Trouwverhalen

Het verrassingsaanzoek vond plaats op een bijzondere plek, tijdens hun vakantie in Canada.
Niet op de prachtig besneeuwde bergtop die schitterde in de zon, want op dat moment had hij de ring helaas niet meegenomen. Ook niet in het dal op het zonovergoten strandje, want daar hadden zich wat mensen verzameld die genoten van het prachtige weer.
Maar aan de andere kant van de rotsen, op de verlaten landtong in het meer, ging hij op zijn knieën en verraste zijn geliefde.

Dat het een bijzondere trouwdag zou gaan worden, was voor beiden al snel duidelijk.
Op zoek naar het ultieme idee voor de dag waarop zij elkaar eeuwige trouw zouden beloven, vonden ze al snel de meest romantische plekjes op aarde. Exotische bestemmingen waar de zon niet alleen in je hart schijnt, maar ook (bijna) elke dag aan de hemel staalt. Het geluid van kabbelend water op de achtergrond terwijl je op het strand je aanstaande in de ogen kijkt…was dat de droomplek voor hen?

Ze bekeken de verre bestemmingen waar gasten zich waanden in het paradijs, bekeken de prachtige plaatjes en lazen recensies van bruidsparen die hen voor waren gegaan.
Het verlangen naar zo’n super romantische trouwdag deed hen besluiten om definitief te kiezen voor een huwelijk op een tropisch eiland in de Indische Oceaan: Mauritius!

Met trouwjurk en –kostuum over hun armen stapten ze samen een aantal maanden later aan boord van het vliegtuig dat hen zou brengen naar hun droomeiland. Een dag na aankomst was de ondertrouw in Port Louis en werden de details doorgesproken met de wedding coördinator van het hotel.
Het beloofde een geweldige dag te worden, vol zonneschijn. Het strand werd verlicht met mooie lantaarns voor het diner op het stand, na afloop van de ceremonie!
En dat werd het … een superdag op het parelwitte strand omspoeld door de diepblauwe oceaan gaven ze elkaar het ja-woord. Heel intiem, helemaal samen!
Aansluitend volgden nog fantastische dagen samen op het eiland, de huwelijksreis.

Vier dagen na terugkeer in ons kikkerland was het wederom feest.
In het voormalig klooster van de Zusters der Liefde mocht ik de ontroerende huwelijksceremonie leiden en hen de belofte die ze elkaar hadden gedaan laten bevestigen. Het was een emotionele gebeurtenis waarbij de vader van de bruid zijn ‘dierbaarste bezit’ schonk aan de bruidegom. Wederzijdse ouders vertelden kort over het bruidspaar en de broer van de bruid zong hen toe bij binnenkomst.
Love you more… een krachtige stem, zichzelf begeleidend op gitaar. De zus van de bruidegom schilderde eerder een oogstrelende orchidee en bood het schilderij zelf aan, met een bijpassend gedicht.

Een toost op het geluk van het bruidspaar vond plaats in de zonnige tuin, nadat zowel bruid als bruidegom een champagnefles hadden gesabreerd met een imposant sabel. Na het diner werd een groot feest gegeven voor verdere familie en vrienden.

Vier maal ja… twee maal een heel speciale huwelijkceremonie en één maal een zielsgelukkig bruidspaar!

Gepubliceerd in magazine TROUWEN september/oktober/november 2012, zie ook  ‘publicaties’

Op een feestje in het centrum van de stad liepen ze elkaar op een avond tegen het lijf. De voormalig onderwijzeres van zijn oudste zoon bleek een intrigerende en uiterst charmante vrouw met wie hij verrassend veel interesses deelde.
Haar vriendinnen adviseerden haar om zijn uitnodiging voor een nadere kennismaking tijdens een gezellig etentje om te zetten in een borrelafspraak, maar die goede raad sloeg ze in de wind. Ze had vlinders in haar buik en was geenszins van plan die te negeren.

