Trouwverhalen

Liefde in de trein

Door een vergissing kwamen ze in contact met elkaar. Een chatbericht wat bestemd was voor zijn naamgenoot, belandde bij hem. Het mooiste geschenk wat hem kon overkomen, zo bleek later. Ze ontdekten steeds meer over elkaars leven via deze digitale wereld. Nieuwsgierig geworden naar elkaar, besloten ze kennis te maken. Ze kozen een pretpark als locatie voor die eerste ontmoeting.
Een overweldigend gevoel van blijdschap overspoelde beiden op die eerste dag, wat waren ze enthousiast over elkaar! Het afscheid aan het einde van die dag, stelden ze dan ook zo lang mogelijk uit. Als bewoner van een studentenkamer in Eindhoven, was hij vanzelf heel geïnteresseerd om haar nieuwe studie-onderkomen te bezichtigen.

Samen op station Utrecht, dat had hij vooraf sowieso al voorzien. Nu echter niet om beiden weer naar hun eigen woonplaats te reizen, maar samen richting Den Haag. Voor ze in de trein zouden stappen, overhandigde hij haar de sleutel van een stationslocker. Toen ze verwachtingsvol het deurtje opende, vond ze een knuffelbeertje met een rode roos. De hele dag had het beertje met de roos gewacht om te ontdekken wie het lockertje ’s avonds weer zou openen. Misschien de teleurgestelde romantische jonge man die hem ‘s morgens in de locker had geplaatst, al voor hij de vrouw van zijn dromen hoopte te ontmoeten? Of zij … die inderdaad de vrouw van zijn dromen bleek te zijn?

Met de treinrit richting de hofstad begon die avond de reis van hun leven. Ze vormden een bijna onafscheidelijk koppel sinds die dag. Verblijf in Eindhoven werd zoveel mogelijk afgewisseld met verblijf in Den Haag, tot beiden hun opleiding hadden afgerond. Ze kochten vervolgens een appartement in Den Haag, genoten van het samenzijn en werden tot hun vreugde de ouders van een mooie zoon. Tijd om op zoek te gaan naar een echt huis in een rustige omgeving, waar de geur van wiet van de onderburen niet door de kieren in de vloer omhoog kwam.

Zij zocht een baan in een kindvriendelijke, kleine stad, waar ze zich graag met hun gezinnetje vestigen. De missie slaagde, ze werd aangenomen én ze vonden het huis van hun dromen. Er was net voldoende tijd om samen met familie en vrienden het huis klaar te maken voor bewoning, want het tweede kindje werd geboren. Een meisje, ze konden hun geluk niet op.

Bleef er nog één wens over …

Hij bereidde zijn reis naar de stad van de liefde zorgvuldig voor, ze had werkelijk geen idee wat hij voor haar in petto had. Op een vrijdagochtend meldde hij haar dat ze 30 minuten de tijd kreeg om haar koffer te pakken, ze zouden op reis gaan. Totaal verbouwereerd staarde ze hem aan toen ze vanuit haar ooghoeken het autootje van zijn moeder de straat in zag rijden. Samen wandelden ze vervolgens naar het station, de reiskoffertjes achter zich voorttrekkend. Langs de school van hun zoon, waar tot haar grote verbazing alle kinderen uit de klas uitbundig en vrolijk zwaaiden. Wisten zij wel waar de reis hen zou brengen?

Station Utrecht werd de eerste tussenstop. Zoals vele jaren eerder op de dag van de kennismaking, overhandigde hij haar ook die dag weer de sleuteltje van een locker op het station. Ontroerd door zoveel romantiek, opende ze de locker. Een rode roos, vergezeld door een kaartje met de vraag: ‘wil je …’ Nieuwsgierig draaide ze het kaartje om: ‘met me op reis?’

Relaxte dagen vol romantiek beleefden ze samen in Parijs. Ze zwierven hand in hand door de straatjes van de Franse hoofdstad, zoenden elkaar op de talloze terrasjes die de stad rijk is, beklommen de Eiffeltoren en dineerden samen bij kaarslicht. Op de laatste avond van hun verblijf, deed hij haar het aanzoek waar ze zo reikhalzend naar had uitgekeken. In een hotelkamer gevuld met waxinelichtjes en bloemen, beloofde ze hem zijn vrouw te worden.

