Mijn dag ging van start met een e-mailberichtje van een aanstaande bruid. Ruim vier weken later wilde ze haar ja-woord geven tijdens een ceremonie met wel zeshonderd gasten als getuigen. Als ik beschikbaar was, wilde ze graag op hele korte termijn kennis maken. Ik liet haar weten dat ik de datum nog vrij had en dat het –wat mij betrof- handig zou zijn om even telefonisch contact te hebben. Dan gaat een datum voor de ontmoeting prikken net iets handiger dan per email.  Ze mailde me het telefoonnummer van ‘haar man’, wat mij deed glimlachen bij het lezen.

De bruidegom in spé wilde eerst even vaststellen of ik het geen probleem zou vinden om zeshonderd gasten toe te spreken. En ook of ik me niet ongemakkelijk zou voelen als er een wereldberoemde sportman zou verschijnen met twee beveiligers aan zijn zijde. Ik voorzag in beide gegevens geen problemen,  dus we spraken af om elkaar de volgende avond te ontmoeten.

Voor een ontmoeting nodig ik bruidsparen altijd uit om naar mijn woonplaats te komen, zodat we op een- al dan niet verwarmd- terrasje met elkaar kunnen praten. Omdat de bruidegom meldde dat ze vreselijk druk in de weer waren met de organisatie van de bruiloft, de voorbereidingen op de Dakar-rally én hun 10-weken oude dochtertje, besloot ik hen tegemoet te komen en hen te bezoeken.  Op streetview bekeek ik,  zoals altijd, het opgeven adres. Ik wil namelijk voorkomen dat ik weer eens verrast word door een huis onder aan een dijkje,  waarvan ik het nummer niet kan ontdekken.

De oudere dame die de deur opende, kon ik prima plaatsen bij de uitstraling van de bungalow … maar geheel niet als jonge bruid en moeder van een baby. Er verscheen ongetwijfeld een vraagteken op mijn voorhoofd, want ongevraagd meldde ze me dat ik waarschijnlijk een afspraak met haar kleindochter zou hebben. Eenmaal in de hal beland, kwam een knappe jonge vrouw me tegemoet, die zich voorstelde als de aanstaande bruid. Moeder en stiefvader schudde ik vervolgens ook de hand en tenslotte ontmoette ik de bruidegom. Zoals ik tijdens het telefoongesprek al had opgemerkt, was er geen spoor van een Scandinavisch accent te bespeuren. Bewonderenswaardig, want hij had met telefonisch al verteld daar te zijn opgegroeid.

Het gesprek verliep wat rommelig want de bruidegom was een drukbezet man en werd regelmatig gebeld. Tussendoor zette hij in grote lijnen uiteen hoe de trouwdag zou gaan verlopen. Veel Spaanstalige gasten, aangezien er ook Spaans bloed door zijn aderen stroomde en een groot aantal gasten uit Scandinavië, waarvan hij afkomstig was. De toespraak zou snel geschreven moeten worden, zodat voorafgaand aan de trouwdag de vertalingen konden worden gemaakt. Op beamers boven het podium zou de speech dan in beide talen worden getoond.  Ik hoefde de bruidegom niet aan te spreken met zijn titel ‘jonkheer’ en zijn vader niet met ‘baron’ want dat was niet relevant.  Blauw, Spaans bloed dus, concludeerde ik voor mezelf. Maar soms kreeg ik heel even de indruk dat er ijswater door zijn aderen stroomde door de zakelijke manier waarop hij sprak over hun liefde.

We bespraken zijn wens een kaarsje branden voor het dochtertje wat hij een aantal jaren geleden verloor, toen ze samen met haar moeder bij een verkeersongeval om het leven kwam. Een tweede kaarsje voor zijn jongere zus, die slechts 8 weken eerder plotseling was overleden. Het raakte me, want het lijkt soms zo oneerlijk verdeeld in de wereld. Hij had dus veel verdriet gekend. Maar ze wilden vooral een feestje maken van hun verbintenis, het zou tenslotte wel hun grote dag gaan worden!

