Hondjes en hooibalen

Gelukkig! Op deze eerste zomerdag schenen de zonnestralen mijn slaapkamer binnen zodra ik de gordijnen opende. ’s Middags zou ik in de omgeving van Amsterdam het ja-woord vragen aan twee super verliefde, jonge mensen in de enorme tuin die zij delen met zijn ouders. Met deze twee lieverds had ik een bijzondere band opgebouwd. Ze mailden me al vlak na het huwelijksaanzoek vanuit Cambodja of ik hen wilde trouwen, ik voelde me vereerd. En dat gevoel werd versterkt toen ze mij hun verzamelde liefdesbrieven en kaartjes mee gaven om te lezen.  Zo’n privilege was me in al die jaren als trouwambtenaar nog nooit gegund.

Vandaag zou ik niet onderaan de dijk kunnen parkeren op het domein van de familie, ik zag al een aantal auto’s aan de rand van de dijk staan toen ik kwam aanrijden. Bovenaan de dijk zag ik ook de vrolijke bruidegom, we zwaaiden enthousiast toen ik hem voorbij reed. Het leek me namelijk handig om alvast mijn auto te keren, het zou immers nog veel drukker worden op het dijkje langs het huis. Achteruit een klein stukje de afrit af en dan met de neus de goede kant op weer de dijk op rijden. Helaas maakte ik een klein inschattingsfoutje en waren de achterwielen in het gras terecht gekomen. Er moesten drie familieleden van de bruidegom aan te pas komen om mijn autootje weer op de dijk te duwen. Gelukkig heb ik andere kwaliteiten dan parkeren!

Er was hard gewerkt in de prachtige tuin. Er waren hooibalen geplaatst met daarover vrolijk gekleurde doeken en aan de overzijde een houten prieeltje waarin de foto’s prijkten van overleden grootouders. Houten kraampjes waar de dames van de catering al druk in de weer waren om fleurig  servies en allerlei soorten dranken klaar te zetten.  Een grappig fotoplekje was gecreëerd langs de veranda, ik ontdekte in een mandje kleine bordjes met teksten als still single, ik wil taart en I love you. Op het  veldje aan de andere kant van de tuin waren al tentjes opgezet door vrienden die daar zouden blijven overnachten na het feest. Wel zo gezellig en niemand hoeft de bob te zijn.

Een heel ontspannen sfeertje in de tuin, de bruidegom verwelkomde de goedlachse gasten die arriveerden. En zij complimenteerden hem op hun beurt met zijn knappe verschijning.  Familie en vrienden namen plaats op de bankjes van hooi, de flesjes bier en mokken koffie in de hand. Intussen zag ik één van de gasthondjes haar pootje optillen bij de hooistapel die fungeerde als tafeltje. Tja, de verleiding was waarschijnlijk erg groot. De oogverblindend mooie bruid verscheen in haar mooie Vietnamese trouwjurk aan de arm van haar vader.  Net als een aantal gasten moest ik even slikken, wat een ontroerend moment.

In mijn toespraak had ik zoveel mogelijk inbreng van belangrijke gasten verwerkt. Lieve herinneringen van de ouders, trotse woorden van haar broer en hilarische avonturen die een aantal vrienden hadden omschreven. Aangevuld met wat korte citaten uit hun eigen schatkist met liefdesbrieven én zelf geschreven trouwbeloften werd het een toespraak met een lach en een traan.

Ter afsluiting van de ceremonie brachten een aantal gasten hun cadeautje voor in de tijdscapsule en wandelden we gezamenlijk naar het veldje met de tentjes. Daar groef de stoere bruidegom een kuil waar de tijdscapule in werd begraven. Over exact één jaar, op hun eerste huwelijksjubileum zullen ze ‘m weer opgaven.  Als bruid haar nieuwsgierigheid tenminste zolang kan bedwingen én de honden niet eerder aan de slag zullen gaan met opgraaf-activiteiten. ‘Dat is een mooi excuus, de honden die aan het graven gaan’ meldde de bruid al met een vooruitziende blik, voordat de capsule zelfs maar in de kuil was gelegd. Hoe het ook zal gaan verlopen, vast weer aanleiding voor een klein feestje als het moment van openen aanbreekt.

Blij en tevreden liep ik na de champagnetoost weer naar mijn auto op de dijk. Ik reed feilloos langs de geparkeerde auto’s richting hoofdweg.  Zo’n beroerde rijstijl heb ik dan toch niet, bedenk ik alvast defensief ter voorbereiding op  mijn verslagje aan mijn lief en mijn puberzonen thuis.

Het feest duurde nog voort tot in de late uurtjes, iedereen vermaakte zich opperbest in en rond de feesttent die voor de smederij was geplaatst. Kiekjes in de tuin, hapjes en drankjes bij de hand. Een perfect feestterrein met gezellige gasten en een dolblij bruidspaar … de langste dag van het jaar was een fantastische start voor deze verbintenis van eeuwige liefde.