Een frisse, maar zonnige dag in de maand mei werd de dag die zij kozen om elkaar het ja-woord te geven in een sfeervol restaurant. Verwachtingsvol liep hij samen met hun kinderen de sfeervolle ruimte in waar hun gasten hadden plaatsgenomen. Zij volgde, stralend aan de arm van haar trots lachende vader.

Na de ceremonie liepen ze met alle gasten de tuin in, achter de kinderen aan die een mysterieus houten kistje droegen. Zij mochten de vlinders loslaten … de vlinders die ieders wens meenamen op hun reis naar de toekomst.

Op een ochtend word ik gebeld door een oudere heer: ‘mevrouw, ik ben op zoek naar iemand die een huwelijk kan sluiten zonder verder iets toe te voegen, kunt u dat?’ Ik antwoord dat ik dat uiteraard kan verzorgen en informeer of de heer zelf in de echt verbonden wil worden. En jawel, de trouwdatum van deze heer en ‘zijn vrouw’  is een weekje of zes later gepland, op een vrijdagmiddag in het stadhuis.

We spreken af, dat ik nog even bel na de huwelijksaangifte want dan is pas duidelijk wie het bruidspaar zal vragen om te getuigen bij het huwelijk. De eerste poging tot contact mislukt, want het paar staat startklaar om van huis te vertrekken en heeft eigenlijk geen gelegenheid om even met me te spreken. Geen nood, ik bel de volgende dag met veel plezier weer even terug op het aangegeven tijdstip.

Ook dan bel ik bij nader inzien toch wat ongelegen, want het eten staat zojuist op tafel.  De aanstaande bruid belt me gelukkig een uurtje later zelf terug, zodat we nog even kort kunnen bespreken wie er te gast zullen zijn bij de huwelijkssluiting. Tijdens het telefoongesprek wijs ik de aanstaande bruid nog op  de mogelijkheid om elkaar toe te spreken tijdens de ceremonie. Wellicht is het leuk om in eigen woorden te vertellen waarom de ander zo onmisbaar is, alvorens wordt beloofd om de rest van het leven met elkaar te delen. Of misschien vinden de getuigen het fijn om een kort woordje tot het bruidspaar te richten, het is immers toch heel bijzonder om voor deze eervolle taak te worden gevraagd.

Maar de bruid verkiest toch een ceremonie in stilte en dat respecteer ik. Zekerheidshalve geef ik nog aan dat een heel kort welkomstwoord van mij, gevolgd door het ja-woord en het ondertekenen van de huwelijksakte slechts tien minuten tijd in beslag zal nemen. Ze vraagt me of ik het vervelend vind om op deze manier een huwelijk te sluiten, maar ik verzeker haar dat ik het met veel plezier zal verrichten. Ik wil natuurlijk graag aan de wens van het bruidspaar tegemoet komen, het is tenslotte hun trouwdag en die moet verlopen zoals zij dat wensen!

Bij de gemeente blijkt dan per abuis een dubbele afspraak te zijn gemaakt voor een huwelijk op dat tijdstip in het stadhuis. Gelukkig heeft ‘mijn’ bruidspaar aangegeven geen gebruik te willen maken van de trouwzaal. Dus de Fractiekamer wordt gereserveerd, een ruime kamer voorzien van een ovale tafel  mèt  vensters die uitzicht bieden op de straat. Ik arriveer die middag in mijn groene bolide, aangezien mij is verzocht mijn eigen toga mee te nemen. De gemeentetoga wordt immers gebruikt door een collega in de trouwzaal. De bode brengt de trouwzaal in gereedheid, dus ik besluit zelf de huwelijksakten op te halen en me alvast te installeren in de Fractiekamer.  Van huis heb ik een groot hart van leisteen meegenomen, die ik op de tafel leg met een mooi gekleurd lint erom  gewikkeld. Op het lint leg ik twee kleine harten van hetzelfde materiaal. Dan ziet het toch een beetje romantisch uit. Maar nu de huwelijksakten … waar zijn die gebleven? Niet in de kast van de Ondertrouwkamer, waar ze normaliter zijn opgeborgen.

