Trouwverhalen

”Als hij je straks vraagt om 00.00 uur … dan alvast gefeliciteerd!” haar vriendin drukte het kaartje in haar handen bij het afscheid op die oudejaarsavond. Ze lachte toen ze de tekst las. Wat een lieve romanticus, jammer dat ze niet kon blijven tot middernacht. Het was de eerste jaarwisseling in het huis dat ze samen met haar grote liefde had gekocht. Zodoende was deze jaarwisseling een feest voor wederzijdse vrienden en familie die nooit eerder waren samengebracht. Met elkaar het nieuwe jaar inluiden, dat was de wens van de kersverse huiseigenaren. Dat zou een mooie start zijn van het nieuwe jaar, een jaar wat ze compleet samen zouden beleven.

Als klap op de vuurpijl nam haar lief bij de eerste klokslag van dat nieuwe jaar zijn besluit.  In die eerste seconde van het splinternieuwe jaar vroeg hij haar zijn vrouw te worden. Onverwacht, maar zeker niet ondoordacht. Ook nu lachte ze, de tweede grap over een huwelijksaanzoek op deze avond!

Er ging nog één jaarwisseling voorbij, maar toen werd ze écht zijn zomerbruid. Op een open plek in het bos op de Veluwe, reed hij het gezelschap tegemoet in hun feestelijk gestylde Mini Clubman. Zich een weg banend door een veld van hoge, wuivende grassprieten, leek hij de held uit een cartoon uit de zestiger jaren. De jazzy tonen van Soul Bossa Nova onderstreepten dit beeld op een ludieke, komische wijze. Hij werd met luid applaus onthaald door de aanwezigen, ze juichten en floten bewonderend voor de knappe bruidegom.

Opgetogen liep hij naar voren, langs zijn trotse dochters, haar enthousiaste ouders, lieve familie, collega´s en hun beste vrienden. De troubadour pakte zijn gitaar en we hoorden de eerste tonen van Annie´s Song, het lied dat haar herinnerde aan haar lieve oma. Deze grootmoeder, die haar ooit een waardevol geheim had toevertrouwd. Uit eigen ervaring had oma verteld hoe je de ware liefde kunt herkennen. Wat zou haar oma Annie trots zijn geweest op haar stralende, verliefde kleindochter! Haar eigenhandig gecreëerde bruidsjurk droeg ze met flair, om haar ranke lijf gegoten. Een krans van veldbloemen drukte op de glanzende krulharen, die bijna tot haar middel reikten. Haar dappere prinsje links mét het bruidsboeket, haar kleine prinses aan haar rechterhand.

Deze schattige dochter, het blonde evenbeeld van haar mama, die zo graag  de kroon wilde dragen. Het kostbare juweel, dat in haar kleuterfantasie onmiskenbaar onderdeel zou uitmaken van dit prachtige sprookje. Dat er geen prinsessenkroon zou zijn, maar in plaats daarvan wél twee trouwringen, kon het pientere meisje maar moeilijk geloven.

Toch droeg ze, samen met haar broer,  wel degelijk de kroon in haar handje. Stralend en glimmend  van trots brachten de kindjes samen hun meest kostbare juweel naar voren, vanuit de besloten haag van de Groene Bedstee …. hun allerliefste mama! Er werden vele vreugdetranen weggepinkt bij de aanblik van zoveel onvoorwaardelijke liefde.

Fotograaf: Landerd Fotografie

‘Dat ik geen tattoos meer zet, beloof ik je niet’ luidde één van haar beloften,  die ik mocht voorlezen aan haar allerliefste.

Geëmotioneerd luisterden ze, zaten samen voor me op de witte klapstoeltjes, de vingers ineen gestrengeld. Hun blikken afwisselend gericht op elkaar en hun schattige dochtertje. Een dotje van nog geen twee jaar oud, gehuld in een crème tule jurkje. Op haar blote voetjes danste ze rond de parasol. Ze vormde kleine cirkeltjes in het zand, op het strand langs het meer van De IJzeren Man.

