Op een ochtend word ik gebeld door een oudere heer: ‘mevrouw, ik ben op zoek naar iemand die een huwelijk kan sluiten zonder verder iets toe te voegen, kunt u dat?’ Ik antwoord dat ik dat uiteraard kan verzorgen en informeer of de heer zelf in de echt verbonden wil worden. En jawel, de trouwdatum van deze heer en ‘zijn vrouw’  is een weekje of zes later gepland, op een vrijdagmiddag in het stadhuis.

We spreken af, dat ik nog even bel na de huwelijksaangifte want dan is pas duidelijk wie het bruidspaar zal vragen om te getuigen bij het huwelijk. De eerste poging tot contact mislukt, want het paar staat startklaar om van huis te vertrekken en heeft eigenlijk geen gelegenheid om even met me te spreken. Geen nood, ik bel de volgende dag met veel plezier weer even terug op het aangegeven tijdstip.

Ook dan bel ik bij nader inzien toch wat ongelegen, want het eten staat zojuist op tafel.  De aanstaande bruid belt me gelukkig een uurtje later zelf terug, zodat we nog even kort kunnen bespreken wie er te gast zullen zijn bij de huwelijkssluiting. Tijdens het telefoongesprek wijs ik de aanstaande bruid nog op  de mogelijkheid om elkaar toe te spreken tijdens de ceremonie. Wellicht is het leuk om in eigen woorden te vertellen waarom de ander zo onmisbaar is, alvorens wordt beloofd om de rest van het leven met elkaar te delen. Of misschien vinden de getuigen het fijn om een kort woordje tot het bruidspaar te richten, het is immers toch heel bijzonder om voor deze eervolle taak te worden gevraagd.

Maar de bruid verkiest toch een ceremonie in stilte en dat respecteer ik. Zekerheidshalve geef ik nog aan dat een heel kort welkomstwoord van mij, gevolgd door het ja-woord en het ondertekenen van de huwelijksakte slechts tien minuten tijd in beslag zal nemen. Ze vraagt me of ik het vervelend vind om op deze manier een huwelijk te sluiten, maar ik verzeker haar dat ik het met veel plezier zal verrichten. Ik wil natuurlijk graag aan de wens van het bruidspaar tegemoet komen, het is tenslotte hun trouwdag en die moet verlopen zoals zij dat wensen!

Bij de gemeente blijkt dan per abuis een dubbele afspraak te zijn gemaakt voor een huwelijk op dat tijdstip in het stadhuis. Gelukkig heeft ‘mijn’ bruidspaar aangegeven geen gebruik te willen maken van de trouwzaal. Dus de Fractiekamer wordt gereserveerd, een ruime kamer voorzien van een ovale tafel  mèt  vensters die uitzicht bieden op de straat. Ik arriveer die middag in mijn groene bolide, aangezien mij is verzocht mijn eigen toga mee te nemen. De gemeentetoga wordt immers gebruikt door een collega in de trouwzaal. De bode brengt de trouwzaal in gereedheid, dus ik besluit zelf de huwelijksakten op te halen en me alvast te installeren in de Fractiekamer.  Van huis heb ik een groot hart van leisteen meegenomen, die ik op de tafel leg met een mooi gekleurd lint erom  gewikkeld. Op het lint leg ik twee kleine harten van hetzelfde materiaal. Dan ziet het toch een beetje romantisch uit. Maar nu de huwelijksakten … waar zijn die gebleven? Niet in de kast van de Ondertrouwkamer, waar ze normaliter zijn opgeborgen.

De tijd dringt, dus ik informeer bij de bode en de receptioniste of zij de akten wellicht elders hebben klaar gelegd. Onvindbaar…dus er zit niets anders op dan een collega van Publiekszaken te bellen. Ze is gelukkig bereikbaar en schrikt hoorbaar van mijn relaas. ‘Ohoh, we hebben de akte niet uit de kluis gehaald’ biecht ze me op. ‘Ik bel een collega die dichtbij woont èn de sleutel van de kluis heeft!’ zegt ze en verbreekt gehaast de verbinding.

Inmiddels zijn bruidspaar en getuigen in de hal van het stadhuis verschenen en ga ik ze voor naar de Fractiekamer. Via een omweggetje door de Ondertrouwkamer, want ik kan de deuren niet openen die rechtstreeks naar de Fractiekamer leiden. Om wat tijd te winnen vraag ik of ik iets te drinken aan kan bieden. Thee in een kartonnen bekertjes, want ik heb ook geen sleutels van de kastjes waarin glazen staan en er is op vrijdagmiddag helaas niemand die me kan helpen. De bode is inmiddels met mijn collega en hun bruidspaar in de Trouwzaal verdwenen.