De tijd dringt, dus ik informeer bij de bode en de receptioniste of zij de akten wellicht elders hebben klaar gelegd. Onvindbaar…dus er zit niets anders op dan een collega van Publiekszaken te bellen. Ze is gelukkig bereikbaar en schrikt hoorbaar van mijn relaas. ‘Ohoh, we hebben de akte niet uit de kluis gehaald’ biecht ze me op. ‘Ik bel een collega die dichtbij woont èn de sleutel van de kluis heeft!’ zegt ze en verbreekt gehaast de verbinding.

Inmiddels zijn bruidspaar en getuigen in de hal van het stadhuis verschenen en ga ik ze voor naar de Fractiekamer. Via een omweggetje door de Ondertrouwkamer, want ik kan de deuren niet openen die rechtstreeks naar de Fractiekamer leiden. Om wat tijd te winnen vraag ik of ik iets te drinken aan kan bieden. Thee in een kartonnen bekertjes, want ik heb ook geen sleutels van de kastjes waarin glazen staan en er is op vrijdagmiddag helaas niemand die me kan helpen. De bode is inmiddels met mijn collega en hun bruidspaar in de Trouwzaal verdwenen.

Dan toch maar even een praatje over koetjes en kalfjes, ook daarmee verstrijken weer wat minuten. Maar dan kijken ze me allemaal toch verwachtingsvol aan. Het bloed stijgt naar mijn wangen als ik meld dat de akten zich nog in de kluis bevinden. Gelukkig kunnen ze er hartelijk om lachen en kletsen vrolijk verder in afwachting van de reddende engel van Publiekszaken.

Vijf minuutjes later vraag ik hen het ja-woord en tekenen we allemaal alsnog de huwelijksakten.

De kleine hartjes op de tafel vinden ze mooi, dus die geef ik hen als aandenken mee. ‘Zelf gemaakt?’ vraagt de heer mij bewonderend. Ik weet dat hij een bekend kunstenaar is en voel me toch een beetje in verlegenheid gebracht. Ik heb thuis namelijk een pot vol met die stenen hartjes … decoratiestenen van het warenhuis!

Carpe Diem

Haar vader beheerde een winkel  waar hij van alles verkocht , in het dorpje langs de rivier de Waal. Van keukengerei tot jeans jasjes, van garen tot tuingereedschap, allerlei producten die hij kon overnemen vanuit  faillissementen.

Hij was zelfstandig ondernemer, werkte  hard om met zijn klussenbedrijf een inkomen te genereren. Een bezoekje aan de winkel in het dorp leverde vaak een schat aan waardevolle, bruikbare spullen op, dus hij kwam regelmatig speuren naar nieuwe producten. Wat aanvankelijk begon met een alledaags praatje met de eigenaar van de winkel, groeide op den duur uit tot een vriendschap tussen beide mannen.

Hun families behoorden bovendien tot dezelfde geloofsgemeenschap, zodoende ontmoetten ze elkaar ook op andere plaatsen dan de winkel. Als vanzelf ontstond er ook contact tussen de andere familieleden, een steeds hechtere vriendschapsband was het gevolg. De dochter van de winkelier woonde langere tijd in het buitenland, maar keerde toch weer terug naar de woonplaats van haar ouders, het vertrouwde dorpje. Natuurlijk herkende ze de voormalig klant van haar vader, ze was immers voor haar vertrek vaak in de winkel te vinden geweest om haar vader te helpen.

Intussen werd zijn klussenbedrijf even stil gelegd om het volk van God te gaan ondersteunen in Israël. Een reis naar het Oosten om voor een periode van zo’n anderhalve maand te dienen in het Israëlische leger, zelf een steentje bij te dragen. Gedurende die periode van zijn afwezigheid, mocht zij zijn auto lenen. Die stond immers toch stil  en zij was er enorm mee geholpen dat ze zich tijdelijk gemakkelijker kon verplaatsen. Ze maakte dankbaar gebruik van zijn aanbod. Natuurlijk haalde ze hem op van het station, toen hij met de trein weer arriveerde na zijn verblijf in Israël. Met zijn eigen auto uiteraard. En toen ze elkaar daar weer zagen op het perron, elkaar omhelsden,  voelden ze het allebei … hun  harten maakten een sprongetje van vreugde!

