat zij aan de arm van haar vader de tuin in zou lopen. Vader en dochter stonden in een zaaltje te wachten  en ik liep even naar binnen om even te informeren of ze klaar waren voor het grote moment. De bruid trof ik aan met een borrelglaasje in haar hand waaruit een rietje stak. ‘Even tijd voor een borrel’ beantwoordde ze mijn verbaasde blik lachend. ‘En ik wil mijn lipgloss niet beschadigen, vandaar het rietje!’

Ze maakte een onvergetelijke entree, wij keken allen met ingehouden adem toe. En natuurlijk zei ze volmondig ‘ja’ toen ik haar eindelijk die belangrijke vraag mocht stellen.

Dit Trouwverhaal is ook verschenen als blog op de website Trouwen.nl