Hij had haar ten huwelijk gevraagd door een zelf geschreven lied voor haar te zingen en dat wilde hij tijdens de ceremonie graag nogmaals ten gehore brengen, heel romantisch. Ik ben altijd enthousiast over eigen inbreng, dus ik juichte het plan van harte toe. Ik bekeek de enorme stapel van achttienhonderd uitnodigingen, die klaar lagen om te worden verzonden … en hoorde de  plannen voor de meest extreme bruidstaart die ik ooit zou zien (en met een beetje mazzel ook zou proeven); een 180 cm hoog steigerend paard als ‘optochter’ van een stoet met allerlei verschillende banketdieren. De bruidegom was namelijk vee-arts, vandaar!

We besloten met elkaar in zee te gaan en ik zou exact een week later terug keren om de inhoud van de ceremonie met ze te bespreken. Ik voorzag het aanstaande bruispaar van wat ideeën ter overweging, informeerde naar hun contactpersoon bij de trouwgemeente zodat ik de benoeming kon aanvragen en vertrok vervolgens.  Om nooit meer terug te keren, zo bleek later.

Op de dag van de vervolgafspraak belde de aanstaande bruid me in tranen op. De vader van de bruidegom was de avond ervoor op 82-jarige leeftijd plotseling was overleden, tijdens de vakantie in Frankrijk. Wat een verdrietige situatie! Natuurlijk vond ik het geen probleem om de afspraak te verzetten. Na een telefoontje de volgende dag,  kozen we voor maandagavond. Er moest immers veel worden geregeld, de vader woonde in Duitsland, stierf in Frankrijk en zou in Scandinavië begraven worden.

Die maandag berichtte de bruid dat ze nog niet in Nederland waren, de afspraak werd verplaatst naar dinsdag. Op dinsdag gaf ze aan dat ze pas tegen de nacht thuis zouden arriveren,  dus graag de afspraak nog een dagje verplaatsen. Ik had alle begrip, ze bevonden zich immers in een hele vervelende, sneue situatie. Woensdagmiddag kreeg ik weer telefoon van de bruid, maar het bleek haar moeder te zijn.

‘De afspraak van vanavond gaat niet door’ zei ze. ‘Deze meneer blijkt een grote oplichter en crimineel te zijn.’ ‘Meneer? Bedoelt u daar de bruidegom mee?’ vroeg ik totaal verbouwereerd. ‘Ja inderdaad’ antwoordde ze. ‘De afgelopen vijf dagen waren hij en mijn dochter spoorloos en onbereikbaar’ vervolgde ze. ‘Internationale opsporingsdiensten zijn naar ze op zoek gegaan en hebben ze gelukkig gevonden. Mijn dochter zit nu naast me op de bank, totaal in shock’. De woorden drongen amper tot me door. ‘En de kinderen?’ vroeg ik, ik was perplex! ‘Die zijn hier ook’ zei ze. ‘Mijn dochter belt je nog om het nader toe te lichten als ze de schrik een beetje te boven is…’

Op de dag van het beoogde huwelijk zond ik de bruid een WhatsApp berichtje om haar te laten weten dat ik aan haar dacht op deze moeilijke dag. ‘Hoi Karin, wat ontzettend lief!’ antwoordde ze. ‘Het is voor mij inderdaad een vreselijke dag, heel onwerkelijk! Ondanks de vreselijke man die het is en de laatste week was, was het wel de man waar veel van hield. En waarvan ik dacht dat hij mijn toekomst was. Dat doet pijn, zeker vandaag!

Tien dagen later kreeg ik een krantenbericht van haar via WhatsApp waaruit bleek dat deze man een meesteroplichter was.

Tuinfeest voor bruidspaar

Aan de rand van het Veluwse bos wonen de bruid en bruidegom die ik vandaag in hun eigen tuin mag verbinden. Daar aangekomen werd het toegangshek voor me geopend en kwam de bruid me tegemoet gelopen om me te verwelkomen. Gekleed in een zomerrokje met top, verraadde haar verschijning niets van wat die middag zou gaan plaatsvinden. Precies zoals de bedoeling was, want voor de gasten was het een verrassing dat de ceremonie nog zou plaatsvinden.

