Yes!

De jonge enthousiaste bruid was op 8-jarige leeftijd met haar ouders en broer vanuit Engeland in Nederland komen wonen. De familie voelde zich vrij snel thuis in het kleine dorpje en beide kinderen knoopten vrijwel direct vriendschappen aan met klasgenootjes. Een meisje dat de Engelse taal sprak maakte wel indruk op school, zelfs bij de jongens in hogere klassen.  Aansluiting bij het groepje jongeren was dus geregeld, ze mocht mee naar de speeltuin en was op latere leeftijd zeker present bij de zwempartijen in het kanaal. Na een zomerse duik trok ze op een keer de stoute schoenen aan en zoende hem pardoes, achter het elektriciteitshuisje. Dat werd de start van hun prille liefde, die door de jaren heen was uitgroeide tot een hechte relatie.

Ze hadden een woning gekocht in het dorp en gingen samen onder één dak wonen. Als volgende stap in de toekomst droomde zij van een sprookjeshuwelijk en gaf haar geliefde veelvuldig hints om haar wens in vervulling te laten gaan. Toen er maar geen huwelijksaanzoek kwam, werd ze ongeduldig en zocht zelf vast een verlovingsring uit. Nu was het een kwestie van afwachten tot ze zou worden gevraagd. Dat gebeurde steeds niet als zij het wel verwachtte, maar op eerste kerstdag bleek het laatste cadeautje gelukkig toch voor haar. De felbegeerde ring mét het aanzoek om zijn vrouw te worden.

De bruiloft zou vanzelfsprekend in Nederland plaatsvinden, maar natuurlijk wel met een aantal Engelse tradities! Vooraf meldde de bruid me dat ze geen stukje van de bruidstaart wilde bewaren. Dat is een traditie die ik wel kende, een stukje taart wordt ingevroren en gegeten bij de geboorte of doop van een eerste kind óf op de dag waarop het paar één jaar getrouw is, de ‘huwelijksverjaardag’. Maar nee, dat vond ze zonde van de taart. ‘Veel te lekker om zo lang te moeten bewaren’ zei ze met een smile van oor tot oor.

De plechtigheid vond plaats in een prachtig versierde stadstuin voorzien van stijlvolle stoelen, enorme ballonnen en harmonieus twinkelende windorgels in de bomen. Naast de met wit fluweel overtrokken loveseat stonden ingelijste foto’s op een tafeltje van de overleden grootouders. Het zag er adembenemend uit, klaar voor een prachtige ceremonie in het lentezonnetje!

De gasten arriveerden en ik kon feilloos bepalen welke dames en heren uit Engeland afkomstig waren. Allemaal heel feestelijk gekleed, een aantal dames met een mooie kleurige hoed passend bij hun evenzo fleurige jurk. De bruidegom mengde zich –inmiddels lichtelijk nerveus- onder de gasten, tot iedereen werd verzocht plaats te nemen,  zodat de ceremonie kon aanvangen.

Inmiddels was ook de bruid met haar vader gearriveerd.  Ze wilde wel graag de traditie in ere houden dat de bruidegom en gasten haar pas zouden zien op het moment dat zij aan de arm van haar vader de tuin in zou lopen. Vader en dochter stonden in een zaaltje te wachten  en ik liep even naar binnen om even te informeren of ze klaar waren voor het grote moment. De bruid trof ik aan met een borrelglaasje in haar hand waaruit een rietje stak. ‘Even tijd voor een borrel’ beantwoordde ze mijn verbaasde blik lachend. ‘En ik wil mijn lipgloss niet beschadigen, vandaar het rietje!’

Ze maakte een onvergetelijke entree, wij keken allen met ingehouden adem toe. En natuurlijk zei ze volmondig ‘ja’ toen ik haar eindelijk die belangrijke vraag mocht stellen.

Dit Trouwverhaal is ook verschenen als blog op de website Trouwen.nl