De liefde is een verrukkelijke bloem

Maar men moet de moed hebben

Haar te gaan plukken aan de rand

Van een verschrikkelijke afgrond

Het was een mooie, zwoele avond dus ik besloot op mijn fiets naar het aanstaande bruidspaar te gaan voor de kennismaking. Zoals altijd, weer heel benieuwd naar het verhaal achter de wens om wettelijk met elkaar verbonden te worden.

Ik werd hartelijk onthaald door het verliefde stel en ontmoette ook de dochter van de bruid, een enthousiaste tiener. Onder het genot van een kopje koffie luisterde ik naar de liefdesgeschiedenis van het bruidspaar, in het geheel geen alledaags verhaal. Gekscherend beschreven zij de omstandigheden rond hun kennismaking als een soort soap. De scherpste kantjes waren er inmiddels een beetje vanaf, dus konden ze er nu best goed over praten. Maar een ongelooflijk verhaal was het zeker!

Het noodlot maakte hen huisgenoten, een situatie –samen onder één dak wonen- die uit pure noodzaak was geboren. Op dat moment waren ze onbekenden van elkaar, namelijk. Kort daarvoor was de aanstaande bruid verlaten door haar toenmalige echtgenoot, haar man was verliefd op een andere dame. De dame in kwestie had haar echtgenoot dat nieuws ook gebracht en hem verzocht de woning te verlaten. Ze had namelijk besloten om per direct met haar nieuwe liefde te gaan samenwonen.

Vol ongeloof hoorde ik aan wat ik inmiddels al vermoedde… de voormalig partners van ‘mijn’ bruidspaar hadden voor elkaar gekozen. Die afschuwelijke omstandigheid had geleid tot contact tussen de twee verlaten echtgenoten.  Hij was nu dakloos dus zij bood hem onderdak en hij maakte dankbaar gebruik van haar aanbod. Een uiterst moeilijke en verdrietige situatie voor hen, maar ook voor hun hevig geëmotioneerde kinderen. Er was echter wel één lichtpuntje; de situatie maakte hen soulmates. Ze waren voor elkaar de enige die écht kon delen in de onmacht van de situatie, in het verdriet en de pijn.

Iedere dag samen zijn, met elkaar praten en huilen, dat schept al heel snel een band. Gevoelens delen met iemand die exact aanvoelt wat je bedoelt blijkt ontzettend fijn en waardevol. Samen voelden ze zich sterk, het gaf hen kracht. En wat ze zelf nooit hadden verwacht,  gebeurde na verloop van tijd. Die vreselijke gebeurtenis waardoor ze elkaar hadden leren kennen, leidde uiteindelijk tot iets heel moois; gevoelens voor elkaar. Een moeilijke start, een beginperiode ook met veel twijfel want er waren immers ook nog beschadigde kinderen betrokken in deze situatie.

Maar die gevoelens lieten zich niet terug duwen in het hoekje, die gevoelens werden juist steeds sterker. Toen ze wisten dat niet alleen zijzelf, maar ook hun thuiswonende kinderen een goed plekje hadden gevonden binnen deze nieuwe relatie, durfden ze een nieuwe stap te zetten. Voor hen een hele belangrijke stap … om lak aan de hele wereld te hebben. Ze voelden dat het goed was en wat anderen daarvan zouden denken, lieten ze achter zich.

En vanaf dat moment ging het steeds beter, ze probeerden alle ellende achter zich te laten en kwamen eindelijk weer in een opbouwende situatie terecht. Dat voelde goed … echte liefde. En ondanks hun eerdere voornemen om nooit meer te trouwen, vroeg hij haar ten huwelijk omdat hij heel zeker wist dat hij met deze vrouw en kinderen de rest van zijn leven wilde doorbrengen. Zij accepteerde zijn aanzoek omdat jij haar het gevoel gaf in de hemel op aarde te zijn beland.

Vanuit de ruimte achter de bar van de sportschool hoorde ze zijn stem. Zo’n mooie, warme, mannelijke stem trok direct haar aandacht. Ze kwam gehaast tevoorschijn want ze moest weten aan welke man deze stem toebehoorde.

En ondanks haar voornemen om nooit meer verliefd te worden, voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte bij het eerste oogcontact. Vastbesloten om dat gevoel te negeren, zette ze haar werkzaamheden ogenschijnlijk stoïcijns door. Ook bij zijn vervolgbezoeken aan de sportschool leek ze niet geïnteresseerd in contact met hem, althans niet meer dan bij de uitoefening van haar functie hoorde. Een oplettende collega zorgde voor de eye-opener; haar verschijning liet hem vast niet onberoerd. Tenzij hij écht een cafeïneverslaving onder de leden had, zat hij ongetwijfeld om een heel andere reden veelvuldig aan de bar voor koffie.