Ik verwoordde het verhaal van de rollercoaster waar ze ruim drie jaar eerder samen waren ingestapt. Een rit die hen met duizelingwekkende snelheid had gevoerd van het moment waarop zij durfden bekennen dat ze meer voor elkaar voelden dan vriendschap, tot het moment waarop ze elkaar eeuwige trouw beloofden op deze zonovergoten zaterdagavond.

Je ne regrette rien, woorden die onlosmakelijk zijn verbonden aan de start van hun relatie. Woorden die op hen ieder afzonderlijk een onuitwisbare indruk hadden gemaakt. Voor hem het lied dat hem herinnert aan de uitvaart van zijn lieve moeder. Ze was hem heel plotseling ontvallen, veel te jong. Door zijn verdriet had zij zich gerealiseerd dat ze hem wilde troosten, voor hem wilde zorgen.

Voor haar gaven de Franse woorden uiting aan deze beslissing. Om voor de liefde van haar leven te kiezen, voor hem…  Je ne regrette rien … letterlijk en figuurlijk, voor altijd ín zijn hart bewaard en óp haar hart geschreven,  onuitwisbaar in inkt.

Hij omschreef in zijn liefdesbrief de ongelofelijke achtbaanrit die ze samen hadden gemaakt. Een rit die hem op ongekende hoogtes heeft gebracht. Loopings en schroeven. Twee mooie kindjes … het dansende dotje en het slapende babyjongetje. Een warm en liefdevol gezinnetje, een mooie basis voor een vruchtbare toekomst.

Ze waren over wat hekjes gesprongen, maar bleven zitten. ‘En als je mijn hand vasthoudt, beloof ik niet te schreeuwen’ voegde hij nog toe. Tranen van ont- roering en pure blijdschap blonken in haar ogen toen hij zijn ja-woord uitsprak.

Haar ‘ja’ werd gevolgd door een innige kus, de bezegeling van de liefde tussen deze twee soulemates. Het dotje mocht de ringen aan haar papa en mama brengen. Twee enorme snoepkogels in goud en zilver, beiden aan een plastic ringetje. De zoete geur van het snoep bracht twijfel, maar ze reikte ze toch aan.  De gouden en zilveren kogel om hun vingers bedekte slechts tijdelijk het symbool wat zij die middag voor de eeuwigheid hadden gekozen. King and Queen of hearts, voor altijd!

Tattoos die nog steeds hun vingers zullen sieren als zij op 85-jarige leeftijd een sneeuwballen- gevecht aangaan, zoals ze elkaar plechtig beloofden op deze avond. 

Als de rollercoaster heeft plaats gemaakt voor de rollator zullen zij elkaar energiek bekogelen. Niet met suikerzoet zilver of goud, maar met ijskoude, witglinsterende ballen. Deze koning en koningin van de liefde!

Foto’s: privé

Bijna vijftien jaar waren ze getrouwd, toen ik deelgenoot werd van het zorgvuldig uitgedachte plan van de enthousiaste echtgenote. Een hervestiging van hun huwelijk! Op een zonovergoten terras vertelde ze me hoe hun huwelijksvoltrekking destijds was verlopen. Hij had jaren lang de wens gehad om te trouwen, maar zij zag eigenlijk nooit de meerwaarde van zo’n boterbriefje. Ze had hem ooit wel toevertrouwd dat ze alleen wilde denken over trouwen, als haar beide ouders bij de plechtigheid aanwezig zouden zijn. Het leek er echter nooit van te komen, samen hadden ze inmiddels twee mooie kinderen gekregen en dus had een huwelijk geen prioriteit. Het leek lange tijd voor altijd een droom te blijven.

Toch deed hij haar een aanzoek, onder de verdrietige omstandigheden van het naderende overlijden van haar moeder. Ondanks haar verdriet, realiseerde zij zich daardoor hoe sterk zijn verlangen was om elkaar het jawoord te geven. Later in die januarimaand trouwden ze. Een sobere ceremonie, in een heel klein gezelschap. Het werd een ingetogen gebeurtenis, want helaas kon háár wens niet meer in vervulling gaan. Haar moeder was een aantal dagen na het huwelijksaanzoek al overleden.

