Kasteel Cammingha
Hoi Karin,
Als we terugkijken op 2014 steek jij er met kop en schouders bovenuit, wat hebben wij toch een geweldige trouwdag gehad op 20 september!
We willen je veel succes met je onderneming toewensen, fijne kerstdagen en een heel gelukkig en gezond 2015!Groeten,
Linda & Andrew
Op een fraaie voorjaarsdag maakte ik kennis met een inspirerend aanstaand bruidspaar. Ze vertelden dat zij ze heel blij waren dat alle grootouders de ceremonie zouden bijwonen. Vier echtparen die vele jaren gelukkig waren met elkaar, geweldig en ook redelijk uniek!
Fantastische voorbeelden van een gelukkig huwelijksleven, de reden waarom het bruidspaar daar in het bijzonder aandacht aan wilde besteden. Trouwfoto’s van ouders en grootouders zouden in de ontvangstruimte in de Oranjerie worden geplaatst, voorzien van namen en trouwdata. ‘Samen met onze ouders vertegenwoordigen onze opa’s en oma’s in totaal meer dan driehonderd jaar huwelijksgeluk’ vertelde de bruid me trots.
We bespraken de mogelijkheden om ook tijdens de ceremonie aandacht te besteden aan de aanwezigheid van alle grootouders. Allen eind tachtig en begin negentig jaar oud, wilden de opa’s en oma’s niets missen van het moment waarop hun kleindochter en –zoon met elkaar verbonden zouden worden.
Eind mei mocht ik in de Hortus Botanicus in Leiden deze twee geliefden het ja-woord vragen. De Oranjerie is prachtig gerestaureerd; vanachter de bijzondere bomen op het terras valt het licht door de hoge ramen naar binnen. Het strijkkwartet speelde de Bruiloftsmars van Mendelssohn toen de stijlvol geklede bruidgom de ruimte betrad. Gevolgd door zijn stralende bruid aan de arm van haar zichtbaar geëmotioneerde vader. Gezeten op het trouwbankje keken ze liefdevol naar elkaar, luisterden opgetogen naar hun eigen trouwverhaal wat ik mocht vertellen en pinkten soms een traantje weg. Ze genoten duidelijk van het moment en van de aandacht die hun lieve familie en vrienden voor hen hadden.
Het meest plechtige moment van de ceremonie brak aan en ik verbond bruid en bruidegom nadat zij beiden een liefdevol ‘ja’ hadden geantwoord op de trouwvraag. Ze zoenden elkaar hartstochtelijk ter bezegeling van hun geluk. Een vreugdevol moment, de gasten en ik applaudisseerden enthousiast.
Ik mocht de gasten vertellen hoe verheugd en trots het bruidspaar was met de aanwezigheid van al die lieve oudjes. Daarom mocht ik de opa’s en oma’s een verzoek doen. Het prachtige houten doosje wat de trouwringen bevatte, werd aan het eerste stel grootouders overhandigd. Zo kregen zij alle acht de gelegenheid om de trouwringen van hun kleinkinderen te versterken door hun wens, gedachte of gebed. Ze stonden op, legden hun handen over de ringen en sloten de ogen in een kort momentje ter concentratie.
Met ingehouden adem en een brok in onze keel van ontroering, zagen we allemaal hoe het doosje met de ringen door alle grootouders met grote zorgvuldigheid werd gedragen. Met gesloten ogen en zacht gefluister gaven ze met veel liefde gehoor aan de wens van het bruidspaar.
Bruid en bruidegom deden elkaar hun trouwbelofte waarna ze elkaar vervolgens de ring om de vinger schoven. De warmte, wijsheid en het geluk van hun opa’s en oma’s zullen ze voor altijd met zich meedragen in de ring die zoveel liefde symboliseert!
.
Hi Karin,
Graag wilden we je nogmaals bedanken voor je geweldige toespraak! We hebben er van genoten! Ook hebben we vele positieve reacties van onze gasten gehad over de ceremonie en de manier waarop jij het geleid hebt.
Nogmaals bedankt voor alles!!
