Kerkje Noordwijkerhout

Het witte kerkje in Noordwijkerhout is fraai gelegen in het gezellige centrum van het dorp. Een indrukwekkend, lieflijk gebouwtje wat baadde in het zonlicht toen ik door de Dorpsstraat kwam aangelopen Helaas niet helemaal elegant op mijn pumps over de onregelmatige klinkers.

Ik werd enthousiast welkom geheten door vrienden van het bruidspaar, die druk in de weer waren met het aanbrengen van de versieringen. De bruid had vooraf vele uren besteed aan de vervaardiging van prachtig grafisch weergegeven diamanten. Ze schitterden me tegemoet toen ik het kerkje binnenstapte. Daar werd ik begroet door de vriendelijke koster, die me vol trots een korte rondleiding door het gebouw gaf. Zijn tweelingbroer arriveerde kort na mijn binnenkomst, hij was die middag de bode. De heren waren identiek gekleed in een keurig kostuum met roze das, maar daar hield de overeenkomt tussen beiden wel op! Zouden ze echt tweelingbroers zijn, of werd ik hier in de maling genomen? Het waren heel vrolijke en behulpzame heren, dat hadden ze in elk geval met elkaar gemeen.

De gasten arriveerden en ik keek geanimeerd toe hoe vrienden elkaar blij omhelsden. De kerk vulde zich langzaam met een feestelijk gekleed gezelschap. Een vriendin van het bruidspaar installeerde zich met haar viool, haar vader nam plaats achter de piano om haar te begeleiden zodra de bruid de kerk in zou lopen.

De bruidegom arriveerde en hij liep de kerk binnen zonder dat de aandacht op hem werd gevestigd, precies zoals hij graag wilde. De gasten keuvelden met elkaar, dat gaf mij de gelegenheid om even te vragen of de dag tot dat moment goed was verlopen. Hij was relaxt, al begon de spanning nu wel een beetje toe te nemen bij het zien van alle gasten. De koster luidde de klok, de bruid was met haar familie in aantocht!

De tijd verstreek, maar de bruidsfamilie meldde hun aankomst nog niet. Een berichtje … de bruidegom haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en las me voor dat de bruid en haar vader al minutenlang voor een geopende brug wachtten. Haar moeder, broer en zus waren met hun eigen auto uit hun zicht verdwenen. Gelukkig lachte hij ontspannen bij het lezen van deze boodschap, geen probleem, we wachtten geduldig af. Ik informeerde de gasten, die na de melding weer rustig verder keuvelden. De klokken luiden onvermoeibaar voort … de bruid was zeker in aantocht.

Toen ze binnenkwam, aan de arm van haar trotse vader waren we allemaal onder de indruk van haar verschijning. Bijzonder dat wij het ontmoetingsmoment tussen het bruidspaar mochten meebeleven, intussen luisterend naar de warme klanken van de viool. De toespraak bevatte vele prachtige en hilarische herinneringen van gasten die een bijzonder plekje hadden in het hart van het bruidspaar. De bruid was snel op haar gemak, na de toch wat spannende rit eerder op weg naar de kerk. Fijn, ik zag haar ontspannen lachen en aandachtig luisteren.

Tijd voor het meest plechtige moment van de ceremonie, het uitspreken van de wettelijke trouwbelofte en natuurlijk het ja-woord. Het was hun wens om de trouwvraag zelf uit te spreken. Zoals in Engeland -het geboorteland van de moeder van de bruid- gebruikelijk is, las ik de belofte in korte zinnen voor en zij herhaalden mijn woorden. De bruidegom sprak daadkrachtig in de microfoon dat hij zijn bruid trouw beloofde, haar zou respecteren en beschermen. Ik las de slotzin over het opvoeden en verzorgen van toekomstige kinderen. Hij draaide zich om en keek me vragend aan: ‘onze kinderen voeden?’ De bruid proestte het uit en ook de gasten in de kerk konden hun lach niet bedwingen. ‘Ja’ antwoordde ik aan deze huisarts-in-opleiding, terwijl ook aan mijn stem te horen was hoe grappig zijn vraag was: ‘voeden is ook zeker wenselijk’. Hij lachte zelf ook breeduit en we startten de zin opnieuw, deze keer met succesvol verloop.

Aan het einde van de ceremonie verlieten ze opgetogen en energiek de kerk onder groot applaus van hun lieve vrienden en familie. De kerkklokken luidden wederom … een recordtijd klokluiden was gevestigd in Noordwijkerhout op deze zomerse trouwdag!