Het was haar allerliefste wens om haar Ja-woord te geven op een hele bijzondere dag. De verjaardag van haar broer, die twaalf jaar eerder bij een verkeersongeval om het leven was gekomen. 17 Jaar jong pas …

Wat zou het fijn zijn om aan deze datum een mooie herinnering toe te voegen, zodat de familie niet alleen verdriet meer zouden voelen op deze datum in april … maar ook vreugde bij de herinnering van de belofte die zij haar aanstaande man zou doen. Een prachtige gedachte!

Het bruidspaar leerde elkaar kennen op de dansschool in hun woonplaats. Stijldansen was haar lust en leven, ze deed niets liever dan zweven over de dansvloer in de armen van haar vaste danspartner. Samen dansten ze wekelijks vol passie  de sterren van de hemel. Op een introductie avond van de dansschool verscheen een goede vriend van haar danspartner, benieuwd om eens te ervaren waarom zijn vriend zo toegewijd was aan deze vorm van expressie . Vanaf het moment dat hij werd voorgesteld aan het mooie meisje waarmee zijn vriend de wereld van dans en muziek beleefde, was hij helemaal in de ban van de dansschool. Hij besloot om zelf zijn eerste stappen op de dansvloer te gaan zetten en ging enthousiast van start met de lessen. Heel vaak was hij nadien ook op de gezamenlijke dansavonden aanwezig, inmiddels bevriend met het hele clubje dansers.

Dansen … het voelde of de vlinders in haar buik de hele avond dansten zodra ze hem zag! Heimelijke gevoelens voor elkaar in die periode,  tot de weg vrij was om uiting te geven aan die gevoelens van verliefdheid  voor elkaar. Hun liefdesrelatie ging voorzichtig van start, tot het moment aanbrak waarop ze zich beiden realiseerden dat ze heel zeker waren van hun liefde voor elkaar. Overtuigd dat ze in elkaar de partner hadden gevonden met wie ze de rest van hun leven wilden verder dansen.

Zijn huwelijksaanzoek was een enorme verrassing, omgeven door ontelbare, heerlijk geurende rozenblaadjes ging hij voor haar op zijn knieën. De hints die hij vooraf over de hele dag had verspreid in de vorm van raadselachtige teksten op lieve kaartjes hadden haar nieuwsgierigheid zeker gewekt … maar een aanzoek om hun liefde te bezegelen had ze niet verwacht.

De betoverend mooie bruid en haar knappe bruidegom arriveerden in de trouwkoets bij het stadhuis. Een trouwdag met een lach en een traan. Zoals afgesproken benoemde ik de reden die deze datum zo speciaal maakte. Bij het welkom heten van het bruidspaar en hun lieve gasten dachten we even terug aan de geboortedag van haar broer, een dag van grote blijdschap en feest. Later een dag van kostbare herinneringen en verdriet om het gemis. Het wás en ís nog steeds zijn verjaardag … haar grote broer … wiens geboortedag zij kozen om ook hun  trouwdag te laten zijn.

Als een eerbetoon aan hem, zodat hij er toch bij kon zijn! Dus ook een speciaal welkom voor hem, welkom in onze gedachten, die middag in de trouwzaal … op de dag waarop zijn oudste zusje in het huwelijk trad.

Ter nagedachtenis aan haar lieve broer liet de bruid na afloop van de plechtigheid een witte ballon zweven naar de hemel, vanaf het balkon aan de trouwzaal.

Op een donkere, koude winteravond ging ik kennis maken met het bruidspaar dat ik later in die maand het ja-woord mocht vragen.

Voor zowel bruid als bruidegom was dit het tweede huwelijk, dat had de bruid-in-spé me vooraf telefonisch al gemeld. Benieuwd naar de personen en het verhaal over het ontstaan van hun liefde, de kennismaking  én hun wens om samen deze belangrijke stap te zetten, werd ik verwelkomd in hun behaaglijk verwarmde dijkwoning.