De relaxte sfeer was duidelijk waarneembaar toen ik de tuin in liep en de bruidegom –in korte broek- ontwaarde tussen de partytenten. Het zoontje van het stel reed voorbij op zijn speelgoed tractor, zijn kleine voetjes zwart van de modder. Bij de achterdeur van de bungalow wapperde de badkleding aan het wasrekje, ik had er stiekem lol om toen ik dat ontdekte. Geen stress!

Enthousiaste medewerkers van het cateringbedrijf waren druk met het besmeren van sandwiches, snijden van chocoladecake en bereiden van heerlijk geurende koffie. Mazzel voor mij, want ik mocht alles even voorproeven, heerlijk! De sfeer was ontspannen en de eerste gasten kondigden zich aan via het bospad dat van het naastgelegen hotel naar de tuin leidde.  Leuk om de getuigen en ouders nu in levende lijven te ontmoeten, ik had ze eerder per telefoon al gesproken en geweldige verhalen gehoord over het bruidspaar. De grote bruine hond liep nieuwsgierig in het rond, absoluut niet gehinderd door de bedrijvigheid die om hem heen gaande was.

Bruid en bruidegom verwelkomden hun gasten, die zichtbaar verbaasd waren over de casual outfits van de feestvarkens. Een enkeling maakte er een opmerking over tegen de bruidegom: ‘echt iets voor jou, om je bruiloftsfeest in korte broek te vieren’. Lachend fluisterde de bruid de commentaren in mijn oor, helemaal blij met het vooruitzicht dat ze de gasten later zouden laten snakken naar adem door  in hun trouwkleding te verschijnen!

Een geweldig schouwspel om van een afstandje gade de slaan. Animerende gesprekken, sfeervolle muziek op de achtergrond en enthousiaste reacties op al het lekkers wat inmiddels in de partytenten was uitgestald. Niemand die zich afvroeg waarom die ene grote tent was afgesloten…

Tijd voor actie! De bruid trok zich terug in het hotel van de buren samen met haar moeder, getuigen en dochtertje.  De bruidegom verdween met zijn beste vrienden in de bungalow om zich daar onder het genot van een biertje voor te bereiden op de ceremonie.  De voetjes van zoonlief werden nog even afgespoeld voor hij in zijn witte sokjes werd geholpen. Grappig, zo’n tweejarig ventje in het ‘mannenkamp’,  het ontroerde me. Ik trok mijn hooggehakte laarsjes aan en ook mijn toga, die ik aan de kapstok had gehangen bij binnenkomst.  Een waarderend fluitje van de catering-heren deed me goed;  transformatie tot trouwambtenaar geslaagd dus.

Buiten werd de rode loper uitgerold en werd de afgesloten tent aan drie zijden geopend.  Het bruidspaar was klaar voor hun ‘verrassingsact’ dus ik mocht als eerste tevoorschijn komen.  Alle ogen waren direct op me gericht, het was ineens duidelijk wat er zou gaan gebeuren.  De geheel in het wit gestoken bruidegom stapte met zijn gevolg de tuin in en oogstte veel bewondering. Bij het hek bleef hij wachten op zijn adembenemend mooie bruid, die met haar gezelschap vanuit de verte naderde.  Terecht applaus en enthousiaste kreten door de gasten, toen ze elkaar zoenden ter begroeting als ‘echte’ bruid en bruidegom.

De tent stoomde vol en het bruidspaar nam plaats op het podium, in de fauteuils. De hond volgde en liet zich languit op de loper zakken, aan de voeten van het bruidspaar.  Mijn toespraak had ik gevormd uit de informatie die het bruidspaar me had gegeven, aangevuld door de verhalen die ik van hun ouders en getuigen had mogen vragen. Voor het bruidspaar zelf dus ook met heel verrassende elementen,  ze genoten van het verhaal, dat was me al snel duidelijk.  Na het ja-woord, de kus en de handtekeningen  mocht ik de gasten uitnodigen voor de felicitaties. Om daarna een stukje te gaan proeven van de bruidstaart die speciaal vanuit Oostenrijk was bezorgd; originele Sacher Torte.  Met een glas prosecco werd getoast op het geluk van het bruidspaar en kon het gezellige bruiloftsfeest verder worden voortgezet.