Die zomer vierden ze hun verbintenis met een gezellige BBQ, waarvoor ze vrienden en familie uitnodigden. Het werd een leuke avond, waarmee ze hun liefde vierden. Hij was blij dat ze uiteindelijk toch zijn vrouw was geworden, al was hun trouwdag niet zo verlopen zoals hij altijd had gehoopt. Geen feestelijke ceremonie, geen trouwjurk, geen mooie auto waarmee ze bij het stadhuis zouden arriveren.

 In de jaren die volgden, kwam dat soms weer eens ter sprake en voelde zij zijn teleurstelling. ‘Daarom stap ik nu voor één keer uit mijn comfortzone!’ vertelde ze me heel stoer, toen we haar plannen bespraken op dat terras. Omdat ze zoveel van hem houdt, wilde ze hem alsnog verrassen met de trouwdag van zijn dromen. De herbevestiging van hun huwelijk.

Maanden van voorbereiding ging vooraf aan die dag waarop zij vijftien jaar getrouwd zouden zijn, want dát zou de dag van de herbevestiging gaan worden. Een aantal vrienden en familieleden werden betrokken in haar complot. Hun zoon liet een trouwpak voor zijn vader maken, hun dochter regelde het bruidsboeket.

Eindelijk brak die zaterdag dan aan! In zijn agenda stond een weekendje weg genoteerd. En terwijl het gezin genoot van het ontbijt, verscheen een vriend die met één zinnetje een streep leek te trekken door de weekendplannen. ‘Ik neem je mee’  vertelde hij hem. ‘Maar we hebben plannen voor het weekend’ was zijn verontruste antwoord. Hij zag niet dat er werd geknipoogd naar de anderen. ‘Ik breng je op tijd terug’ was het antwoord van de vriend. Nadat hij zijn mobiele telefoon –conform het verzoek- aan zij vrouw had overhandigd, liet hij zich lachend meevoeren. Terwijl thuis iedereen vervolgens in actie kwam, reed hij met de vriend mee naar huis. Hij was benieuwd welke verrassing hem te wachten stond.

Samen met de bode ontving ik die middag in het stadhuis een ietwat nerveuze bruid. We loodsten haar via de achteringang heimelijk naar binnen. Samen met alle blije gasten, wachtten we vervolgens in de trouwzaal, spannend! De bruidegom kon elk moment arriveren.

De trouwauto, de fraaie Audi van de vriend, stopte recht voor de ingang. Geblinddoekt liep hij aan de arm van zijn vriend de hal van het stadhuis in. Muisstil waren wij, in de trouwzaal. De klikjes van het fotograferen trokken zijn aandacht: ‘ik hoor dat er foto’s worden gemaakt!’ Het zachte gegniffel van de gasten was hoorbaar en hij vroeg lachend waar hij was beland. Zijn vrouw speldde hem de corsage op en ik zag aan zijn mimiek dat hij besefte wat er gebeurde. Het mooiste moment brak aan; de blinddoek werd verwijderd en daar stond ze! Zijn geweldig lieve vrouw in haar witte bruidsjurk, met een glimlach op haar gezicht om nooit meer te vergeten!

Het witte kerkje in Noordwijkerhout is fraai gelegen in het gezellige centrum van het dorp. Een indrukwekkend, lieflijk gebouwtje wat baadde in het zonlicht toen ik door de Dorpsstraat kwam aangelopen Helaas niet helemaal elegant op mijn pumps over de onregelmatige klinkers.

Ik werd enthousiast welkom geheten door vrienden van het bruidspaar, die druk in de weer waren met het aanbrengen van de versieringen. De bruid had vooraf vele uren besteed aan de vervaardiging van prachtig grafisch weergegeven diamanten. Ze schitterden me tegemoet toen ik het kerkje binnenstapte. Daar werd ik begroet door de vriendelijke koster, die me vol trots een korte rondleiding door het gebouw gaf. Zijn tweelingbroer arriveerde kort na mijn binnenkomst, hij was die middag de bode. De heren waren identiek gekleed in een keurig kostuum met roze das, maar daar hield de overeenkomt tussen beiden wel op! Zouden ze echt tweelingbroers zijn, of werd ik hier in de maling genomen? Het waren heel vrolijke en behulpzame heren, dat hadden ze in elk geval met elkaar gemeen.