Haar intuïtie had haar zeker niet in de steek gelaten. Binnen vijf dagen was ze zo overtuigd van haar gevoelens voor hem, dat ze hem een tandenborstel cadeau deed en de voordeursleutel overhandigde. Verliefd tot over haar oren, dit was de man waar ze haar hele leven al op wachtte!
Een bezoekje in gezelschap van zijn beide zoontjes versterkte dat gevoel nog eens. Zijn liefdevolle, zorgzame houding als vader ontroerde haar en ze smolt voor haar droomprins.
Na een romantisch weekendje Barcelona bleef hij bij haar en genoten ze samen van de dagen waarop zijn zoons bij hen verbleven. De band tussen hen vieren verstevigde snel en ze waren er compleet van overtuigd dat ze voor altijd bij elkaar wilden blijven, elkaar nooit meer zullen loslaten.

Aangezien haar woning niet was toegerust op een gezin, besloten de geliefden na verloop van tijd op zoek te gaan naar een groter huis. Een nieuw huis, helemaal naar hun zin … en met voldoende ruimte voor gezinsuitbreiding! Een prachtige verbintenis tussen twee mensen die elkaar voor geen goud meer willen missen. Een wettelijke verbintenis stond niet op zijn wensenlijst en zij respecteerde zijn mening, ondanks haar verlangen om zich ‘zijn echtgenote’ te kunnen noemen.
Ze schonk hem zijn derde zoon en was zielsgelukkig met haar mannen, het leven lachte hen toe.
Maar soms neemt het leven een heel andere wending, komen er onverwachte gebeurtenissen op je pad die het leven helemaal op z’n kop zetten. Een gebeurtenis met een enorme impact, voor henzelf, maar ook voor de jongens, hun ouders en alle familieleden en vrienden.
Op een vrijdag voelde ze dat er iets helemaal mis ging en ze belde vliegensvlug naar haar vader, gevolgd door het alarmnummer met het dringende verzoek om een ambulance te sturen. Zorgen om hun kleine ventje dat alleen met haar thuis was, overspoelden haar op het moment dat ze voelde dat haar hart zou stoppen met kloppen.
Gevoelens van totale ontreddering, onmacht en paniek overvielen hem toen haar vader hem belde met het nieuws dat ze onderweg was naar het ziekenhuis. Een bijna niet te bevatten bericht …

Er volgden hele moeilijke dagen vol spanning, verbijstering en angst. Maar gelukkig werd daarna duidelijk wat er was mis gegaan in haar lichaam. En nog veel belangrijker, hoe haar toestand kon worden verbeterd.
En dan komt langzaam het besef dat het gelukkig allemaal goed is verlopen en zijn ze zielsgelukkig dat ze samen verder mogen!
Op de zondagavond tijdens haar herstelperiode in het ziekenhuis, realiseerde hij zich dat hij niets liever wilde dan haar droomwens verwezenlijken. Op maandagmorgen ging hij op zijn knieën naast haar ziekenhuisbed en vroeg zijn totaal verbijsterde lief om zijn vrouw te worden.
Even hadden ze het gevoel gehad elkaar te verliezen, maar toen ik hun ja-woord vroeg waren ze overtuigd van een prachtige toekomst samen. ‘Dicht bij je’ stond geborduurd op de manchet van zijn overhemd, naar een nummer van Marco Borsato, wat voor hen heel speciaal voelt … maar zeker ook zijn belofte aan haar voor de rest van hun leven!

Gepubliceerd in magazine TROUWEN september/oktober/november 2012, zie ‘publicaties’

Het was haar allerliefste wens om haar Ja-woord te geven op een hele bijzondere dag. De verjaardag van haar broer, die twaalf jaar eerder bij een verkeersongeval om het leven was gekomen. 17 Jaar jong pas …

Wat zou het fijn zijn om aan deze datum een mooie herinnering toe te voegen, zodat de familie niet alleen verdriet meer zouden voelen op deze datum in april … maar ook vreugde bij de herinnering van de belofte die zij haar aanstaande man zou doen. Een prachtige gedachte!