Contact via sociale media bracht hen vervolgens dichter bij elkaar. Na wat stoere berichten over en weer over sportieve prestaties, was er een sportdate. Natuurlijk op de plek waar ze elkaar hadden ontmoet! Nerveus, maar beiden ontzettend enthousiast, vertoonden ze hun kunsten. Zij legde inderdaad met gemak haar been in haar nek … en hij liet zich niet onbetuigd met een perfecte spagaat.

Na die geslaagde middag  werd heel voorzichtig een volgende stap gezet, dit maal buiten het zo vertrouwde sportcomplex. Samen dineren, althans dat was het voornemen. De geserveerde maaltijden werden door de ober weer onaangetast terug genomen. Voor het personeel van het restaurant was het al duidelijk dat deze twee mensen voor elkaar bestemd waren, de reden waarom ze meer oog hadden voor elkaar dan voor het diner. ‘All you need is love’ klonk uit de speakers toen ze uiteindelijk het restaurant verlieten.

De belangrijkste personen in haar leven -haar moeder en haar twee dochters- waren bij de kennismaking met hem ook direct overtuigd.  Deze man paste absoluut perfect bij haar. Het duurde dan ook niet lang voor hij werd uitgenodigd om met de dames onder één dak te wonen.

Ze genoten met volle teugen van elkaars aanwezigheid.  Zij voelde zich helemaal gelukkig met de man van haar dromen. Hij ervoer voor het eerst in zijn leven hoe heerlijk een gezellig familieleven aanvoelt.  Een toekomst vol liefde lag voor hen open.

Helaas verliep de daaropvolgende periode niet gemakkelijk, er waren enorme tegenslagen te incasseren. Onzekerheid over haar gezondheid, het verbroken contact met zijn ouders en het vrij plotselinge overlijden van haar energieke moeder. Een moeilijke periode waarin ze veel verdriet moesten verwerken. Maar gelukkig wel samen, met elkaar. Hun gevoelens voor elkaar werden door deze treurige gebeurtenissen steeds sterker.  De relatie werd steeds hechter en hun liefde voor elkaar groeide elke dag.

Aan het einde van alweer zo’n moeilijke periode was het voor hem helder; hij wilde dolgraag dat ze zijn vrouw zou worden. Hij zocht een mooie ring uit en smokkelde deze mee op hun reis naar Mexico. Tijdens een boottocht door de lagune vroeg hij haar ten huwelijk, terwijl de Indiaan die hen rond peddelde, zijn roeispanen even verruilde voor een camera.  Haar zichtbaar verbaasde blik werd vastgelegd, voor ze zijn aanzoek vol enthousiasme aanvaarde.

Op een koude middag in februari stond ik samen met hun gasten voor de entree van het voormalig klooster waar de ceremonie zou plaatsvinden. De knappe bruidegom en zijn mooie bruid arriveerden keurig op tijd, samen met de meiden. Precies op het moment dat ze alle vier uit de witte Excalibur stapten, brachten zijn collega’s van de luchtmacht een groet door over de locatie te vliegen. Wat een militaire super timing!

Vervolgens werd het bruidspaar verwelkomd in de kapel, begeleid door beide dochters. Eenmaal gezeten op hun trouwstoelen,  keken ze even op naar het gebrandschilderde venster achter mij. Een religieuze voorstelling,  waar met een beetje goede wil  kleine engelen in ontdekt kunnen worden. De doorslaggevende reden waarom ze hadden gekozen voor deze locatie; een engel was altijd de talisman van haar moeder. Nu voelde het alsof ze door het venster mee kon kijken naar het ontroerde bruidspaar.

De tranen vloeiden, toen beide dochters op een werkelijk perfecte wijze het welkomstnummer zongen ‘Nu dat jij er bent‘. Wat een onvoorstelbaar prachtige stemmen hadden deze jonge nachtegaals. Zelf moest ik ook even slikken voor ik mijn toespraak kon starten! Ik citeerde uit de liefdesbrieven die bruid en bruidegom voor elkaar hadden geschreven,  droeg haar gedicht aan hem voor en vroeg hen natuurlijk hun ja-woord. Het was een mooie ceremonie met veel stralende lachen en een enkele traan.

Het was een heerlijk zonnige zaterdagmiddag in september, toen ik het Brabantse dorpje Terheijden binnen reed.  Het Witte Kerkje aan de Hoofdstraat stak mooi af tegen de blauwe lucht erboven. Het vormde bovendien een verrassend contrast met de kermis die aan de overzijde van het straatje was opgebouwd.