Met een veel te dure fles wijn proosten ze in een exclusieve club in New York op het voornemen om elkaar het ja-woord te geven. Het was geen aanzoek geworden in Central Park zoals de bedoeling was, want het bleek daar ’s avonds laat toch meer griezelig dan romantisch. Over de trouwlocatie hoefden ze niet lang na te denken, dus voor de bodem van de fles in zicht was, wisten ze al dat hun belofte van eeuwige trouw zou moeten klinken in ‘hun’ Roze Kasteel.

Dat Roze Kasteel in het voormalig Land van Ooit,  was de plaats waar een aantal jaren eerder hun romance was opgebloeid. Omdat de oudste prinses het kasteel tijdelijk bewoonde, nodigde ze de vrouw van haar dromen uit voor  een super romantisch diner in de balzaal van het kasteel. Later op de avond gevolgd door een winterse wandeling door de aangrenzende tuin. De honderden lichtjes van de  kerstverlichting leken kleine stralende sterretjes die schitterden in de ijskoude, heldere nacht.

Hun wens om te trouwen op hun droomlocatie zou in vervulling gaan! Een klein jaar na het huwelijksaanzoek was de balzaal van het kasteel gevuld met hun enthousiaste, vrolijke gasten. De goudkleurige stoeltjes die aan weerzijden van de enorme roze loper waren geplaatst, waren allemaal bezet.  Dames in fraaie roze jasjes en hun voeten gestoken in zuurstokroze pumps met een duizelingwekkend hoge hak. Heren met feestelijk roze glitterschoenen, roze veters of overhemd. En de trouwambtenaar met een roze band op haar toga…allemaal in afwachting van het moment waarop de twee prinsessen de balzaal zouden betreden.  Twee stoeltjes voor in de zaal waren nog wel leeg, waar waren die twee omaatjes toch?

Een ontroerd ‘ahhhhh’  ontsnapte aan ieders lippen toen de oma’s op de roze loper verschenen. Flinterdunne roze hartjes strooiend, liepen ze trots en een beetje verlegen lachend de zaal in. Achter hen verschenen de prachtige, stralende bruiden in hun sprookjesachtige trouwjurken. Een betoverende start van de ceremonie!

Gezeten op hun gouden troon luisterden de bruiden vervolgens naar mijn welkomstwoord, gevolgd door een hilarische uiteenzetting van de start van de liefdegeschiedenis, vertokt door een vriendin. Ik pakte daarna de roze draad weer op en mocht de prinsessen verder toespreken. Vlak voor het grote moment zou aanbreken, was er een optreden van een theatercollega. Toen de eerste akkoorden klonken van het nummer ‘I take your hand’ stond één van de bruiden op en zong haar lief toe met een betoverend heldere stem. Ontroerend, ik zag hier en daar wat traantjes vloeien.

Bij het refrein: ‘So marry me, will you be my queen?’ zong de collega een fabuleuze tweede stem. Iedereen was merkbaar onder de indruk. Tot onze grote verrassing stonden bij het tweede couplet een aantal vrienden op uit de zaal, die al zingend naar voren liepen:

 And bless our friends who stand by us

And will share this joy with us first

Let them stay rich in their kindness

Because we know what it is worth

Een sensationele liefdesverklaring, de energie spatte ervan af. Het lied eindigde weer ingetogen, de getalenteerde bruid zong haar slotwoorden: ‘So marry me’ en de laatste snaren van de gitaar werden beroerd. ‘Ja, ik wil’ riep de prinses op de bank vol overtuiging en ze stak haar armen enthousiast in de lucht.

Emotionele liefdesbrieven aan elkaar met humor, maar ook zeker met een serieuze passage volgden. Ze lazen ze zelf voor, de beloften om oneindig van elkaar te blijven houden. Twee maal volmondig ‘JA’ verbond de prinsessen daarna voor het leven.

Een sprookje … ik eindigde de ceremonie met mijn wens voor de prinsessen: ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’

Foto’s: Nomovies | Maarten Mooijman