‘Dat ik geen tattoos meer zet, beloof ik je niet’ luidde één van haar beloften,  die ik mocht voorlezen aan haar allerliefste.

Geëmotioneerd luisterden ze, zaten samen voor me op de witte klapstoeltjes, de vingers ineen gestrengeld. Hun blikken afwisselend gericht op elkaar en hun schattige dochtertje. Een dotje van nog geen twee jaar oud, gehuld in een crème tule jurkje. Op haar blote voetjes danste ze rond de parasol. Ze vormde kleine cirkeltjes in het zand, op het strand langs het meer van De IJzeren Man.

Ik verwoordde het verhaal van de rollercoaster waar ze ruim drie jaar eerder samen waren ingestapt. Een rit die hen met duizelingwekkende snelheid had gevoerd van het moment waarop zij durfden bekennen dat ze meer voor elkaar voelden dan vriendschap, tot het moment waarop ze elkaar eeuwige trouw beloofden op deze zonovergoten zaterdagavond.

Je ne regrette rien, woorden die onlosmakelijk zijn verbonden aan de start van hun relatie. Woorden die op hen ieder afzonderlijk een onuitwisbare indruk hadden gemaakt. Voor hem het lied dat hem herinnert aan de uitvaart van zijn lieve moeder. Ze was hem heel plotseling ontvallen, veel te jong. Door zijn verdriet had zij zich gerealiseerd dat ze hem wilde troosten, voor hem wilde zorgen.

Voor haar gaven de Franse woorden uiting aan deze beslissing. Om voor de liefde van haar leven te kiezen, voor hem…  Je ne regrette rien … letterlijk en figuurlijk, voor altijd ín zijn hart bewaard en óp haar hart geschreven,  onuitwisbaar in inkt.

Hij omschreef in zijn liefdesbrief de ongelofelijke achtbaanrit die ze samen hadden gemaakt. Een rit die hem op ongekende hoogtes heeft gebracht. Loopings en schroeven. Twee mooie kindjes … het dansende dotje en het slapende babyjongetje. Een warm en liefdevol gezinnetje, een mooie basis voor een vruchtbare toekomst.

Ze waren over wat hekjes gesprongen, maar bleven zitten. ‘En als je mijn hand vasthoudt, beloof ik niet te schreeuwen’ voegde hij nog toe. Tranen van ont- roering en pure blijdschap blonken in haar ogen toen hij zijn ja-woord uitsprak.

Haar ‘ja’ werd gevolgd door een innige kus, de bezegeling van de liefde tussen deze twee soulemates. Het dotje mocht de ringen aan haar papa en mama brengen. Twee enorme snoepkogels in goud en zilver, beiden aan een plastic ringetje. De zoete geur van het snoep bracht twijfel, maar ze reikte ze toch aan.  De gouden en zilveren kogel om hun vingers bedekte slechts tijdelijk het symbool wat zij die middag voor de eeuwigheid hadden gekozen. King and Queen of hearts, voor altijd!

Tattoos die nog steeds hun vingers zullen sieren als zij op 85-jarige leeftijd een sneeuwballen- gevecht aangaan, zoals ze elkaar plechtig beloofden op deze avond. 

Als de rollercoaster heeft plaats gemaakt voor de rollator zullen zij elkaar energiek bekogelen. Niet met suikerzoet zilver of goud, maar met ijskoude, witglinsterende ballen. Deze koning en koningin van de liefde!

Foto’s: privé

Bijna vijftien jaar waren ze getrouwd, toen ik deelgenoot werd van het zorgvuldig uitgedachte plan van de enthousiaste echtgenote. Een hervestiging van hun huwelijk! Op een zonovergoten terras vertelde ze me hoe hun huwelijksvoltrekking destijds was verlopen. Hij had jaren lang de wens gehad om te trouwen, maar zij zag eigenlijk nooit de meerwaarde van zo’n boterbriefje. Ze had hem ooit wel toevertrouwd dat ze alleen wilde denken over trouwen, als haar beide ouders bij de plechtigheid aanwezig zouden zijn. Het leek er echter nooit van te komen, samen hadden ze inmiddels twee mooie kinderen gekregen en dus had een huwelijk geen prioriteit. Het leek lange tijd voor altijd een droom te blijven.

