Een verbintenis voor het leven waren ze reeds met elkaar aangegaan, doordat ze samen een mooi kindje op de wereld hadden gezet. Nu was het hun wens om daar een wettelijke verbintenis aan toe te voegen. Het huwelijk op een gratis tijdstip paste hen dus uitstekend.

De afspraak op het stadhuis werd vastgelegd; woensdagochtend direct na de vakantie. In alle vroegte, want dan wordt de mogelijkheid voor een gratis voltrekking geboden, om 9 uur. Familie en vrienden waren helaas wat minder enthousiast over het plan, want alleen de getuigen zouden nu aanwezig zijn bij de korte plechtigheid. Toch jammer, het is immers wel een bijzonder moment!

Kort  voor het vertrek naar Frankrijk, zwichtte het bruidspaar voor de argumenten van hun dierbaren. Plaats en tijdstip bleven ongewijzigd, maar ze verzochten om een trouwambtenaar voor een heuse toespraak en wilden toch graag in de trouwzaal met elkaar worden verbonden, zodat ze zich konden omringen door hun gasten.

De avond voor de reis naar hun vakantiebestemming, werd ik gebeld door de aanstaande bruid. Zij legde me het plan voor en was dolblij dat ik de uitdaging wilde aangaan. Vanaf hun vakantie adres kreeg ik wat informatie toegestuurd en hebben we over en weer gemaild. Ik vanuit een herfstachtig Nederland, zij vanuit een zonovergoten Zuid-Frankrijk. Tijdens het lezen van hun zomerse avonturen vergat ik soms heel even dat de herfst mijn favoriete jaargetijde is.

De trouwdag brak aan, dus ik was redelijk vroeg uit de veren, om ruim op tijd naar het stadhuis te vertrekken. Maar de wekker van alle gasten was nog veel vroeger gaan rinkelen! Uit verschillende hoeken van het land kwamen de gasten naar Gorinchem, zodat ze om 9 uur in de trouwzaal aanwezig zouden zijn. Ouders uit Maastricht en Sprang-Capelle, vrienden uit Den Haag allemaal op naar de stad waar het zou gaan gebeuren.

De gastvrouw en ik installeerden ons in de hal, zodat we de aankomst van het bruidspaar en de gasten konden volgen. Op de parkeerplaats verscheen een oude bestelbus van Citroën (gelijk aan het exemplaar waar Otje’s vader Tos in rijdt, in het verhaal van Annie M.G. Schmidt). Onze nieuwsgierigheid nam steeds verder toe, toen de bus werd getransformeerd tot een soort minibar. Een klepje diende als toonbank, compleet met tafellaken en etagère.

Op het moment dat bruidspaar en gasten arriveerden, werd zojuist de koffie geschonken in de plastic  bekertjes die waren uitgestald. Na de koffie naderde het tijdstip voor de plechtigheid en ik heette iedereen hartelijk welkom in de trouwzaal.

Het werd een leuke, enigszins hilarische toespraak, een gezellige boel. Maar uiteraard inclusief het plechtige moment; het ja-woord. Een tevreden bruid en bruidegom stapten na afloop weer naar buiten, dankbaar dat alles helemaal naar wens was verlopen.

Op de parkeerplaats werd de bruidstaart aangesneden en smulden het bruidspaar samen met hun kindje en de gasten heerlijk in het net ontwaakte herfstzonnetje!

Ze leerden elkaar kennen op de middelbare school, waar hij als nieuwkomer in het dorp bij haar in de klas kwam.

Het was liefde op het eerste gezicht, al heel snel kregen ze verkering en waren ze onafscheidelijk.

Na het eindexamen verliet hij echter geheel onverwacht het dorp, zonder haar op de hoogte te kunnen stellen van zijn plotselinge, noodgedwongen vertrek.

Het was een moeilijke periode, die hen allebei zeer  verdrietig stemde. Maar helaas zagen ze geen kans om weer met elkaar in contact te komen.

De liefde van hun leven was verdwenen en dat deed pijn.

Na verloop van tijd pakten ze beiden –onafhankelijk van elkaar- de draad weer op en vonden gelukkig een nieuwe liefde.  Maar nooit waren ze helemaal uit elkaars gedachten, hun verloren jeugdliefde…

Met de nieuwe liefde traden ze in het huwelijk en hadden hele gelukkige jaren, samen met de kinderen die hen werden geschonken.  Nooit vernamen ze meer enig teken van leven van elkaar, nooit meer een toevallige ontmoeting, al woonden ze slechts 20 kilometer van elkaar verwijderd.

Vele jaren later eindigden beiden huwelijken in dezelfde periode; het had hen helaas niet gebracht wat ze hadden gehoopt. Voor haar en voor hem –afzonderlijk van elkaar- een nieuwe start, een nieuwe invulling van hun beider levens.

Het moment waarop hun paden elkaar weer kruisten, na een periode van 30 jaren ontmoetten ze elkaar  opnieuw!

Alsof de tijd had stil gestaan…het voelde meteen weer fantastisch, alsof ze elkaar onlangs nog hadden gezien. Ze waren wat ouder geworden, maar herkenden in elkaar direct weer de middelbare scholier waar ze destijds zo vreselijk verliefd op waren geweest.