Op de geplande trouwdatum –zo vertelden ze- zou het precies vier jaar geleden zijn dat ze elkaar hadden ontmoet. Dat was destijds een lichtpuntje in de een zware en verdrietige periode voor beiden. De kennismaking vond namelijk plaats in de hal van het gebouw waar die dag een bijeenkomst werd georganiseerd voor rouwverwerking. Bij binnenkomst van beiden bleek dat de receptioniste kortstondig afwezig was en de gasten zodoende niet direct kon verwelkomen. Daardoor stonden de twee deelnemers samen even te wachten tot de inschrijving kon plaatsvinden. En dus liepen ze nadien ook samen de zaal binnen. Fijn, want ze voelden zich toch wel heel kwetsbaar. Hij haalde voor beiden een kopje koffie bij de bar en aarzelend begonnen ze een gesprek.

Na een welkomstwoord door de organisatie, werden de deelnemers in kleinere groepen verdeeld. Toevallig –of niet?- kwamen ze bij elkaar in hetzelfde groepje. Aan alle deelnemers werd gevraagd of zij hun verhaal wilden delen … het verhaal over het verlies van hun dierbare. De spits werd afgebeten door een moedige dame en zo hoorden ze vervolgens beiden de ervaringen van een aantal gesprekspartners. Toen was de beurt aan haar. Ze vertelde over de moeilijke periode tijdens de slopende ziekte van haar man. En over zijn overlijden, op die herfstdag eind november.

Hij hoorde haar relaas ademloos aan… want de ervaring die hij hierna zou delen over het verlies van zijn vrouw, had een heel belangrijke overeenkomst; de datum van overlijden was exact dezelfde novemberdag. Dat schepte direct een band. Dat voelde zij ook meteen,  toen hij daarna zijn verhaal vertelde. Een gevoel om voorbestemd te zijn om elkaar te ontmoeten.

Ze hielden elkaars hand liefdevol vast,  toen ze afwisselend het woord namen tijdens dit verslag over hun kennismaking. ‘Wij geloven niet in toeval’ verwoordde zij hun beider gevoelens ‘er is zeker meer tussen hemel en aarde, onze ontmoeting kan geen toeval zijn geweest.’

Er volgden na die kennismaking nog vele ontmoetingen,  ze waren altijd te kort. Er was zoveel te bespreken, zoveel te delen samen. Elke ontmoeting bleek nog waardevoller dan de vorige, de interesse in elkaar werd steeds groter naarmate een aantal maanden verstreken.

Haar jong volwassen zoon en zijn twee adolescente kinderen leerden elkaar ook  kennen en waren tot ieders grote vreugde heel blij met de opbloeiende liefde tussen hun ouders.

Op een donderdagmiddag in de vroege lente sloot ik het wettelijk verbond tussen twee mensen die zich zó verbonden voelden met elkaar. Emotioneel  een verbintenis tussen zeven; bruidspaar, kinderen en de twee personen die altijd in hun gedachten zouden blijven … en die hen hadden samengebracht.

De langste dag van het jaar is doorgaans een prachtige dag in juni,  aan het begin van de zomer.

Voor de Euromast aanleiding om een ludieke actie te bedenken! De mast is met zijn 185 meter nog steeds een aanzienlijk ‘lang’ gebouw, al domineert het inmiddels niet zozeer meer de skyline van de stad. Gratis toegang bedacht men, voor bezoekers die de lengte van de mast in centimeters wisten te bereiken óf overtreffen. Fantasierijke initiatieven werden van harte verwelkomd; met een hoge hoed, torenhoge hakken óf op de schouders van een maatje was allemaal goed… als de meetlat tenminste 185 centimeters aangaf.

Daar vond op die langste dag de ontmoeting tussen het bruidspaar plaats, waarmee ik als trouwambtenaar op een mooie lentedag kennismaakte. Nog onwetend van dit alles, belde ik bij ze aan. In de deuropening verscheen een prachtige jonge vrouw, waar ik tot mijn verbazing naar op moest kijken om oogcontact te maken. Met mijn 1.80 meter ben ik dat zeker niet gewend. Ik werd naar de gezellige tuin aan het water geleid waar ik een nog veel langere bruidegom in spé de hand schudde.

De bruidegom vertelde me, dat hij de Euromast nooit eerder had bezocht en destijds in deze actie de aanleiding had gezien om dat verzuim te herstellen,  op die langste dag. Met een aantal vrienden die ook met het grootste gemak de minimumlengte overstegen, betrad hij de mast. Benieuwd naar het gebouw, het uitzicht over Rotterdam én naar andere bezoekers.

