Engelen en nachtegaals

Vanuit de ruimte achter de bar van de sportschool hoorde ze zijn stem. Zo’n mooie, warme, mannelijke stem trok direct haar aandacht. Ze kwam gehaast tevoorschijn want ze moest weten aan welke man deze stem toebehoorde.

En ondanks haar voornemen om nooit meer verliefd te worden, voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte bij het eerste oogcontact. Vastbesloten om dat gevoel te negeren, zette ze haar werkzaamheden ogenschijnlijk stoïcijns door. Ook bij zijn vervolgbezoeken aan de sportschool leek ze niet geïnteresseerd in contact met hem, althans niet meer dan bij de uitoefening van haar functie hoorde. Een oplettende collega zorgde voor de eye-opener; haar verschijning liet hem vast niet onberoerd. Tenzij hij écht een cafeïneverslaving onder de leden had, zat hij ongetwijfeld om een heel andere reden veelvuldig aan de bar voor koffie.

Contact via sociale media bracht hen vervolgens dichter bij elkaar. Na wat stoere berichten over en weer over sportieve prestaties, was er een sportdate. Natuurlijk op de plek waar ze elkaar hadden ontmoet! Nerveus, maar beiden ontzettend enthousiast, vertoonden ze hun kunsten. Zij legde inderdaad met gemak haar been in haar nek … en hij liet zich niet onbetuigd met een perfecte spagaat.

Na die geslaagde middag  werd heel voorzichtig een volgende stap gezet, dit maal buiten het zo vertrouwde sportcomplex. Samen dineren, althans dat was het voornemen. De geserveerde maaltijden werden door de ober weer onaangetast terug genomen. Voor het personeel van het restaurant was het al duidelijk dat deze twee mensen voor elkaar bestemd waren, de reden waarom ze meer oog hadden voor elkaar dan voor het diner. ‘All you need is love’ klonk uit de speakers toen ze uiteindelijk het restaurant verlieten.

De belangrijkste personen in haar leven -haar moeder en haar twee dochters- waren bij de kennismaking met hem ook direct overtuigd.  Deze man paste absoluut perfect bij haar. Het duurde dan ook niet lang voor hij werd uitgenodigd om met de dames onder één dak te wonen.

Ze genoten met volle teugen van elkaars aanwezigheid.  Zij voelde zich helemaal gelukkig met de man van haar dromen. Hij ervoer voor het eerst in zijn leven hoe heerlijk een gezellig familieleven aanvoelt.  Een toekomst vol liefde lag voor hen open.

Helaas verliep de daaropvolgende periode niet gemakkelijk, er waren enorme tegenslagen te incasseren. Onzekerheid over haar gezondheid, het verbroken contact met zijn ouders en het vrij plotselinge overlijden van haar energieke moeder. Een moeilijke periode waarin ze veel verdriet moesten verwerken. Maar gelukkig wel samen, met elkaar. Hun gevoelens voor elkaar werden door deze treurige gebeurtenissen steeds sterker.  De relatie werd steeds hechter en hun liefde voor elkaar groeide elke dag.

Aan het einde van alweer zo’n moeilijke periode was het voor hem helder; hij wilde dolgraag dat ze zijn vrouw zou worden. Hij zocht een mooie ring uit en smokkelde deze mee op hun reis naar Mexico. Tijdens een boottocht door de lagune vroeg hij haar ten huwelijk, terwijl de Indiaan die hen rond peddelde, zijn roeispanen even verruilde voor een camera.  Haar zichtbaar verbaasde blik werd vastgelegd, voor ze zijn aanzoek vol enthousiasme aanvaarde.

Op een koude middag in februari stond ik samen met hun gasten voor de entree van het voormalig klooster waar de ceremonie zou plaatsvinden. De knappe bruidegom en zijn mooie bruid arriveerden keurig op tijd, samen met de meiden. Precies op het moment dat ze alle vier uit de witte Excalibur stapten, brachten zijn collega’s van de luchtmacht een groet door over de locatie te vliegen. Wat een militaire super timing!

Vervolgens werd het bruidspaar verwelkomd in de kapel, begeleid door beide dochters. Eenmaal gezeten op hun trouwstoelen,  keken ze even op naar het gebrandschilderde venster achter mij. Een religieuze voorstelling,  waar met een beetje goede wil  kleine engelen in ontdekt kunnen worden. De doorslaggevende reden waarom ze hadden gekozen voor deze locatie; een engel was altijd de talisman van haar moeder. Nu voelde het alsof ze door het venster mee kon kijken naar het ontroerde bruidspaar.

De tranen vloeiden, toen beide dochters op een werkelijk perfecte wijze het welkomstnummer zongen ‘Nu dat jij er bent‘. Wat een onvoorstelbaar prachtige stemmen hadden deze jonge nachtegaals. Zelf moest ik ook even slikken voor ik mijn toespraak kon starten! Ik citeerde uit de liefdesbrieven die bruid en bruidegom voor elkaar hadden geschreven,  droeg haar gedicht aan hem voor en vroeg hen natuurlijk hun ja-woord. Het was een mooie ceremonie met veel stralende lachen en een enkele traan.