Confrontatie met de liefde

Zaterdagmorgen, ik ben alweer veel te vroeg wakker. Vandaag, bijna drie maanden na het overlijden van mijn allerliefste, ga ik met twee super lieve mensen hun trouwceremonie bespreken. Het contact tussen het aanstaande bruidspaar en mij ontstond in de onzekere periode van zijn verblijf in het ziekenhuis, de kennismaking was niet lang na de crematie.

Ik rijd naar Breda en probeer me te concentreren op het verkeer. De radio gaat uit, stilte is beter. De geliefden wonen in het centrum, de plek waar mijn lief en ik soms rondslenterden op een mooie zondagmiddag. De kerktoren rijst uit boven de nog rustige stad, ik nader mijn bestemming.

Wat een lieve ontvangst, als ik de trap naar hun appartement heb beklommen. Ze omhelzen me, een warm welkom in hun woning én hun leven. Het voelt goed, geeft me vertrouwen. De woonkamer biedt uitzicht op de achterzijde van de winkelstraat, de vele dakterrasjes en kleine tuintjes. Bluesmuziek klinkt op de achtergrond, ik zie dat ze gebruik maken van een pick-up. Ze vertellen over hun ochtendritueel waarin de LP’s een prominente rol hebben. Elke ochtend start met het drinken van een kopje koffie samen, voor ze aan het werk gaan. Ze bespreken de planning voor de dag en genieten samen van de muziek.

Omdat ze zich herinnerden dat ik cappuccino dronk tijdens onze ontmoeting, hebben ze speciaal verse melk gekocht. Het ontroert me. Terwijl ik voorzichtig proef van de schuimlaag die ze zorgvuldig met kaneel heeft bestrooid, vraagt ze hoe ik de feestdagen heb beleefd. Stoer, dat ze dat gewoon doet! Niet iedereen durft die confrontatie aan, daar heb ik overigens wel begrip voor. Maar hoe mooi is het dan, dat ze mensen wél willen weten hoe die moeilijke periode is verlopen?

Ze luisteren aandachtig naar mijn relaas, tonen begrip. Daardoor voel ik me enorm gesteund. Het vertrouwde, enthousiaste gevoel overvalt me weer; dit is wat ik zo mooi vind ontmoetingen als deze! Ik kan me verplaatsen in het verhaal van hun leven, hun liefde en toekomstdromen. Even doet het diep van binnen pijn als ze vertellen over hun gevoelens voor elkaar, de essentie van hun onvoorwaardelijke liefde. Herkenning, het gemis is op zo’n moment overweldigend. Toch ben ik sterk, want de liefde die zij omschrijven herken ik ook feilloos. Die zes jaren waarin we zo gelukkig waren en zielsveel van elkaar hielden, zijn me zo dierbaar. Dát gevoel wil ik vooral vasthouden!

Met mijn aantekeningen over hun liefdesverhaal onder m’n arm, neem ik aan het begin van de middag afscheid. Het wordt een mooie ceremonie, daar zijn we alle drie van overtuigd. Ik mag hún verhaal gaan vertellen. En dat doe ik met heel veel liefde, omdat ik weet hoe onvoorwaardelijke liefde voelt!