Maand: mei 2013

Winterhuwelijk … witte wereld

Op een winterse zaterdagavond in januari ontmoetten ze elkaar voor het eerst in real life, na een digitale ontmoeting een week eerder. Ze dronken samen muntthee aan het Zeeburgerpad in Amsterdam, een voor haar vertrouwde omgeving.  Ze genoten van elkaars gezelschap en al snel werden amoureuze blikken uitgewisseld.  Zou dit dan toch echt de perfecte match zijn?

Terwijl de sneeuw op hen neerdaalde, vonden hun lippen elkaar aan het einde van deze heerlijke avond, op de Plantage Middenlaan. In haar oude Mercedes glibberde ze later voorzichtig van de parkeerplaats richting huis. De banden vormden een spoor in de sneeuw terwijl hij haar na keek. Er was nog iets achtergebleven….want bedekt door een klein laagje verse sneeuw, wachtte hem een bon voor wildparkeren onder de ruitenwisser.

De volgende dag maakten ze een romantische, winterse strandwandeling, gevolgd door een dineetje bij kaarslicht. Vlinders in haar buik van haar boomlange, blauwogige, rustige date. Ook hij was geïntrigeerd door deze mooie,  interessante vrouw met haar markante blauwe kijkers.  Een heerlijke dag. Korte tijd later ontmoette hij haar peuter-zoon, een echte spring-in-het-veld die over een oneindige dosis energie beschikt. Overtuigd van hun gevoelens voor elkaar en de overweldigende liefde die ze voor elkaar voelden, werd hun relatie gedurende dat eerste jaar steeds intenser.

Kerstmis vierden ze dat eerste jaar als liefdespaar met vrienden in Zuid-Frankrijk. Het was een langdurige, barre autorit richting de Pyreneeën met gigantische sneeuwstormen onderweg. Eenmaal aangekomen in het idyllisch wit besneeuwde dorpje, verdwenen de herinneringen aan de ontberende reis snel naar de achtergrond. Ze prezen zich gelukkig in een romantische, witte wereld die hen herinnerde aan hun kennismaking. Omringd door enthousiast gezelschap dronken ze een welverdiende borrel.  En op deze plek, bij het taverne naast hun vakantiehuisje, ging hij op zijn knieën in de sneeuw om haar zijn huwelijksaanzoek te doen.  Een serieuze vraag, die door niemand als zondanig werd herkend door de ietwat hilarische sfeer. Dus bij terugkeer in Nederland besloot hij een nieuwe poging te ondernemen tijdens de jaarwisseling. Deze keer  wist hij haar wél te overtuigen en stemde ze opgetogen in.

Toch gingen er nog twee jaren voorbij voor hun grote dag aanbrak. Reden daarvoor was een hele mooie en zeer welkome aanleiding;  de komst van een prachtig klein meisje! De geplande trouwdag in de zomer werd zodoende verschoven naar de winterperiode.  Zou er dan misschien sneeuw vallen op hun trouwdag?

Geen sneeuw…. en dat was misschien ook beter. De bruidegom brak een week voor de grote dag zijn arm op zes plaatsen, dus voorzichtigheid was absoluut geboden. Een witte wereld in een andere vorm,  op die zaterdag eind november. Nevel en mist hingen als een mysterieuze sluier boven land en water. Het monumentale Goudestein opende haar deuren toen het stijlvolle bruidspaar over de rode loper hun entree maakte. Met alle gasten keek ik vervolgens vol bewondering hoe het bruid en bruidegom de trouwzaal betraden, terwijl Dollys Parton’s stem de historische ruimte vulde. Een lied van het idool van de bruid waarin ze haar bruidegom exact herkende:

Sky-blue eyes, a big wide smile

And tall as a sicamore tree

He’s real smart

with a real big heart

And he’s gonna marry me

Na mijn welkomstwoord ontstak zij heel liefdevol een zilveren kaars, omgeven door witte decoratieve vlinders. Het handelsmerk van Dolly én het logo van de bruid. Een lichtje ter nagedachtenis aan haar vader en haar oom, een ontroerend moment. Ik vertelde daarna hun liefdesgeschiedenis,  terwijl ze beiden straalden van geluk. Dankbaar dat ze deze dag samen én met al hun lieve familie en vrienden mochten beleven. Na het ja-woord  schreef het inmiddels bijna vijfjarige zoontje vol trots zelf zijn naam in het trouwboekje. Van het mini vingertje van zijn zusje maakten ze een afdruk met inkt. Bijzondere getuigen van een perfecte match!