Groetjes,
Martin en Leonie
Locatie: Paviljoen De Witte, Scheveningen
Bezorgdheid en ook verdriet om een geliefde bracht hen samen. Haar geliefde man … zijn gewaardeerde teamgenoot bij de golfvereniging, bleek ongeneeslijk ziek. De diagnose liet geen ruimte voor twijfel of hoop, dus hij probeerde nog zoveel mogelijk te genieten van alles wat hem lief en dierbaar was.
Maar hij verloor de strijd, een enorm verlies voor iedereen om hem heen.
Met de ziekte en het daaropvolgende overlijden van deze charismatische man, start de onverwachte vriendschap tussen dit bruidspaar. De golfvrienden had hij gevraagd om na zijn dood een beetje aandacht te houden voor zijn vrouw. En eigenlijk verliep dat op een hele natuurlijke manier, want ze zochten elkaar als vanzelf op. Om troost te vinden bij elkaar en mooie herinneringen met elkaar te delen.
Zo gaan een aantal maanden voorbij en gaat de zomer over in de herfst waarin de vriendschap hen beiden heel dierbaar wordt. Het was prettig om elkaar te zien, wederzijds begrip en blij met elkaars gezelschap. Een vriendschap die langzaam uitgroeide tot warme gevoelens voor elkaar, de prille start van hun relatie. Intens dankbaar waren ze beiden dat haar twee stiefzoons en zijn drie kinderen hun relatie begrepen en accepteerden.
Vier jaar later stond ik op een late zomerdag als trouwambtenaar in hun prachtige tuin. Familie en een aantal goede vrienden keken vanaf de witte stoeltjes op het gazon naar het stralende bruidspaar. De foto van de man die deze geliefden samen had gebracht, stond op het vaste plekje in de boekenkast, met uitzicht op de tuin. Zijn beeltenis straalde kracht uit en warmte. Zelfs voor mij was dat waarneembaar, al had ik hem nooit ontmoet.
In een emotionele, maar ook zeker blije en feestelijke toespraak mocht ik vertellen over de liefde van dit bruidspaar. De vijf kinderen had ik –in overleg met het bruidspaar- vooraf wat specifieke informatie gevraagd, wat een bijzondere aanvulling vormde op hun eigen verhaal. Haar jongste stiefzoon wilde heel graag zelf het woord richten tot het bruidspaar, dat hadden we vooraf afgestemd. Met zijn broer aan zijn zijde, deed hij heel moedig zijn relaas over de liefde die was ontstaan tussen zijn geliefde stiefmoeder en de gewaardeerde golfvriend van zijn vader. Met grote bewondering luisterden we allemaal naar de liefdevolle, grappige en dankbare woorden. Glinsterende tranen blonken in de ogen van velen, afgewisseld met vrolijk lachende gezichten om de grappige anekdotes.
De bruid las daarna haar trouwbelofte voor, er klonk twee maal een enthousiast ‘ja’ en we gingen van start met het ondertekenen van de akten. Zij had haar stiefzoons gevraagd te getuigen van de verbintenis, de mannen voelden zich vereerd. De oudste zoon had net zijn plaats op de eerste rij weer ingenomen toen ik zag hoe een vlinder op zijn overhemd neerdaalde. Precies op de plek van zijn hart! Ik ben niet bijgelovig, maar dit kon toch geen toeval zijn? Ik stond vlakbij hem en fluisterde hem spontaan toe: ‘kijk, je vader is er!’ Ik schrok zelf van mijn gedachte. Beide broers keken verwonderd naar de vlinder, maar vertelden heel overtuigd dat hun vader zou verschijnen als duif, niet als vlinder. Ze vervolgden lachend dat het overhemd dan vast niet onbesmeurd was gebleven! Niet zichtbaar aanwezig als vlinder of als duif dus. Maar absoluut merkbaar aanwezig voor ons allemaal, keek hij vast glimlachend toe!
Remonstrantse Kerk waddinxveen │ Fotografie: Memories for Life Fotografie
Hoi Karin,
We kijken terug op een warme, mooie, gezellige maar ook bijzondere dag, waarbij jij ons enorm hebt geholpen.
We hebben alleen maar leuke reacties op de ceremonie gekregen.
Wat heb je het mooi verwoord allemaal, heel bijzonder en heel persoonlijk.
Nogmaals bedankt hiervoor!Lieve groetjes,
Rens & Henriette
>