Leuk om met een aantal mensen die – zonder kunstgrepen- van de vereiste  lengte waren, een foto te maken, bedachten ze. Alle ‘lengtegenoten’ in hun directe nabijheid werden uitgenodigd om te worden vereeuwigd met het groepje boomlange vrienden.  Het was liefde op het eerste gezicht toen de prachtige 195 centimeter lange gelegenheids-mannequin oog in oog kwam te staan met de knappe Rotterdammer.

Na deze kennismaking volgde al snel een date om elkaar beter te leren kennen, op de datum met de prachtige cijfercombinatie 07-07-07. En de rest liet zich raden… ze waren ontzettend verliefd! Er ontstond een geweldige liefdesrelatie en niet lang daarna gingen de tortelduiven samen onder één dak wonen, zodat ze zoveel mogelijk tijd in elkaars gezelschap konden doorbrengen.

Op de 777^e dag van hun relatie werd de aanstaande bruid tot haar grote vreugde én verbazing ten huwelijk gevraagd. Het aanzoek kwam zo onverwacht, dat ze in eerste instantie sprakeloos was van geluk. Maar eenmaal bekomen van de schrik zei ze natuurlijk volmondig  ‘ja’.

Tijd voor hun wettelijke verbintenis! In het stadhuis vroeg ik het bruidspaar om hun beider ja-woord.  Prachtige mensen met een bijzonder verhaal….

In de echt verbonden door de langste trouwambtenaar in de gemeente. Maar nét iets te klein om zonder pumps de Euromast te mogen bezoeken op de langste dag. Het ukkie hoopt dat het huwelijk tot in lengte van dagen vol van liefde mag voortduren!

Het was het tweede huwelijk dat ik als trouwambtenaar mocht voltrekken. Ik was dan ook best een beetje nerveus voor het kennismakingsgesprek met het jonge bruidspaar. Het ijs was snel gebroken toen bleek de aanstaande bruidegom wel in te zijn voor een lolletje. Leuk, ik hou wel van wat humor tijdens de ceremonie als dat tenminste past bij de karakters van het bruidspaar.

De liefdesgeschiedenis van het jonge stel startte met een intens verdrietig moment in het leven van hen beiden.  De bruidegom verloor zijn moeder, van de bruid was haar vader ontvallen. Indirect werd dit wel de reden dat hun paden elkaar kruisten, een aantal jaren later.

Ze maakten kennis op een heel bijzondere manier. Hun ouders leerden elkaar namelijk kennen en zodoende kwam de bruid met haar moeder op bezoek bij de man met wie ze zo’n ontzettend leuk contact had opgebouwd…de vader van de bruidegom!

Het klikte geweldig tussen de beide ouders, maar ook tussen hun kinderen was het liefde op het eerste gezicht! Ze vonden elkaar direct heel erg leuk en dan niet alleen als broer en zus, zoals iedereen vooraf had voorzien. Zoals ik zelf ook al snel had ondervonden na de kennismaking, was de dochter aangenaam verrast geweest over de grote dosis humor waarover de zoon van haar moeders’ nieuwe liefde beschikte.

Verliefd tot over hun oren! En dat was ook overduidelijk het geval bij hun ouders. Dat maakte een bezoekje aan elkaar wel heel speciaal, want er waren vier mensen die vlinders in hun buik kregen bij de gedachte elkaar weer te zien. Een spannende tijd ook, want behalve een hele leuke romantische periode in het leven van vier personen, waren ze zich er ook allen wel van bewust dat het best gecompliceerd zou kunnen worden als de situatie niet zou verlopen als ze nu allemaal met heel hun hart wensten.

Zeker toen er werd besloten om samen in één huis te gaan wonen. Voor moeder en dochter betekende dat een verhuizing naar de andere kant van het land.  Een bijzondere situatie die de vier betrokken geliefden gelukkig buitengewoon goed beviel. De liefde die ze voor elkaar voelden, groeide uit tot een stabiele relatie met het verlangen om een eigen liefdesnestje te gaan betrekken. Een verloving gevolgd door een huwelijksaanzoek … de jonge vogels vlogen uit.