Het bruidspaar leerde elkaar kennen op de dansschool in hun woonplaats. Stijldansen was haar lust en leven, ze deed niets liever dan zweven over de dansvloer in de armen van haar vaste danspartner. Samen dansten ze wekelijks vol passie  de sterren van de hemel. Op een introductie avond van de dansschool verscheen een goede vriend van haar danspartner, benieuwd om eens te ervaren waarom zijn vriend zo toegewijd was aan deze vorm van expressie . Vanaf het moment dat hij werd voorgesteld aan het mooie meisje waarmee zijn vriend de wereld van dans en muziek beleefde, was hij helemaal in de ban van de dansschool. Hij besloot om zelf zijn eerste stappen op de dansvloer te gaan zetten en ging enthousiast van start met de lessen. Heel vaak was hij nadien ook op de gezamenlijke dansavonden aanwezig, inmiddels bevriend met het hele clubje dansers.

Dansen … het voelde of de vlinders in haar buik de hele avond dansten zodra ze hem zag! Heimelijke gevoelens voor elkaar in die periode,  tot de weg vrij was om uiting te geven aan die gevoelens van verliefdheid  voor elkaar. Hun liefdesrelatie ging voorzichtig van start, tot het moment aanbrak waarop ze zich beiden realiseerden dat ze heel zeker waren van hun liefde voor elkaar. Overtuigd dat ze in elkaar de partner hadden gevonden met wie ze de rest van hun leven wilden verder dansen.

Zijn huwelijksaanzoek was een enorme verrassing, omgeven door ontelbare, heerlijk geurende rozenblaadjes ging hij voor haar op zijn knieën. De hints die hij vooraf over de hele dag had verspreid in de vorm van raadselachtige teksten op lieve kaartjes hadden haar nieuwsgierigheid zeker gewekt … maar een aanzoek om hun liefde te bezegelen had ze niet verwacht.

De betoverend mooie bruid en haar knappe bruidegom arriveerden in de trouwkoets bij het stadhuis. Een trouwdag met een lach en een traan. Zoals afgesproken benoemde ik de reden die deze datum zo speciaal maakte. Bij het welkom heten van het bruidspaar en hun lieve gasten dachten we even terug aan de geboortedag van haar broer, een dag van grote blijdschap en feest. Later een dag van kostbare herinneringen en verdriet om het gemis. Het wás en ís nog steeds zijn verjaardag … haar grote broer … wiens geboortedag zij kozen om ook hun  trouwdag te laten zijn.

Als een eerbetoon aan hem, zodat hij er toch bij kon zijn! Dus ook een speciaal welkom voor hem, welkom in onze gedachten, die middag in de trouwzaal … op de dag waarop zijn oudste zusje in het huwelijk trad.

Ter nagedachtenis aan haar lieve broer liet de bruid na afloop van de plechtigheid een witte ballon zweven naar de hemel, vanaf het balkon aan de trouwzaal.

Op een donkere, koude winteravond ging ik kennis maken met het bruidspaar dat ik later in die maand het ja-woord mocht vragen.

Voor zowel bruid als bruidegom was dit het tweede huwelijk, dat had de bruid-in-spé me vooraf telefonisch al gemeld. Benieuwd naar de personen en het verhaal over het ontstaan van hun liefde, de kennismaking  én hun wens om samen deze belangrijke stap te zetten, werd ik verwelkomd in hun behaaglijk verwarmde dijkwoning.

Op de geplande trouwdatum –zo vertelden ze- zou het precies vier jaar geleden zijn dat ze elkaar hadden ontmoet. Dat was destijds een lichtpuntje in de een zware en verdrietige periode voor beiden. De kennismaking vond namelijk plaats in de hal van het gebouw waar die dag een bijeenkomst werd georganiseerd voor rouwverwerking. Bij binnenkomst van beiden bleek dat de receptioniste kortstondig afwezig was en de gasten zodoende niet direct kon verwelkomen. Daardoor stonden de twee deelnemers samen even te wachten tot de inschrijving kon plaatsvinden. En dus liepen ze nadien ook samen de zaal binnen. Fijn, want ze voelden zich toch wel heel kwetsbaar. Hij haalde voor beiden een kopje koffie bij de bar en aarzelend begonnen ze een gesprek.

