‘Dat ik geen tattoos meer zet, beloof ik je niet’ luidde één van haar beloften, die ik mocht voorlezen aan haar allerliefste.
Geëmotioneerd luisterden ze, zaten samen voor me op de witte klapstoeltjes, de vingers ineen gestrengeld. Hun blikken afwisselend gericht op elkaar en hun schattige dochtertje. Een dotje van nog geen twee jaar oud, gehuld in een crème tule jurkje. Op haar blote voetjes danste ze rond de parasol. Ze vormde kleine cirkeltjes in het zand, op het strand langs het meer van De IJzeren Man.
Ik verwoordde het verhaal van de rollercoaster waar ze ruim drie jaar eerder samen waren ingestapt. Een rit die hen met duizelingwekkende snelheid had gevoerd van het moment waarop zij durfden bekennen dat ze meer voor elkaar voelden dan vriendschap, tot het moment waarop ze elkaar eeuwige trouw beloofden op deze zonovergoten zaterdagavond.
Je ne regrette rien, woorden die onlosmakelijk zijn verbonden aan de start van hun relatie. Woorden die op hen ieder afzonderlijk een onuitwisbare indruk hadden gemaakt. Voor hem het lied dat hem herinnert aan de uitvaart van zijn lieve moeder. Ze was hem heel plotseling ontvallen, veel te jong. Door zijn verdriet had zij zich gerealiseerd dat ze hem wilde troosten, voor hem wilde zorgen.
Voor haar gaven de Franse woorden uiting aan deze beslissing. Om voor de liefde van haar leven te kiezen, voor hem… Je ne regrette rien … letterlijk en figuurlijk, voor altijd ín zijn hart bewaard en óp haar hart geschreven, onuitwisbaar in inkt.
Hij omschreef in zijn liefdesbrief de ongelofelijke achtbaanrit die ze samen hadden gemaakt. Een rit die hem op ongekende hoogtes heeft gebracht. Loopings en schroeven. Twee mooie kindjes … het dansende dotje en het slapende babyjongetje. Een warm en liefdevol gezinnetje, een mooie basis voor een vruchtbare toekomst.
Ze waren over wat hekjes gesprongen, maar bleven zitten. ‘En als je mijn hand vasthoudt, beloof ik niet te schreeuwen’ voegde hij nog toe. Tranen van ont- roering en pure blijdschap blonken in haar ogen toen hij zijn ja-woord uitsprak.
Haar ‘ja’ werd gevolgd door een innige kus, de bezegeling van de liefde tussen deze twee soulemates. Het dotje mocht de ringen aan haar papa en mama brengen. Twee enorme snoepkogels in goud en zilver, beiden aan een plastic ringetje. De zoete geur van het snoep bracht twijfel, maar ze reikte ze toch aan. De gouden en zilveren kogel om hun vingers bedekte slechts tijdelijk het symbool wat zij die middag voor de eeuwigheid hadden gekozen. King and Queen of hearts, voor altijd!
Tattoos die nog steeds hun vingers zullen sieren als zij op 85-jarige leeftijd een sneeuwballen- gevecht aangaan, zoals ze elkaar plechtig beloofden op deze avond.
Als de rollercoaster heeft plaats gemaakt voor de rollator zullen zij elkaar energiek bekogelen. Niet met suikerzoet zilver of goud, maar met ijskoude, witglinsterende ballen. Deze koning en koningin van de liefde!
Foto’s: privé
“Gebruik jij een standaardtekst?” is de eerste vraag die mij wordt gesteld door de man die zijn lief binnenkort het ja-woord wil geven. Hmmmm … denk ik, ik moet het imago van de enthousiaste trouwambtenaar nog even oppoetsen! “Hebben jullie een standaardverhaal te vertellen dan?” is mijn wedervraag. Retorisch natuurlijk, maar ik zie een kleine denkrimpel op zijn voorhoofd verschijnen. “Nee, zeker niet!” antwoordt hij, terwijl hij samenzweerderig knipoogt naar zijn vriendin. “Ik vertel júllie verhaal, dus laat maar horen” reageer ik.