De meimaand is altijd een drukke maand voor mij als trouwambtenaar. Vaak is het een prachtige lentemaand, voor veel geliefden de ideale periode om elkaar eeuwige trouw te beloven.

Op de 9e dag van die maand mocht ik een gezinnetje met elkaar verbinden. Een sportieve bruidegom met zijn mooie, stoere bruid én hun kleine ventje betraden de trouwzaal.

Hun lieve familieleden en meest dierbare vrienden verwelkomden hen enthousiast met een luid applaus.

Het was een prachtig schouwspel met een zomers tintje, want zowel het bruidspaar als de gasten waren grotendeels in het wit gestoken. De kleur van de vreugde, van puurheid en van de kleine wolkjes die blauwe lucht sierden.

‘Wit’ zo vertelde ik nadat ik iedereen van harte welkom had geheten ‘is ook een Poolse jongensnaam, die in de Poolse taal een mooie betekenis heeft. Wit betekent in het Pools namelijk: leven.’

Ik vertelde vervolgens over de eerste ontmoeting van het bruidspaar, ze leerden elkaar kennen als collega’s. De eerste kus op Tweede Kerstdag, het startpunt van hun liefdesrelatie. Het verhaal over nieuwe banen voor beiden, een beenbreuk tijdens een slee-rit in Oostenrijk en een fantastische vakantie naar Mexico.

De volgende stap in hun relatie was samen wonen, gevolgd door de grootste verbintenis die je als geliefden samen kunt sluiten. De bevestiging van hun liefde voor elkaar … de komst van hun zoontje.

Trouwen was iets wat lange tijd niet bovenaan hun verlanglijstje stond. ‘Het klinkt helemaal niet als iets wat bij ons past’ had de bruid me tijdens ons voorgesprek verteld ‘maar het sluit aan op wat we bereikt hebben samen.’

Het huwelijksaanzoek kwam dus niet als een verrassing, maar wel heel onverwacht. Het strand van Scheveningen vormde het decor voor een romantische lunch en die belangrijke vraag.

Ik vertelde hun liefdesgeschiedenis, zoals het bruidspaar mij dat had toevertrouwd. Hier en daar werd er wat gelachen en instemmend geknikt, de meeste gasten herkenden op z’n minst wel delen van het verhaal.

Maar ik mocht ook nog een nieuwtje bekend maken! Dat er een tweede kindje groeide in de buik van de bruid was bekend en ook wel duidelijk zichtbaar. Maar ik was de enige die door het bruidspaar op de hoogte was gebracht van het geslacht van het mini mensje dat twintig weken later werd verwacht.

Na het ja-woord door beiden, het ondertekenen van de huwelijksakte en het uitwisselen van de trouwringen was het moment aangebroken om een blik te werpen in de toekomst.

De gasten die bij het welkomstwoord goed hadden opgelet hadden een streepje voor, want zij wisten direct dat er een tweede jongetje op komst was toen ik hen namens de ouders mocht vertellen dat het kindje in aanmerking zou kunnen komen voor de naam ‘Wit’.