Toch deed hij haar een aanzoek, onder de verdrietige omstandigheden van het naderende overlijden van haar moeder. Ondanks haar verdriet, realiseerde zij zich daardoor hoe sterk zijn verlangen was om elkaar het jawoord te geven. Later in die januarimaand trouwden ze. Een sobere ceremonie, in een heel klein gezelschap. Het werd een ingetogen gebeurtenis, want helaas kon háár wens niet meer in vervulling gaan. Haar moeder was een aantal dagen na het huwelijksaanzoek al overleden.

Die zomer vierden ze hun verbintenis met een gezellige BBQ, waarvoor ze vrienden en familie uitnodigden. Het werd een leuke avond, waarmee ze hun liefde vierden. Hij was blij dat ze uiteindelijk toch zijn vrouw was geworden, al was hun trouwdag niet zo verlopen zoals hij altijd had gehoopt. Geen feestelijke ceremonie, geen trouwjurk, geen mooie auto waarmee ze bij het stadhuis zouden arriveren.

 In de jaren die volgden, kwam dat soms weer eens ter sprake en voelde zij zijn teleurstelling. ‘Daarom stap ik nu voor één keer uit mijn comfortzone!’ vertelde ze me heel stoer, toen we haar plannen bespraken op dat terras. Omdat ze zoveel van hem houdt, wilde ze hem alsnog verrassen met de trouwdag van zijn dromen. De herbevestiging van hun huwelijk.

Maanden van voorbereiding ging vooraf aan die dag waarop zij vijftien jaar getrouwd zouden zijn, want dát zou de dag van de herbevestiging gaan worden. Een aantal vrienden en familieleden werden betrokken in haar complot. Hun zoon liet een trouwpak voor zijn vader maken, hun dochter regelde het bruidsboeket.

Eindelijk brak die zaterdag dan aan! In zijn agenda stond een weekendje weg genoteerd. En terwijl het gezin genoot van het ontbijt, verscheen een vriend die met één zinnetje een streep leek te trekken door de weekendplannen. ‘Ik neem je mee’  vertelde hij hem. ‘Maar we hebben plannen voor het weekend’ was zijn verontruste antwoord. Hij zag niet dat er werd geknipoogd naar de anderen. ‘Ik breng je op tijd terug’ was het antwoord van de vriend. Nadat hij zijn mobiele telefoon –conform het verzoek- aan zij vrouw had overhandigd, liet hij zich lachend meevoeren. Terwijl thuis iedereen vervolgens in actie kwam, reed hij met de vriend mee naar huis. Hij was benieuwd welke verrassing hem te wachten stond.

Samen met de bode ontving ik die middag in het stadhuis een ietwat nerveuze bruid. We loodsten haar via de achteringang heimelijk naar binnen. Samen met alle blije gasten, wachtten we vervolgens in de trouwzaal, spannend! De bruidegom kon elk moment arriveren.

De trouwauto, de fraaie Audi van de vriend, stopte recht voor de ingang. Geblinddoekt liep hij aan de arm van zijn vriend de hal van het stadhuis in. Muisstil waren wij, in de trouwzaal. De klikjes van het fotograferen trokken zijn aandacht: ‘ik hoor dat er foto’s worden gemaakt!’ Het zachte gegniffel van de gasten was hoorbaar en hij vroeg lachend waar hij was beland. Zijn vrouw speldde hem de corsage op en ik zag aan zijn mimiek dat hij besefte wat er gebeurde. Het mooiste moment brak aan; de blinddoek werd verwijderd en daar stond ze! Zijn geweldig lieve vrouw in haar witte bruidsjurk, met een glimlach op haar gezicht om nooit meer te vergeten!