Ze spraken die gevoelens niet naar elkaar uit,  waren er eigenlijk wel een beetje van geschrokken … zo onverwachts. Later in ie week leek het gezellig om samen een avondje uit te gaan, er was inmiddels  een leuke vriendschap ontstaan sinds hun hernieuwde kennismaking. Op dat moment wisten ze nog niet van elkaar wat ze beiden hadden gevoeld op het treinstation, ongewis van het feit dat ze elkaar zo hadden weten te raken.  Het werd een fantastische avond uit, waarop hun gevoelens heel duidelijk werden. Er was geen ontkomen meer aan, de vonk sloeg over en ze waren verliefd!

Zo ontstond heel voorzichtig een relatie tussen beiden. Ze realiseerden zich terdege dat hun liefde voor elkaar niet voor iedereen even vanzelfsprekend was. Een leeftijdsverschil van 31 jaren zorgde voor bezorgde twijfels bij hun naaste familieleden. Voor hen zelf  was het wel heel duidelijk , ze wisten meteen dat ze voor elkaar bestemd waren. En natuurlijk spraken ze samen ook over de toekomst …  Maar wat ze voor elkaar voelden was onvermijdelijk; echte liefde!

‘Carpe Diem’ werd de lijfspreuk van het verliefde stel  ‘pluk de dag’  dat is belangrijk!

Aan mij de eer om hen in de echt te verbinden. Omringd door zijn kinderen en kleinkinderen, haar ouders en wat dierbare vrienden beloofden zij elkaar eeuwige trouw.

Lucky op Ter Werve

De herfst begon voor mij met een prachtige dag! Landgoed Te Werve straalde rust en elegantie uit, in het late middagzonnetje. Terwijl de steentjes van het grindpad knisperden onder mijn schoenen, zag ik in de verte het bruidspaar met hun gasten op het gazon poseren voor de fotograaf.  Een gevoel van blijdschap en betrokkenheid overviel me direct. Een vrolijk gezelschap, dat heel enthousiast allerlei grappige, stoere poses aannam voor de groepsfoto’s. Verrassend hoe de verschillende tinten groen van jurkjes, schoenen en stropdassen met elkaar combineerden.

Inmiddels was ik binnen en had ik de trouwzaal van het schitterende gebouw betreden. Van daar uit had ik perfect uitzicht op de fotoshoot, buiten op het gazon en terras. De terrasdeuren waren geopend, dus ik kon het schouwspel dat zich buiten voltrok, feilloos volgen. Alle heren droegen de bruid letterlijk en figuurlijk op handen. Ik hoorde haar een gilletje van schrik uitten, toen ze van de grond werd getild. Alle dames werden vervolgens vereeuwigd aan de zijde van de bruidegom, die -heel schattig- een beetje verlegen oogde door zoveel vrouwelijke aandacht.

De trouwzaal straalt zonder meer één en al charme uit, door het bruidspaar nog eens benadrukt door de versieringen die ze hadden aangebracht. Romantische kleine boeketten in glazen vaasjes waren bevestigd aan de stoelen langs het looppad.  Op de stoelen lagen tissues met een –uiteraard- groen label  ‘voor de vreugdetranen’ op de gasten te wachten. Trossen groene en witte ballonnen maakten de styling helemaal compleet, het was schitterend!

De ceremonie startte met de binnenkomst van de bruidegom, onder luid applaus van de gasten. En wat zag ik hem verliefd kijken naar zijn bruid, die daarna aan de arm van haar vader de trouwzaal in liep. Het nummer ‘Lucky’ van Jason Mraz  klonk onderwijl, de bruid zong de tekst een stukje mee.

Een vrolijk welkom voor bruid en bruidegom en ook extra aandacht voor opa,  die twee dagen eerder de leeftijd van 90 jaren had bereikt. Ik vertelde daarna het grappige verhaal van hun ontmoeting en de passionele liefdesrelatie die daaruit voortkwam. Ouders en getuigen had ik ook mogen benaderen, dus hun verhalen had ik natuurlijk ook in de toespraak verwerkt. Een feest van herkenning, het bruidspaar genoot zichtbaar van alle anekdotes.  Zelf prijsde ik me weer gelukkig dat ik deelgenoot mocht zijn in dit belangrijke moment  in hun leven van het bruidspaar. Jubelende tenen in mijn trouwambtenaar-pumps.

