Maand: september 2013

Met een veel te dure fles wijn proosten ze in een exclusieve club in New York op het voornemen om elkaar het ja-woord te geven. Het was geen aanzoek geworden in Central Park zoals de bedoeling was, want het bleek daar ’s avonds laat toch meer griezelig dan romantisch. Over de trouwlocatie hoefden ze niet lang na te denken, dus voor de bodem van de fles in zicht was, wisten ze al dat hun belofte van eeuwige trouw zou moeten klinken in ‘hun’ Roze Kasteel.

Dat Roze Kasteel in het voormalig Land van Ooit,  was de plaats waar een aantal jaren eerder hun romance was opgebloeid. Omdat de oudste prinses het kasteel tijdelijk bewoonde, nodigde ze de vrouw van haar dromen uit voor  een super romantisch diner in de balzaal van het kasteel. Later op de avond gevolgd door een winterse wandeling door de aangrenzende tuin. De honderden lichtjes van de  kerstverlichting leken kleine stralende sterretjes die schitterden in de ijskoude, heldere nacht.

Hun wens om te trouwen op hun droomlocatie zou in vervulling gaan! Een klein jaar na het huwelijksaanzoek was de balzaal van het kasteel gevuld met hun enthousiaste, vrolijke gasten. De goudkleurige stoeltjes die aan weerzijden van de enorme roze loper waren geplaatst, waren allemaal bezet.  Dames in fraaie roze jasjes en hun voeten gestoken in zuurstokroze pumps met een duizelingwekkend hoge hak. Heren met feestelijk roze glitterschoenen, roze veters of overhemd. En de trouwambtenaar met een roze band op haar toga…allemaal in afwachting van het moment waarop de twee prinsessen de balzaal zouden betreden.  Twee stoeltjes voor in de zaal waren nog wel leeg, waar waren die twee omaatjes toch?

Een ontroerd ‘ahhhhh’  ontsnapte aan ieders lippen toen de oma’s op de roze loper verschenen. Flinterdunne roze hartjes strooiend, liepen ze trots en een beetje verlegen lachend de zaal in. Achter hen verschenen de prachtige, stralende bruiden in hun sprookjesachtige trouwjurken. Een betoverende start van de ceremonie!

Gezeten op hun gouden troon luisterden de bruiden vervolgens naar mijn welkomstwoord, gevolgd door een hilarische uiteenzetting van de start van de liefdegeschiedenis, vertokt door een vriendin. Ik pakte daarna de roze draad weer op en mocht de prinsessen verder toespreken. Vlak voor het grote moment zou aanbreken, was er een optreden van een theatercollega. Toen de eerste akkoorden klonken van het nummer ‘I take your hand’ stond één van de bruiden op en zong haar lief toe met een betoverend heldere stem. Ontroerend, ik zag hier en daar wat traantjes vloeien.

Bij het refrein: ‘So marry me, will you be my queen?’ zong de collega een fabuleuze tweede stem. Iedereen was merkbaar onder de indruk. Tot onze grote verrassing stonden bij het tweede couplet een aantal vrienden op uit de zaal, die al zingend naar voren liepen:

 And bless our friends who stand by us

And will share this joy with us first

Let them stay rich in their kindness

Because we know what it is worth

Een sensationele liefdesverklaring, de energie spatte ervan af. Het lied eindigde weer ingetogen, de getalenteerde bruid zong haar slotwoorden: ‘So marry me’ en de laatste snaren van de gitaar werden beroerd. ‘Ja, ik wil’ riep de prinses op de bank vol overtuiging en ze stak haar armen enthousiast in de lucht.

Emotionele liefdesbrieven aan elkaar met humor, maar ook zeker met een serieuze passage volgden. Ze lazen ze zelf voor, de beloften om oneindig van elkaar te blijven houden. Twee maal volmondig ‘JA’ verbond de prinsessen daarna voor het leven.

Een sprookje … ik eindigde de ceremonie met mijn wens voor de prinsessen: ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’

Foto’s: Nomovies | Maarten Mooijman

Brandende liefde

Vuur… het element dat als een rode draad door hun samenzijn loopt. Rood als kleur van vlammende hartstocht en passie. Maar ook de kleur van de vuurzee die haar woning verwoestte en zodoende hun verliefdheid versneld liet overvloeien in een serieuze relatie. De kleur ook van de roos die de corsage vormde.

Ooit had ze hem toevertrouwd dat ze het wel een romantische gedachte zou vinden om met hem te trouwen. Dan zou hij haar wel moeten vragen voor haar veertigste verjaardag. Maar het was geen issue die hen bezig hield, hun relatie als samenwonenden verliep perfect en er was geen enkele reden om daar verandering in te brengen. Compleet overrompeld was ze dan ook, toen hij haar vijf minuten voor de  klok haar veertigste verjaardag aan gaf, een aanzoek deed.

Een relaxt barbecue feestje met familie en vrienden op een eigenzinnige locatie, dat was hun wens voor de trouwdag. Hun ja-woord zou onderdeel vormen van de feestelijkheden, alvorens het vuur van de barbecue’s zou worden ontstoken. Ze vonden de perfecte locatie die voldeed aan hun verwachtingen in Willemstad; Fort de Hel!

Op die eerste zomerdag arriveerden de genodigden bij het Fort. Ze werden onthaald met een glaasje Helpekel door de fortwachter, gekleed in zijn Napoleon-uniform. Op de beschutte open ruimte voor het fort, ontvingen alle gasten daarna enthousiast het bruidspaar. Bewonderende blikken, liefdevolle omhelzingen, een slokje en een sigaretje voor de ceremonie aanving.

Het verhaal van hun liefde, aangevuld met hilarische en ontroerende anekdotes van hun getuigen en ouders. Gevolgd door een vurige en overtuigende belofte van eeuwige trouw. Het door haar vader beschilderde wijnkistje werd gevuld met cadeautjes door ouders en hun meest intieme vrienden. Als trouwambtenaar was ik de enige die wist hoe fantasievol en creatief ze allen een gepast geschenk hadden meegebracht, voor de tijdscapsule. Met een cryptische omschrijving lichtte ik een tipje van de sluier, zonder iets te verraden op het moment dat het geschenk in het kistje werd gelegd. Bruid en bruidegom lieten als laatsten hun liefdesbrieven aan elkaar tussen de plankjes zakken en sloegen daarna de spijkertjes trefzeker door het deksel. Het kistje werd afgesloten voor de komende vijf jaren.

Flessen champagne werden ontkurkt om te proosten op hun verbintenis. Tijd om hun brandende liefde te vieren en het vreugdevuur aan te steken om de maaltijd te bereiden. Hun ontspannen bruiloftsfeest duurde voort tot in de late uurtjes…onder de poort van De Hel.