De gasten arriveerden en ik keek geanimeerd toe hoe vrienden elkaar blij omhelsden. De kerk vulde zich langzaam met een feestelijk gekleed gezelschap. Een vriendin van het bruidspaar installeerde zich met haar viool, haar vader nam plaats achter de piano om haar te begeleiden zodra de bruid de kerk in zou lopen.

De bruidegom arriveerde en hij liep de kerk binnen zonder dat de aandacht op hem werd gevestigd, precies zoals hij graag wilde. De gasten keuvelden met elkaar, dat gaf mij de gelegenheid om even te vragen of de dag tot dat moment goed was verlopen. Hij was relaxt, al begon de spanning nu wel een beetje toe te nemen bij het zien van alle gasten. De koster luidde de klok, de bruid was met haar familie in aantocht!

De tijd verstreek, maar de bruidsfamilie meldde hun aankomst nog niet. Een berichtje … de bruidegom haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en las me voor dat de bruid en haar vader al minutenlang voor een geopende brug wachtten. Haar moeder, broer en zus waren met hun eigen auto uit hun zicht verdwenen. Gelukkig lachte hij ontspannen bij het lezen van deze boodschap, geen probleem, we wachtten geduldig af. Ik informeerde de gasten, die na de melding weer rustig verder keuvelden. De klokken luiden onvermoeibaar voort … de bruid was zeker in aantocht.

Toen ze binnenkwam, aan de arm van haar trotse vader waren we allemaal onder de indruk van haar verschijning. Bijzonder dat wij het ontmoetingsmoment tussen het bruidspaar mochten meebeleven, intussen luisterend naar de warme klanken van de viool. De toespraak bevatte vele prachtige en hilarische herinneringen van gasten die een bijzonder plekje hadden in het hart van het bruidspaar. De bruid was snel op haar gemak, na de toch wat spannende rit eerder op weg naar de kerk. Fijn, ik zag haar ontspannen lachen en aandachtig luisteren.

Tijd voor het meest plechtige moment van de ceremonie, het uitspreken van de wettelijke trouwbelofte en natuurlijk het ja-woord. Het was hun wens om de trouwvraag zelf uit te spreken. Zoals in Engeland -het geboorteland van de moeder van de bruid- gebruikelijk is, las ik de belofte in korte zinnen voor en zij herhaalden mijn woorden. De bruidegom sprak daadkrachtig in de microfoon dat hij zijn bruid trouw beloofde, haar zou respecteren en beschermen. Ik las de slotzin over het opvoeden en verzorgen van toekomstige kinderen. Hij draaide zich om en keek me vragend aan: ‘onze kinderen voeden?’ De bruid proestte het uit en ook de gasten in de kerk konden hun lach niet bedwingen. ‘Ja’ antwoordde ik aan deze huisarts-in-opleiding, terwijl ook aan mijn stem te horen was hoe grappig zijn vraag was: ‘voeden is ook zeker wenselijk’. Hij lachte zelf ook breeduit en we startten de zin opnieuw, deze keer met succesvol verloop.

Aan het einde van de ceremonie verlieten ze opgetogen en energiek de kerk onder groot applaus van hun lieve vrienden en familie. De kerkklokken luidden wederom … een recordtijd klokluiden was gevestigd in Noordwijkerhout op deze zomerse trouwdag!

Werelds aan het strand! De laatste zonnestralen glipten nog net tussen de smetteloos witte wolken door. Alle gasten bekeken dit indrukwekkende schouwspel vanaf de enorme overdekte vlonder langs het Grevelingenmeer. Een betoverend mooi plekje langs het water.

