Liefde in de trein

Door een vergissing kwamen ze in contact met elkaar. Een chatbericht wat bestemd was voor zijn naamgenoot, belandde bij hem. Het mooiste geschenk wat hem kon overkomen, zo bleek later. Ze ontdekten steeds meer over elkaars leven via deze digitale wereld. Nieuwsgierig geworden naar elkaar, besloten ze kennis te maken. Ze kozen een pretpark als locatie voor die eerste ontmoeting.
Een overweldigend gevoel van blijdschap overspoelde beiden op die eerste dag, wat waren ze enthousiast over elkaar! Het afscheid aan het einde van die dag, stelden ze dan ook zo lang mogelijk uit. Als bewoner van een studentenkamer in Eindhoven, was hij vanzelf heel geïnteresseerd om haar nieuwe studie-onderkomen te bezichtigen.

Samen op station Utrecht, dat had hij vooraf sowieso al voorzien. Nu echter niet om beiden weer naar hun eigen woonplaats te reizen, maar samen richting Den Haag. Voor ze in de trein zouden stappen, overhandigde hij haar de sleutel van een stationslocker. Toen ze verwachtingsvol het deurtje opende, vond ze een knuffelbeertje met een rode roos. De hele dag had het beertje met de roos gewacht om te ontdekken wie het lockertje ’s avonds weer zou openen. Misschien de teleurgestelde romantische jonge man die hem ‘s morgens in de locker had geplaatst, al voor hij de vrouw van zijn dromen hoopte te ontmoeten? Of zij … die inderdaad de vrouw van zijn dromen bleek te zijn?

Met de treinrit richting de hofstad begon die avond de reis van hun leven. Ze vormden een bijna onafscheidelijk koppel sinds die dag. Verblijf in Eindhoven werd zoveel mogelijk afgewisseld met verblijf in Den Haag, tot beiden hun opleiding hadden afgerond. Ze kochten vervolgens een appartement in Den Haag, genoten van het samenzijn en werden tot hun vreugde de ouders van een mooie zoon. Tijd om op zoek te gaan naar een echt huis in een rustige omgeving, waar de geur van wiet van de onderburen niet door de kieren in de vloer omhoog kwam.

Zij zocht een baan in een kindvriendelijke, kleine stad, waar ze zich graag met hun gezinnetje vestigen. De missie slaagde, ze werd aangenomen én ze vonden het huis van hun dromen. Er was net voldoende tijd om samen met familie en vrienden het huis klaar te maken voor bewoning, want het tweede kindje werd geboren. Een meisje, ze konden hun geluk niet op.

Bleef er nog één wens over …

Hij bereidde zijn reis naar de stad van de liefde zorgvuldig voor, ze had werkelijk geen idee wat hij voor haar in petto had. Op een vrijdagochtend meldde hij haar dat ze 30 minuten de tijd kreeg om haar koffer te pakken, ze zouden op reis gaan. Totaal verbouwereerd staarde ze hem aan toen ze vanuit haar ooghoeken het autootje van zijn moeder de straat in zag rijden. Samen wandelden ze vervolgens naar het station, de reiskoffertjes achter zich voorttrekkend. Langs de school van hun zoon, waar tot haar grote verbazing alle kinderen uit de klas uitbundig en vrolijk zwaaiden. Wisten zij wel waar de reis hen zou brengen?

Station Utrecht werd de eerste tussenstop. Zoals vele jaren eerder op de dag van de kennismaking, overhandigde hij haar ook die dag weer de sleuteltje van een locker op het station. Ontroerd door zoveel romantiek, opende ze de locker. Een rode roos, vergezeld door een kaartje met de vraag: ‘wil je …’ Nieuwsgierig draaide ze het kaartje om: ‘met me op reis?’

Relaxte dagen vol romantiek beleefden ze samen in Parijs. Ze zwierven hand in hand door de straatjes van de Franse hoofdstad, zoenden elkaar op de talloze terrasjes die de stad rijk is, beklommen de Eiffeltoren en dineerden samen bij kaarslicht. Op de laatste avond van hun verblijf, deed hij haar het aanzoek waar ze zo reikhalzend naar had uitgekeken. In een hotelkamer gevuld met waxinelichtjes en bloemen, beloofde ze hem zijn vrouw te worden.

Een frisse, maar zonnige dag in de maand mei werd de dag die zij kozen om elkaar het ja-woord te geven in een sfeervol restaurant. Verwachtingsvol liep hij samen met hun kinderen de sfeervolle ruimte in waar hun gasten hadden plaatsgenomen. Zij volgde, stralend aan de arm van haar trots lachende vader.

Na de ceremonie liepen ze met alle gasten de tuin in, achter de kinderen aan die een mysterieus houten kistje droegen. Zij mochten de vlinders loslaten … de vlinders die ieders wens meenamen op hun reis naar de toekomst.