Bruid en bruidegom hadden zelf een trouwbelofte geschreven. Heel persoonlijk en origineel, in hun eigen woorden de redenen waarom zij elkaar voor geen goud meer willen missen. Zoals in films wel gebruikelijk is, las ik hun belofte aan elkaar voor, zodat ze de woorden konden herhalen. Vervolgens klonk het ja-woord van beiden en startte de muziek op het moment dat ze elkaar kusten.  De hoofdrol in deze romantische ‘film’ vervulden ze zeker met flair!

Wij, toeschouwers, reageerden opgetogen lachend en joelend op het zoenende bruidspaar. Een heerlijk moment van ontlading! De trouwringen werden door de moeder van de bruid aangereikt op een uniek robuust houten plankje. Daar waren met kleine spijkertjes twee harten op gevormd, die zorgvuldig waren omwikkeld door –uiteraard- groene linten. Ook dit getuigde weer van de aandacht voor details én het creatieve talent van het bruidspaar.

Met het ondertekenen van de trouwakte eindigde de ceremonie. Het bruidspaar verliet de trouwzaal omgeven door glanzende zeepbellen, die de gasten over hen lieten neerdalen. De bruid danste de zaal uit, het boeket hief ze hoog in de lucht, een uiting van pure blijdschap.

‘I’m lucky I’m in love with my best friend’ zonder enige twijfel van toepassing op dit dolverliefde echtpaar!

Huwelijk op strand … zee, zon & zoenen

Hun droomceremonie hadden ze direct voor ogen na het huwelijksaanzoek op Bali. Ze wilden graag worden verbonden met elkaar op het strand, waar de zandkorrels tussen je tenen kunnen kriebelen. Allebei Kreeft -het astrologische waterteken- dus dat was de omgeving waar zij zich perfect thuis voelden. Een zaterdag in hartje zomer kozen ze om hun vurige wens in vervulling te laten gaan. De mooiste beachclub op Kijkduin werd op die dag omgetoverd tot een stijlvolle en hippe zomerse oase. Een ‘hint of mint’ werd aangebracht, de themakleur van het bruidspaar.

Hun grote dag ging van start met vriendelijke witte wolkjes aan de hemel. Niet getreurd, want daardoor werden gelukkig geen zonaanbidders gelokt naar het stand en de ruisende zee. Maar wel schitterend gestylde dames in mintgroene zomerjurkjes en knappe heren in prachtige lichte kostuums, verschenen bovenaan de duintoppen. Onder de duinen was een richtingwijzer in het zand gestoken ‘This way to the I do’s and the kiss’.

Een vrolijke gekleurde slinger vormden de gasten toen het bruidspaar over het steigerhouten voetpad naderde. Applaus en bewonderende blikken van de aanwezigen toen ze dichterbij kwamen. Door de wind danste haar romantische bruidsjapon zachtjes langs haar benen als ze bewoog. Zijn trendy lichte kostuum en spierwitte overhemd staken geraffineerd af tegen zijn getinte huid en donkere haar.

Op het nog verlaten strand piepten intussen de zonnestralen tussen de wolken door en beschenen de withouten strandstoeltjes, die in strakke rijen in het zand opgesteld stonden. Op het ritme van de wind wuifden de koordjes met schelpen langs de rugleuningen tegen de stoeltjes. Het witte trouwprieel stak gracieus af tegen de achtergrond van blauwe golven en goudgeel zand. Een rieten mand voor de schoenen stond op het strand, langs het pad wat leidde naar de plaats van de ceremonie. ‘Drop your shoes … Before the I Do’s’ dus veel dames stapten op blote voeten het strand op.

‘Butterflies’ de warme stem van de zanger die zichzelf begeleidde op gitaar, klonk zwoel over het stand toen de  bruidegom het zandpad op liep. Samen met zijn kleine Spaanse mama liep hij tussen de gasten door,  de gelijkenis tussen beiden ontroerde me. Daarna volgde het bruidsmeisje dat het zorgvuldig glad geharkte zandpad bestrooide met tere bloemblaadjes. Daarna zagen we de stralende bruid op haar blote voeten,  natuurlijk aan de arm van haar trotse vader.