Na een welkomstwoord door de organisatie, werden de deelnemers in kleinere groepen verdeeld. Toevallig –of niet?- kwamen ze bij elkaar in hetzelfde groepje. Aan alle deelnemers werd gevraagd of zij hun verhaal wilden delen … het verhaal over het verlies van hun dierbare. De spits werd afgebeten door een moedige dame en zo hoorden ze vervolgens beiden de ervaringen van een aantal gesprekspartners. Toen was de beurt aan haar. Ze vertelde over de moeilijke periode tijdens de slopende ziekte van haar man. En over zijn overlijden, op die herfstdag eind november.

Hij hoorde haar relaas ademloos aan… want de ervaring die hij hierna zou delen over het verlies van zijn vrouw, had een heel belangrijke overeenkomst; de datum van overlijden was exact dezelfde novemberdag. Dat schepte direct een band. Dat voelde zij ook meteen,  toen hij daarna zijn verhaal vertelde. Een gevoel om voorbestemd te zijn om elkaar te ontmoeten.

Ze hielden elkaars hand liefdevol vast,  toen ze afwisselend het woord namen tijdens dit verslag over hun kennismaking. ‘Wij geloven niet in toeval’ verwoordde zij hun beider gevoelens ‘er is zeker meer tussen hemel en aarde, onze ontmoeting kan geen toeval zijn geweest.’

Er volgden na die kennismaking nog vele ontmoetingen,  ze waren altijd te kort. Er was zoveel te bespreken, zoveel te delen samen. Elke ontmoeting bleek nog waardevoller dan de vorige, de interesse in elkaar werd steeds groter naarmate een aantal maanden verstreken.

Haar jong volwassen zoon en zijn twee adolescente kinderen leerden elkaar ook  kennen en waren tot ieders grote vreugde heel blij met de opbloeiende liefde tussen hun ouders.

Op een donderdagmiddag in de vroege lente sloot ik het wettelijk verbond tussen twee mensen die zich zó verbonden voelden met elkaar. Emotioneel  een verbintenis tussen zeven; bruidspaar, kinderen en de twee personen die altijd in hun gedachten zouden blijven … en die hen hadden samengebracht.

De langste dag van het jaar is doorgaans een prachtige dag in juni,  aan het begin van de zomer.

Voor de Euromast aanleiding om een ludieke actie te bedenken! De mast is met zijn 185 meter nog steeds een aanzienlijk ‘lang’ gebouw, al domineert het inmiddels niet zozeer meer de skyline van de stad. Gratis toegang bedacht men, voor bezoekers die de lengte van de mast in centimeters wisten te bereiken óf overtreffen. Fantasierijke initiatieven werden van harte verwelkomd; met een hoge hoed, torenhoge hakken óf op de schouders van een maatje was allemaal goed… als de meetlat tenminste 185 centimeters aangaf.

Daar vond op die langste dag de ontmoeting tussen het bruidspaar plaats, waarmee ik als trouwambtenaar op een mooie lentedag kennismaakte. Nog onwetend van dit alles, belde ik bij ze aan. In de deuropening verscheen een prachtige jonge vrouw, waar ik tot mijn verbazing naar op moest kijken om oogcontact te maken. Met mijn 1.80 meter ben ik dat zeker niet gewend. Ik werd naar de gezellige tuin aan het water geleid waar ik een nog veel langere bruidegom in spé de hand schudde.

De bruidegom vertelde me, dat hij de Euromast nooit eerder had bezocht en destijds in deze actie de aanleiding had gezien om dat verzuim te herstellen,  op die langste dag. Met een aantal vrienden die ook met het grootste gemak de minimumlengte overstegen, betrad hij de mast. Benieuwd naar het gebouw, het uitzicht over Rotterdam én naar andere bezoekers.

Leuk om met een aantal mensen die – zonder kunstgrepen- van de vereiste  lengte waren, een foto te maken, bedachten ze. Alle ‘lengtegenoten’ in hun directe nabijheid werden uitgenodigd om te worden vereeuwigd met het groepje boomlange vrienden.  Het was liefde op het eerste gezicht toen de prachtige 195 centimeter lange gelegenheids-mannequin oog in oog kwam te staan met de knappe Rotterdammer.