Dan toch maar even een praatje over koetjes en kalfjes, ook daarmee verstrijken weer wat minuten. Maar dan kijken ze me allemaal toch verwachtingsvol aan. Het bloed stijgt naar mijn wangen als ik meld dat de akten zich nog in de kluis bevinden. Gelukkig kunnen ze er hartelijk om lachen en kletsen vrolijk verder in afwachting van de reddende engel van Publiekszaken.

Vijf minuutjes later vraag ik hen het ja-woord en tekenen we allemaal alsnog de huwelijksakten.

De kleine hartjes op de tafel vinden ze mooi, dus die geef ik hen als aandenken mee. ‘Zelf gemaakt?’ vraagt de heer mij bewonderend. Ik weet dat hij een bekend kunstenaar is en voel me toch een beetje in verlegenheid gebracht. Ik heb thuis namelijk een pot vol met die stenen hartjes … decoratiestenen van het warenhuis!

Carpe Diem

Haar vader beheerde een winkel  waar hij van alles verkocht , in het dorpje langs de rivier de Waal. Van keukengerei tot jeans jasjes, van garen tot tuingereedschap, allerlei producten die hij kon overnemen vanuit  faillissementen.

Hij was zelfstandig ondernemer, werkte  hard om met zijn klussenbedrijf een inkomen te genereren. Een bezoekje aan de winkel in het dorp leverde vaak een schat aan waardevolle, bruikbare spullen op, dus hij kwam regelmatig speuren naar nieuwe producten. Wat aanvankelijk begon met een alledaags praatje met de eigenaar van de winkel, groeide op den duur uit tot een vriendschap tussen beide mannen.

Hun families behoorden bovendien tot dezelfde geloofsgemeenschap, zodoende ontmoetten ze elkaar ook op andere plaatsen dan de winkel. Als vanzelf ontstond er ook contact tussen de andere familieleden, een steeds hechtere vriendschapsband was het gevolg. De dochter van de winkelier woonde langere tijd in het buitenland, maar keerde toch weer terug naar de woonplaats van haar ouders, het vertrouwde dorpje. Natuurlijk herkende ze de voormalig klant van haar vader, ze was immers voor haar vertrek vaak in de winkel te vinden geweest om haar vader te helpen.

Intussen werd zijn klussenbedrijf even stil gelegd om het volk van God te gaan ondersteunen in Israël. Een reis naar het Oosten om voor een periode van zo’n anderhalve maand te dienen in het Israëlische leger, zelf een steentje bij te dragen. Gedurende die periode van zijn afwezigheid, mocht zij zijn auto lenen. Die stond immers toch stil  en zij was er enorm mee geholpen dat ze zich tijdelijk gemakkelijker kon verplaatsen. Ze maakte dankbaar gebruik van zijn aanbod. Natuurlijk haalde ze hem op van het station, toen hij met de trein weer arriveerde na zijn verblijf in Israël. Met zijn eigen auto uiteraard. En toen ze elkaar daar weer zagen op het perron, elkaar omhelsden,  voelden ze het allebei … hun  harten maakten een sprongetje van vreugde!

Ze spraken die gevoelens niet naar elkaar uit,  waren er eigenlijk wel een beetje van geschrokken … zo onverwachts. Later in ie week leek het gezellig om samen een avondje uit te gaan, er was inmiddels  een leuke vriendschap ontstaan sinds hun hernieuwde kennismaking. Op dat moment wisten ze nog niet van elkaar wat ze beiden hadden gevoeld op het treinstation, ongewis van het feit dat ze elkaar zo hadden weten te raken.  Het werd een fantastische avond uit, waarop hun gevoelens heel duidelijk werden. Er was geen ontkomen meer aan, de vonk sloeg over en ze waren verliefd!

Zo ontstond heel voorzichtig een relatie tussen beiden. Ze realiseerden zich terdege dat hun liefde voor elkaar niet voor iedereen even vanzelfsprekend was. Een leeftijdsverschil van 31 jaren zorgde voor bezorgde twijfels bij hun naaste familieleden. Voor hen zelf  was het wel heel duidelijk , ze wisten meteen dat ze voor elkaar bestemd waren. En natuurlijk spraken ze samen ook over de toekomst …  Maar wat ze voor elkaar voelden was onvermijdelijk; echte liefde!

‘Carpe Diem’ werd de lijfspreuk van het verliefde stel  ‘pluk de dag’  dat is belangrijk!

Aan mij de eer om hen in de echt te verbinden. Omringd door zijn kinderen en kleinkinderen, haar ouders en wat dierbare vrienden beloofden zij elkaar eeuwige trouw.