Deze keer waren ze vastbesloten om elkaar nooit meer los te laten. Op kerstavond vroeg hij haar ten huwelijk, een geweldige avond voor een aanzoek.

Omdat ze , als ze later oud en vergeetachtig zouden zijn, zich altijd zouden herinneren dat kerstavond een heel bijzondere avond is. Wanneer ze elkaar weerspiegeld in een mooie, glanzende kerstbal zullen aankijken, weten ze vast en zeker nog dat ze elkaar op deze avond ooit eens beloofden om voor altijd samen te blijven.

Verbonden door liefde…gevolgd door een wettelijk verbond, wat ik mocht sluiten.

Meestal  heb je als trouwambtenaar uitvoerig contact met het aanstaand bruidspaar, maar een enkel keertje verloopt dat anders.

Bij de huwelijksaangifte was aangegeven dat dit bruidspaar niet koos voor het gebruikelijke contact met de trouwambtenaar, voorafgaand aan de huwelijksvoltrekking. Geen ontmoeting, geen telefonisch contact, zelfs geen enkel email-berichtje.

De  collega’s van Burgerzaken maakten de match met deze Babs, die de uitdaging graag wilde aangaan.  Een toespraak over liefde, over het verlangen om de rest van de levens samen te delen, een wettelijke verbintenis… algemene wijsheden.

Nieuwsgierig stond ik het bruidspaar met hun vermoedelijke gasten op te wachten bij de ingang van het Stadhuis. Het was een prachtige vrijdagmiddag, écht een mooie trouwdag!

Vanuit de verte zag ik een oude RollsRoys naderen, bestuurd door een chauffeur in een prachtig pak, compleet met pet en witte handschoenen.

Een bruid in een fantastische trouwjurk, bruidegom in een stijlvol pak, twee kindjes en nog drie gasten in geweldige feestkleding … verrassend!

We schudden elkaars handen en ik registreerde in gedachte de roepnamen van het bruidspaar en hun kindjes.

Het werd een mooie en emotionele huwelijksvoltrekking,  het was heel duidelijk dat het bruidspaar ontroerd was door de ceremonie in de spaarzaam bezette trouwzaal.

Een intieme sfeer,  maar toch zonder enige verwijzing naar de liefdesgeschiedenis van deze bruid en bruidegom.

Ik bracht aan het einde van de ceremonie mijn felicitaties over en wenste het kersverse bruidspaar heel veel geluk verder met z’n viertjes.

Ze bedankten me heel hartelijk en vertelden dat ze erg blij waren met de woorden die in tot  ze had gesproken. Helemaal zoals ze hadden gehoopt.

Ik zwaaide ze uit en zag de RollsRoys weer verdwijnen in het drukke spitsverkeer.

Het was een leuke ervaring. Toen ik naar huis fietste overdacht ik de keuze van het bruidspaar voor deze verrassingstoespraak nog eens…

Ik was blij dat het naar hun zin was geweest én ook blij met deze bijzondere ervaring als ‘verrassingsBabs’.

14 Juli… ik werd op die dag zelf 42 jaar oud en mocht ook een fantastisch huwelijk voltrekken.

Het ‘huis der gemeente’ was op deze zonovergoten zomerdag het kleine (tweede) strandje aan de rivier de Merwede.  Geen stoelen en ook  geen versieringen… zon, water en zandkorrels vormden het decor voor het ja-woord.

Samen met een groepje familieleden en goede vrienden wachtte ik de bruiden op. Op een spierwitte tandem kwamen ze ons tegemoet, de roze ballonnen die aan de bagagedrager waren bevestigd, dartelden vrolijk in het zomerbriesje. Zoonlief zat breed lachend achterop, het geheel ontroerde me zo, dat ik een brok in mijn keel voelde.

Gezamenlijk daalden we de stenen trap af die naar het stand leidde en we vormden met z’n allen een kring, vlakbij de waterlijn. Dicht bij elkaar, want de woorden die werden gesproken moesten het geruis van de golven kunnen overstemmen. De mooie, in geweldig grijs gestreepte zomerpakken gehulde bruiden,  stonden samen met hun ventje in het midden van de cirkel.

Omringd door al hun dierbaren mocht ik hen toespreken. Voor deze gelegenheid was ik zelf –op verzoek van het bruidspaar- niet in toga maar in een pantalon met een zomercolbert. Voor noodgevallen mijn zonnebril in het haar, in de hoop dat ik de tekst zou kunnen lezen zonder verblind te worden door het zonlicht.  Dat lukte gelukkig prima.

Natuurlijk vertelde ik het verhaal van de ontmoeting,  de liefdesgeschiedenis, hun toekomstdromen en -verwachtingen.  In eigen woorden spraken ze elkaar daarna toe; beloofden elkaar een geweldige toekomst samen en liefde die eeuwig voortduurt. Iedereen was ontroerd, het was een prachtige ceremonie.

Het ondertekenen van de trouwakte vergde wat improvisatie, bij gebrek aan een tafel. Maar juist de eenvoud van deze plechtigheid maakte het een extra bijzondere gebeurtenis. Ontroerd en met de zandkorrels nog tussen mijn tenen, fietste ik na afloop naar huis.

Net als het bruidspaar, op weg naar een feestje in de buitenlucht op deze mooie zomerdag!