Na deze kennismaking volgde al snel een date om elkaar beter te leren kennen, op de datum met de prachtige cijfercombinatie 07-07-07. En de rest liet zich raden… ze waren ontzettend verliefd! Er ontstond een geweldige liefdesrelatie en niet lang daarna gingen de tortelduiven samen onder één dak wonen, zodat ze zoveel mogelijk tijd in elkaars gezelschap konden doorbrengen.

Op de 777^e dag van hun relatie werd de aanstaande bruid tot haar grote vreugde én verbazing ten huwelijk gevraagd. Het aanzoek kwam zo onverwacht, dat ze in eerste instantie sprakeloos was van geluk. Maar eenmaal bekomen van de schrik zei ze natuurlijk volmondig  ‘ja’.

Tijd voor hun wettelijke verbintenis! In het stadhuis vroeg ik het bruidspaar om hun beider ja-woord.  Prachtige mensen met een bijzonder verhaal….

In de echt verbonden door de langste trouwambtenaar in de gemeente. Maar nét iets te klein om zonder pumps de Euromast te mogen bezoeken op de langste dag. Het ukkie hoopt dat het huwelijk tot in lengte van dagen vol van liefde mag voortduren!

Het was het tweede huwelijk dat ik als trouwambtenaar mocht voltrekken. Ik was dan ook best een beetje nerveus voor het kennismakingsgesprek met het jonge bruidspaar. Het ijs was snel gebroken toen bleek de aanstaande bruidegom wel in te zijn voor een lolletje. Leuk, ik hou wel van wat humor tijdens de ceremonie als dat tenminste past bij de karakters van het bruidspaar.

De liefdesgeschiedenis van het jonge stel startte met een intens verdrietig moment in het leven van hen beiden.  De bruidegom verloor zijn moeder, van de bruid was haar vader ontvallen. Indirect werd dit wel de reden dat hun paden elkaar kruisten, een aantal jaren later.

Ze maakten kennis op een heel bijzondere manier. Hun ouders leerden elkaar namelijk kennen en zodoende kwam de bruid met haar moeder op bezoek bij de man met wie ze zo’n ontzettend leuk contact had opgebouwd…de vader van de bruidegom!

Het klikte geweldig tussen de beide ouders, maar ook tussen hun kinderen was het liefde op het eerste gezicht! Ze vonden elkaar direct heel erg leuk en dan niet alleen als broer en zus, zoals iedereen vooraf had voorzien. Zoals ik zelf ook al snel had ondervonden na de kennismaking, was de dochter aangenaam verrast geweest over de grote dosis humor waarover de zoon van haar moeders’ nieuwe liefde beschikte.

Verliefd tot over hun oren! En dat was ook overduidelijk het geval bij hun ouders. Dat maakte een bezoekje aan elkaar wel heel speciaal, want er waren vier mensen die vlinders in hun buik kregen bij de gedachte elkaar weer te zien. Een spannende tijd ook, want behalve een hele leuke romantische periode in het leven van vier personen, waren ze zich er ook allen wel van bewust dat het best gecompliceerd zou kunnen worden als de situatie niet zou verlopen als ze nu allemaal met heel hun hart wensten.

Zeker toen er werd besloten om samen in één huis te gaan wonen. Voor moeder en dochter betekende dat een verhuizing naar de andere kant van het land.  Een bijzondere situatie die de vier betrokken geliefden gelukkig buitengewoon goed beviel. De liefde die ze voor elkaar voelden, groeide uit tot een stabiele relatie met het verlangen om een eigen liefdesnestje te gaan betrekken. Een verloving gevolgd door een huwelijksaanzoek … de jonge vogels vlogen uit.

Beide ouders waren getuige bij het huwelijk van hun zoon en dochter … als kersvers echtpaar! Vader en moeder waren namelijk zes weken eerder met elkaar in het huwelijkbootje gestapt met –hoe kan het ook anders- hun kinderen als getuigen. Een heel bijzondere familieband die leidde tot een mooie en emotionele ceremonie, maar zeker wel met een vleugje humor!