Beide ouders waren getuige bij het huwelijk van hun zoon en dochter … als kersvers echtpaar! Vader en moeder waren namelijk zes weken eerder met elkaar in het huwelijkbootje gestapt met –hoe kan het ook anders- hun kinderen als getuigen. Een heel bijzondere familieband die leidde tot een mooie en emotionele ceremonie, maar zeker wel met een vleugje humor!

Haar dertigste verjaardag moest een heel bijzonder feestje worden. Familie en vrienden werden door haar vriend zodoende uitgenodigd voor een diner in een super romantisch kasteel,  om deze mijlpaal te vieren. Als voormalig collega werd ik ook uitgenodigd om aan deze feestelijke gebeurtenis deel te nemen, gezellig! Maar voor de aanstaande dertiger was het allemaal een verrassing. Dus de uitnodiging voor het feest maakte de gasten automatisch deelnemer aan het verjaardagscomplot.

Voor feestjes is iedereen doorgaans wel te vinden, dus alle genodigden waren enthousiast over het idee en hielden allemaal keurig hun lippen op elkaar tegen het onwetende feestvarkentje. De invitatie beloofde  een chique locatie, dus werd deze geledenheid voor een aantal dames  de ultieme kans om zichzelf een stijlvolle nieuwe jurk cadeau te doen.

Op een prachtige nazomerdag in september was het dan eindelijk zover.  De gasten verzamelden zich op de koele binnenplaats van het kasteel. De jarige verscheen met een brede glimlach bij de ophaalbrug, verheugd en aangenaam verrast om haar lieve familie en vrienden aan te treffen.

De champagne werd ontkurkt, er werd toast en ook geproefd van de heerlijke hapjes. Felicitaties en cadeautjes, lieve woorden en dikke zoenen om de jarige heerlijk te verwennen. Voor de borrel is er gelegenheid om het kasteel bezichtigen, onder begeleiding van een gids die allerlei leuke details vertelt over het eeuwenoude bouwwerk.

Vanaf de zuilengalerij die grenst aan de binnenplaats wordt een gedicht voorgedragen dat ooit eens werd geschreven over het  kasteel. Het klinkt theatraal, maar de ‘slotzin’ lijkt ook een knipoog naar de jarige. Om me heen kijkend besef ik dat ik niet de enige ben die heeft bedacht;

Blijf voor dit slot een wijle staan,

Dat eeuwen op U stond te wachten

En schouw zijn muren, torens, grachten,

Gedenk den tijd, die is vergaan

Het gezelschap wordt door de bijzondere zalen van het kasteel geleid, bekijkt het uitzicht vanuit het torenkamertje en daalt weer af naar de begane grond  over een spannende, oude stenen wenteltrap. Vervolgens belanden ze in een ruimte met een prachtige houten ovale tafel in het midden. Aan het einde van de zaal staan houten banken onder de prachtige togen. Aan de gasten wordt verzocht even plaats te nemen onder het gewelfde plafond, dan volgt het verhaal over deze stijlvolle ruimte.

De zaal is in gebruik als trouwzaal vertelt de gids, het kasteel is namelijk een officiële trouwlocatie van de gemeente. Heel even lijkt de informatie niet tot de verbeelding te spreken van de gasten, maar dan zie ik hier en daar het kwartje toch vallen. Plotseling valt een aantal gasten ook op dat de jarige zich niet meer in het gezelschap bevindt en er wordt wat onrustig gefluisterd.

Maar voor het gemis van de verdwenen jarige zich tot een mysterie kan ontwikkelen, verschijnt ze echter in de deuropening van de trouwzaal … in een oogstrelende bruidsjurk. De totaal overrompelde gasten kijken toe en luisteren vervolgens met ingehouden adem naar de huwelijksplechtigheid die dan volgt. Ze zijn allemaal getuigen van het ja-woord van bruid en bruidegom, maar twee personen hebben de eervolle taak om officieel te getuigen door hun handtekening te plaatsen onder de huwelijksakte.  Het werd een verrassend en ontroerend feestje waarover nog heel lang werd nagepraat.