Ik mocht allereerst hun liefdesverhaal vertellen, de golven zachtjes kabbelend op de achtergrond. Over hun kennismaking en ontmoeting, hartstochtelijke gevoelens, verlangens en toekomstdromen. Haar vader showde de stropdas die zijn dochter hem had geschonken met achterop geborduurd de vraag  ‘pap, wil je mijn getuige zijn?’  Een mooi moment.

Na hun beider ja-woord volgde the kiss onder enthousiaste aanmoedigende kreten van hun gasten. Handtekeningen werden door de getuigen vol overtuiging geplaatst en ter afsluiting schreef het kleine bruidsmeisje heel geconcentreerd haar naam op de kinderakte, met een liefdevol hart op het einde. Terwijl heel langzaam de zon tevoorschijn kwam en haar warmte ging verspreiden, vormde deze verbintenis de start van hun geweldige bruiloftsfeest … het duurde nog voort tot lang na zonsondergang!

Mijn dag ging van start met een e-mailberichtje van een aanstaande bruid. Ruim vier weken later wilde ze haar ja-woord geven tijdens een ceremonie met wel zeshonderd gasten als getuigen. Als ik beschikbaar was, wilde ze graag op hele korte termijn kennis maken. Ik liet haar weten dat ik de datum nog vrij had en dat het –wat mij betrof- handig zou zijn om even telefonisch contact te hebben. Dan gaat een datum voor de ontmoeting prikken net iets handiger dan per email.  Ze mailde me het telefoonnummer van ‘haar man’, wat mij deed glimlachen bij het lezen.

De bruidegom in spé wilde eerst even vaststellen of ik het geen probleem zou vinden om zeshonderd gasten toe te spreken. En ook of ik me niet ongemakkelijk zou voelen als er een wereldberoemde sportman zou verschijnen met twee beveiligers aan zijn zijde. Ik voorzag in beide gegevens geen problemen,  dus we spraken af om elkaar de volgende avond te ontmoeten.

Voor een ontmoeting nodig ik bruidsparen altijd uit om naar mijn woonplaats te komen, zodat we op een- al dan niet verwarmd- terrasje met elkaar kunnen praten. Omdat de bruidegom meldde dat ze vreselijk druk in de weer waren met de organisatie van de bruiloft, de voorbereidingen op de Dakar-rally én hun 10-weken oude dochtertje, besloot ik hen tegemoet te komen en hen te bezoeken.  Op streetview bekeek ik,  zoals altijd, het opgeven adres. Ik wil namelijk voorkomen dat ik weer eens verrast word door een huis onder aan een dijkje,  waarvan ik het nummer niet kan ontdekken.

De oudere dame die de deur opende, kon ik prima plaatsen bij de uitstraling van de bungalow … maar geheel niet als jonge bruid en moeder van een baby. Er verscheen ongetwijfeld een vraagteken op mijn voorhoofd, want ongevraagd meldde ze me dat ik waarschijnlijk een afspraak met haar kleindochter zou hebben. Eenmaal in de hal beland, kwam een knappe jonge vrouw me tegemoet, die zich voorstelde als de aanstaande bruid. Moeder en stiefvader schudde ik vervolgens ook de hand en tenslotte ontmoette ik de bruidegom. Zoals ik tijdens het telefoongesprek al had opgemerkt, was er geen spoor van een Scandinavisch accent te bespeuren. Bewonderenswaardig, want hij had met telefonisch al verteld daar te zijn opgegroeid.

Het gesprek verliep wat rommelig want de bruidegom was een drukbezet man en werd regelmatig gebeld. Tussendoor zette hij in grote lijnen uiteen hoe de trouwdag zou gaan verlopen. Veel Spaanstalige gasten, aangezien er ook Spaans bloed door zijn aderen stroomde en een groot aantal gasten uit Scandinavië, waarvan hij afkomstig was. De toespraak zou snel geschreven moeten worden, zodat voorafgaand aan de trouwdag de vertalingen konden worden gemaakt. Op beamers boven het podium zou de speech dan in beide talen worden getoond.  Ik hoefde de bruidegom niet aan te spreken met zijn titel ‘jonkheer’ en zijn vader niet met ‘baron’ want dat was niet relevant.  Blauw, Spaans bloed dus, concludeerde ik voor mezelf. Maar soms kreeg ik heel even de indruk dat er ijswater door zijn aderen stroomde door de zakelijke manier waarop hij sprak over hun liefde.