De liefde is een verrukkelijke bloem

Maar men moet de moed hebben

Haar te gaan plukken aan de rand

Van een verschrikkelijke afgrond

Het was een mooie, zwoele avond dus ik besloot op mijn fiets naar het aanstaande bruidspaar te gaan voor de kennismaking. Zoals altijd, weer heel benieuwd naar het verhaal achter de wens om wettelijk met elkaar verbonden te worden.

Ik werd hartelijk onthaald door het verliefde stel en ontmoette ook de dochter van de bruid, een enthousiaste tiener. Onder het genot van een kopje koffie luisterde ik naar de liefdesgeschiedenis van het bruidspaar, in het geheel geen alledaags verhaal. Gekscherend beschreven zij de omstandigheden rond hun kennismaking als een soort soap. De scherpste kantjes waren er inmiddels een beetje vanaf, dus konden ze er nu best goed over praten. Maar een ongelooflijk verhaal was het zeker!

Het noodlot maakte hen huisgenoten, een situatie –samen onder één dak wonen- die uit pure noodzaak was geboren. Op dat moment waren ze onbekenden van elkaar, namelijk. Kort daarvoor was de aanstaande bruid verlaten door haar toenmalige echtgenoot, haar man was verliefd op een andere dame. De dame in kwestie had haar echtgenoot dat nieuws ook gebracht en hem verzocht de woning te verlaten. Ze had namelijk besloten om per direct met haar nieuwe liefde te gaan samenwonen.

Vol ongeloof hoorde ik aan wat ik inmiddels al vermoedde… de voormalig partners van ‘mijn’ bruidspaar hadden voor elkaar gekozen. Die afschuwelijke omstandigheid had geleid tot contact tussen de twee verlaten echtgenoten.  Hij was nu dakloos dus zij bood hem onderdak en hij maakte dankbaar gebruik van haar aanbod. Een uiterst moeilijke en verdrietige situatie voor hen, maar ook voor hun hevig geëmotioneerde kinderen. Er was echter wel één lichtpuntje; de situatie maakte hen soulmates. Ze waren voor elkaar de enige die écht kon delen in de onmacht van de situatie, in het verdriet en de pijn.

Iedere dag samen zijn, met elkaar praten en huilen, dat schept al heel snel een band. Gevoelens delen met iemand die exact aanvoelt wat je bedoelt blijkt ontzettend fijn en waardevol. Samen voelden ze zich sterk, het gaf hen kracht. En wat ze zelf nooit hadden verwacht,  gebeurde na verloop van tijd. Die vreselijke gebeurtenis waardoor ze elkaar hadden leren kennen, leidde uiteindelijk tot iets heel moois; gevoelens voor elkaar. Een moeilijke start, een beginperiode ook met veel twijfel want er waren immers ook nog beschadigde kinderen betrokken in deze situatie.

Maar die gevoelens lieten zich niet terug duwen in het hoekje, die gevoelens werden juist steeds sterker. Toen ze wisten dat niet alleen zijzelf, maar ook hun thuiswonende kinderen een goed plekje hadden gevonden binnen deze nieuwe relatie, durfden ze een nieuwe stap te zetten. Voor hen een hele belangrijke stap … om lak aan de hele wereld te hebben. Ze voelden dat het goed was en wat anderen daarvan zouden denken, lieten ze achter zich.

En vanaf dat moment ging het steeds beter, ze probeerden alle ellende achter zich te laten en kwamen eindelijk weer in een opbouwende situatie terecht. Dat voelde goed … echte liefde. En ondanks hun eerdere voornemen om nooit meer te trouwen, vroeg hij haar ten huwelijk omdat hij heel zeker wist dat hij met deze vrouw en kinderen de rest van zijn leven wilde doorbrengen. Zij accepteerde zijn aanzoek omdat jij haar het gevoel gaf in de hemel op aarde te zijn beland.