.
.
De wens om te trouwen hadden ze al jaren. Ergens in de toekomst zouden ze zeker gaan trouwen, dat hadden elkaar beloofd. Zij had al heel wat keren op het puntje van haar stoel gezeten tijdens een romantisch etentje en was ook al eens met een bonkend hart op vakantie gegaan. Altijd was die gedachte op de achtergrond of het zover zou zijn. Had hij stiekem een verlovingsring meegesmokkeld en zou hij bij zonsondergang op zijn knie gaan? Of zou ze misschien tijdens het borrelen onderin in haar glas cava dé ring vinden?
Ze werd echt wat ongeduldig toen hun dochtertjes groter werden en ze inmiddels oud genoeg waren om deze bijzondere dag bewust mee te maken én voor altijd te blijven herinneren. Dus stelde ze als tussenoplossing voor dat hij het aanzoek achterwege mocht laten en ze gewoon samen de deal zouden maken. Dát druiste in tegen zijn gevoel en daarom vroeg hij haar nog even geduld te hebben. Tijd voor actie van zijn kant, dat was duidelijk!
Na een dagje winkelen met zijn tweetjes arriveerden ze in het hotel waar ze zouden overnachten. Het was een heerlijke dag geweest en ze verheugde zich op het diner. Fijn om even alle tijd voor elkaar te hebben, nu de meiden bij opa en oma logeerden. Helemaal op haar gemak maakte zich klaar voor die avond. Heel relaxt, ze had immers alle tijd.
Hij besloot dat dit het perfecte moment was om de ring die hij goed had opgeborgen in een tas, tevoorschijn te toveren. Voor ze met haar ogen kon knipperen, zakte hij keurig op één knie voor haar. Haar verbaasde blik en enthousiaste reactie ontroerde hem en hij besefte dat hij erin was geslaagd om haar te verrassen. Ze had zijn aanzoek op deze avond absoluut niet verwacht.
Hun meisjes waren dolblij toen ze hoorden van de trouwplannen van hun papa en mama. Om het fijne vooruitzicht alvast een beetje te vieren met elkaar, kregen ook zij allebei een ringetje, net als hun mama. De voorbereidingen voor de dag van de liefde konden beginnen maar hun geduld werd nog bijzonder op de proef gesteld toen de trouwdag werd uitgesteld als gevolg van de Coronamaatregelen. Nog een jaar langer wachten! Maar gelukkig ook nog een jaar langer voorpret met elkaar delen.
Eindelijk brak de zomerdag aan waar ze zo naar hadden uitgekeken. Het was een tropisch warme dag met de zon hoog aan de hemel. Het landgoed waar de liefde werd gevierd bood gelukkig voldoende schaduwplekken en de ceremonie vond plaats op het grasveld achter de nostalgische schuur. Onder het reusachtige schaduwdoek was het aardig toeven als je tenminste heel stilletjes bleef zitten. Of staan, zoals in mijn geval.
Wat was het spannend toen het moment aanbrak waarop het bruidspaar voor de wet met elkaar verbonden zouden worden. De meisjes kwamen voor mij staan, zoals we hadden afgesproken. Tegenover ons drietjes en ook in het zicht van alle opgetogen gasten, stonden hun stralende ouders, hand-in-hand. Ik las als eerste de naam van de bruidegom voor en de belofte die hij aan zijn bruid zou doen. Daarna was het de beurt aan de jongste dochter. ‘Papa, wil jij met mama trouwen?’ Zijn antwoord ‘ja’ klonk schoor van emotie. De oudste dochter mocht vervolgens haar mama vragen nadat ik háár de verklaring haar voorgelezen. ‘Mama, wil jij met papa trouwen?’ klonk haar heldere meisjesstem. De tranen trokken een glanzend spoor over de wangen van de bruid toen ze met ‘ja’ antwoordde.
Een heerlijke dag om je altijd te blijven herinneren met een warm gevoel. Warm, in alle betekenissen van het woord. Want wie kunnen zeggen dat ze hun papa en mama het ja-woord mochten vragen?
Fotografie: https://iktrouwvanjou.com/photo/