We bespraken zijn wens een kaarsje branden voor het dochtertje wat hij een aantal jaren geleden verloor, toen ze samen met haar moeder bij een verkeersongeval om het leven kwam. Een tweede kaarsje voor zijn jongere zus, die slechts 8 weken eerder plotseling was overleden. Het raakte me, want het lijkt soms zo oneerlijk verdeeld in de wereld. Hij had dus veel verdriet gekend. Maar ze wilden vooral een feestje maken van hun verbintenis, het zou tenslotte wel hun grote dag gaan worden!

Hij had haar ten huwelijk gevraagd door een zelf geschreven lied voor haar te zingen en dat wilde hij tijdens de ceremonie graag nogmaals ten gehore brengen, heel romantisch. Ik ben altijd enthousiast over eigen inbreng, dus ik juichte het plan van harte toe. Ik bekeek de enorme stapel van achttienhonderd uitnodigingen, die klaar lagen om te worden verzonden … en hoorde de  plannen voor de meest extreme bruidstaart die ik ooit zou zien (en met een beetje mazzel ook zou proeven); een 180 cm hoog steigerend paard als ‘optochter’ van een stoet met allerlei verschillende banketdieren. De bruidegom was namelijk vee-arts, vandaar!

We besloten met elkaar in zee te gaan en ik zou exact een week later terug keren om de inhoud van de ceremonie met ze te bespreken. Ik voorzag het aanstaande bruispaar van wat ideeën ter overweging, informeerde naar hun contactpersoon bij de trouwgemeente zodat ik de benoeming kon aanvragen en vertrok vervolgens.  Om nooit meer terug te keren, zo bleek later.

Op de dag van de vervolgafspraak belde de aanstaande bruid me in tranen op. De vader van de bruidegom was de avond ervoor op 82-jarige leeftijd plotseling was overleden, tijdens de vakantie in Frankrijk. Wat een verdrietige situatie! Natuurlijk vond ik het geen probleem om de afspraak te verzetten. Na een telefoontje de volgende dag,  kozen we voor maandagavond. Er moest immers veel worden geregeld, de vader woonde in Duitsland, stierf in Frankrijk en zou in Scandinavië begraven worden.

Die maandag berichtte de bruid dat ze nog niet in Nederland waren, de afspraak werd verplaatst naar dinsdag. Op dinsdag gaf ze aan dat ze pas tegen de nacht thuis zouden arriveren,  dus graag de afspraak nog een dagje verplaatsen. Ik had alle begrip, ze bevonden zich immers in een hele vervelende, sneue situatie. Woensdagmiddag kreeg ik weer telefoon van de bruid, maar het bleek haar moeder te zijn.

‘De afspraak van vanavond gaat niet door’ zei ze. ‘Deze meneer blijkt een grote oplichter en crimineel te zijn.’ ‘Meneer? Bedoelt u daar de bruidegom mee?’ vroeg ik totaal verbouwereerd. ‘Ja inderdaad’ antwoordde ze. ‘De afgelopen vijf dagen waren hij en mijn dochter spoorloos en onbereikbaar’ vervolgde ze. ‘Internationale opsporingsdiensten zijn naar ze op zoek gegaan en hebben ze gelukkig gevonden. Mijn dochter zit nu naast me op de bank, totaal in shock’. De woorden drongen amper tot me door. ‘En de kinderen?’ vroeg ik, ik was perplex! ‘Die zijn hier ook’ zei ze. ‘Mijn dochter belt je nog om het nader toe te lichten als ze de schrik een beetje te boven is…’

Op de dag van het beoogde huwelijk zond ik de bruid een WhatsApp berichtje om haar te laten weten dat ik aan haar dacht op deze moeilijke dag. ‘Hoi Karin, wat ontzettend lief!’ antwoordde ze. ‘Het is voor mij inderdaad een vreselijke dag, heel onwerkelijk! Ondanks de vreselijke man die het is en de laatste week was, was het wel de man waar veel van hield. En waarvan ik dacht dat hij mijn toekomst was. Dat doet pijn, zeker vandaag!

Tien dagen later kreeg ik een krantenbericht van haar via WhatsApp waaruit bleek dat deze man een meesteroplichter was.