Het  bruidspaar was die ochtend warm onthaald door de kermisexploitanten, die zich vereerd voelden dat bruid en bruidegom de kermisattracties hadden uitgezocht als decor voor de trouwfoto’s.

Een kermis was de plaats waar ze elkaar tien jaar eerder hadden ontmoet; Roze Maandag in Tilburg. Hij was met zijn collega’s van de brandweer naar het evenement gekomen, zij met een vriend van één van de brandweerlieden … en zo maakten ze destijds kennis met elkaar. Liefde op het eerste gezicht voor allebei! De spanning was bijna tastbaar in het cafeetje waar ze met de groep gezellig wat biertjes dronken. Toen ze aan het einde van de avond gezamenlijk naar de parkeerplaats terug liepen, trok hij haar snel een kroegje in, zodat ze even ongestoord konden zoenen.

Na die avond bleven ze continue in elkaars gedachten dus werd er snel een vervolgafspraak gemaakt, deze keer met z’n tweetjes. Tijdens het proeven van de Tapas werd er natuurlijk honderduit gepraat en ontdekten ze meer over elkaars leven. Heel verschillende omstandigheden, want zij studeerde in Rotterdam en bewoonde een studentenkamer, terwijl hij in een Brabants dorp woonde en werkte. Een aantal dagen per week zorgde hij bovendien voor zijn dochtertje.

Hij maakte kennis met de gebruiken in een studentenstad. Een fietstocht naar het Parkfestival werd een soort tocht door de Cake Walk, een traject voor Booby traps! Want hij stuitte op verkeerslichten en stopte keurig voor het rode licht. Om daarna weer heel hard te moeten trappen, want zijn geliefde had het rode licht ‘uiteraard’ genegeerd.

Enkele maanden later rondde ze haar studie af en nam haar intrek in de woning bij vader en dochter, waar zij meteen een leuk contact mee had opgebouwd toen de kleuter naar verlegenheid had overwonnen. Het voelde fantastisch om elke dag van elkaars gezelschap te mogen genieten en al snel maakten ze toekomstplannen samen.  Een nieuwe woning waar ze hun droomwens -om hun gezin uit te breiden- in vervulling konden laten gaan. Het lukte net op tijd, de babykamer was gereed toen ze werden verblijd met de komst van hun zoon.  Ruim twee jaar later werd hun gezinsgeluk nog verder uitgebreid toen er een tweede zoon werd geboren. Een druk en gezellig leventje, het leek soms wel alsof ze een ritje maakten in de Hully Gully, de rupswagentjes op de kermis die met hoge snelheid langsrijden.  Maar wel heel gelukkig met elkaar en blij met hun heerlijke leven samen.

Na een BBQ-avondje tijdens een vakantie in Italië genoten ze samen van een wijntje, het sensationele uitzicht en het na-smeulende vuur.  Tot haar grote verbazing toverde hij een ring tevoorschijn en vroeg haar of ze zijn vrouw wilde worden.  Ontroerd accepteerde ze zijn aanzoek en zei  ‘ja’.

Anderhalf jaar nadien stond ik in de deuropening van het Witte Kerkje toen hun lieve familieleden en vrienden arriveerden om die hele bijzondere dag met hen te delen. De collega’s van het brandweercorps reden met een grote bluswagen het paaltje nèt niet uit het trottoir en op het kermisplein aan de overzijde werd alles in gereedheid gebracht voor de opening. De trouwauto verscheen in ons gezichtsveld. Toch niet de blauwe limousine die de jongste zoon eerder heel zorgvuldig had geschilderd op zijn canvasdoek. Maar een sportieve oldtimer cabriolet waar het stijlvolle bruidspaar vol trots in kwam aanrijden,  hun drie kinderen op de achterbank.

Voorafgaand aan  het ja-woord richtte eerst de bruidegom het woord tot zijn bruid en vertelde haar geëmotioneerd waarom zij de vrouw van zijn dromen is. Vervolgens vertelde de bruid wat haar geliefde voor haar zò bijzonder maakt,  dat zij de rest van haar leven met hem en hun kinderen wil delen. De kinderen ‘ondertekenden’ de speciale akte -die ik had samengesteld uit de voorstellingen van hun schilderijen- door een vingerafdruk te stempelen.  Natuurlijk had ik ook voor hen een cadeautje dat paste bij het thema van de dag … kaneelstokken voorzien van kleurige linten en een glimmend hart.

Tijdens de toast hoorde ik de kermisgeluiden van de overzijde aanzwellen. Na de bubbels en felicitaties  werden  de hoge houten kerkdeuren geopend en werden de kermisgeluiden nog even overstemd door de juichende gasten en de sirene  van de brandweerwagen.