De maand juni is een favoriete trouwmaand.  Met dank aan moeder natuur, zij zorgt over het algemeen voor een aangename temperatuur en uitbundige bloemenpracht. Op zo’n mooie vrijdag namiddag werd ik gebeld door een jonge vrouw die een huwelijks herbevestiging wilde organiseren voor haar ouders,  een weekje later.  In het kort deed ze me het relaas van haar ouders die elkaar 33 jaar voordien het ja-woord gaven, helaas door de omstandigheden destijds zonder enige feestelijke toevoeging. Omdat haar moeder op zeer korte termijn zou worden behandeld in verband met een levensbedreigende ziekte, wilde de dochter samen met haar zussen dé dag alsnog organiseren.

Op maandagavond kreeg ik de zussen op bezoek en vertelden ze gedrieën honderduit over hun plannen voor de ‘trouwdag’.  Ik vond het zo’n mooi en lief gebaar, dat ik heel graag mijn medewerking wilde verlenen als spreker tijdens deze ceremonie.

Het was een onbewolkte, warme middag toen ik later in de week arriveerde op de feestlocatie. Een enorm weiland, grenzend aan de boerderij van één van de dochters. In twee rijen waren bruine houten klapstoeltjes opgesteld voor alle gasten. Vooraan waren prachtig versierde tafels aan weerszijden geplaatst. Voor het ‘bruidspaar’ twee stoeltjes vlak voor de smeedijzeren pergola, waaronder ik mocht plaatsnemen.  Terwijl ik me installeerde tussen de grassprietjes, arriveerden de eerste genodigden.  Feestelijk en heerlijk luchtig gekleed namen ze plaats in afwachting van de komst van het ‘bruidspaar’.

Voor het nietsvermoedende bruidspaar zou het een hele grote verrassing gaan worden! Eindelijk gekleed in dé trouwjurk en hét kostuum waar ze altijd van droomden, hadden ze van hun dochters vernomen dat ze een trouwreportage aangeboden kregen. Voorzien van een fleurig boeket waren ze in een Cadillac met fotograaf onderweg naar een aantal inspirerende fotolocaties in de omgeving. De chauffeur was betrokken in het complot met de dochters en stuurde een berichtje dat hij onderweg was naar de boerderij.  De spanning onder de gasten nam toe en er werd wat nerveus gelachen. Ik zette mijn zonnebril af en trok de toga aan, die ik tot het laatste moment over een stoel had laten hangen. Het voelde als een deken tegen mijn toch al verhitte huid.

De jonge gasten op de eerste rij merkten jolig op dat ze mij niet benijdden in mijn ‘tapijt’ en spraken lachend de hoop uit dat ik het kookpunt niet zou bereiken gedurende de ceremonie.  Dat wenste ik zelf ook heel vurig. Ik voelde binnen een paar minuten de straaltjes water langs mijn ruggengraat lopen, terwijl ik onder de brandende zon wachtte op bruid en bruidegom.

Het duurde iets langer dan gepland, dus er ontstond wat onrust. De gasten hadden het –ondanks hun zomerse kledij- ook behoorlijk warm. Eén van de lolbroeken stond even op voor wat rek- en strekoefeningen. Zijn achterbuurvrouw richtte haar blik op zijn achterwerk en proestte het plotseling uit. De bruine stoeltjes hadden kleur afgegeven aan zijn smetteloze witte broek! Commotie alom toen bleek dat ieders kleding bruine vlekken vertoonde op de bilpartij. Gelukkig werd er al snel om gelachen, er viel op dat moment niets meer aan te redden en ze zagen er allemaal de humor wel van in. Ik kon mijn lach ook niet verbergen. Gekscherend werd in beschuldigd van leedvermaak … en misschien was dat ook wel een beetje het geval.

Alle gasten zaten echter weer keurig op hun gebruinde billen toen het zichtbaar geëmotioneerde bruidspaar over het weiland naar mij toe liep. Eindelijk … hun droom ging in vervulling. Het werd een prachtige herbevestiging waarbij heel wat traantjes werden geplengd. Na afloop voelde ik me enorm dankbaar dat ik had mogen bijdragen aan deze bijzondere ceremonie.