De bruidegom wachtte hand in hand met zijn overduidelijk trotse moeder op zijn bruid. Samen met haar vader kwam ze aanvaren. Het bootje gleed zachtjes over de rimpelloze wateroppervlakte  naar de steiger. Met ingehouden adem zagen we de oogverblindend mooie bruid uit de boot stappen. Gearmd kwamen vader en dochter vervolgens over de lange steiger  aangelopen.

Een liefdevolle en emotionele ontmoeting op de vlonder,  waarbij bruid en bruidegom symbolisch aan elkaar werden weggegeven. Er vloeiden tranen van ontroering en vreugde … en na een liefdevolle groepsomhelzing stapten de ouders terug. Trots op hun zoon en dochter … een hartstochtelijk verliefd bruidspaar.

Gezeten op een barok trouwbankje –dat zo in een sprookjesboek zou passen- hielden zij elkaars hand stevig vast. Het verhaal van hun liefde startte met een gebeurtenis die van grote invloed is op het levenspad wat ze zullen bewandelen.  Het onverwachte overlijden van zijn vader had zijn hele wereld op z’n kop gezet … en dat van zijn moeder en jongere broer. Toch was deze intens droevige gebeurtenis de aanleiding van het contact tussen de twee geliefden. Hand in hand luisterden zij naar dit deel van het verhaal, tranen blonken in hun ogen. Herinneringen aan deze verdrietige periode waren onlosmakelijk verbonden aan het verhaal van hun liefde en dat moesten we niet onbesproken laten,  zo hadden we van te voren afgestemd.

Ik mocht vertellen over de ontwikkeling van hun relatie. Haar gedrevenheid en inzet om haar studie af te ronden en een veelbelovende carrière te starten. Zijn zoektocht naar hernieuwde stabiliteit en  geestdrift om een baan te ambiëren. Hoe ze door de alles overstijgende aantrekkingskracht ook de moeilijkste perioden  samen overwonnen, mocht ik verwoorden. Herinneringen van familie en vrienden verzamelde ik vooraf,  een boekwerk voor mooie verhalen.

Het boekwerk bevatte omschrijvingen van hilarische belevenissen tijdens vakanties, nachtelijke  gesprekken tussen vrienden, voetbalavonturen in De Kuip en natuurlijk ook de aankoop van de verlovingsring. Verrassende anekdotes die het bruidspaar en hun gasten lieten schaterlachen zaten verweven in het verhaal over hun liefde. Fantastisch om te beleven hoe er plaats is voor zowel  vreugde als verdriet,  een ceremonie met ruimte voor een lach en een traan.

Vol vertrouwen in een toekomst met heel veel liefde vertelden ze elkaar zelf waarom ze elkaar voor geen goud meer willen missen en elkaar dolgraag het ja-woord willen geven. Twee maal volmondig ‘ja’ en een hartstochtelijke kus bezegelden hun verbintenis. Gevolgd door een daverend applaus van iedereen, wat ongetwijfeld tot ver op het Grevelingenmeer hoorbaar was.

De start van een prachtig leven samen als echtgenoten … de start van een grandioos feest op een wereldse locatie!

Fotografie: Jurgen Jacob Lodder

Locatie: http://www.werelds.nl/strand

Drie geweldig leuke zoons hadden ze samen op de wereld gezet. Eigenhandig hun droomhuis gebouwd en ze waren dankbaar voor de hartverwarmende familie- en vriendschapsbanden die hen omringden.  Een heerlijk leven en ze genoten er  met volle teugen van!

Dat ze hun geluk moesten koesteren, realiseerden ze zich des te meer toen in hun directe omgeving duidelijk werd, dat het leven soms een heftige wending kan krijgen. Ze beseften de waarde van het delen van hun geluk met elkaar, hun gezin, vrienden en familie. Mensen met wie ze ontzettend veel lol hadden, maar ook intens verdriet konden delen.

Was het belangrijk om hun liefde voor elkaar alsnog te bevestigen door een huwelijk? Eigenlijk was het voor haar wel een grote wens. Nu ze de veertig was gepasseerd, was de periode van grote onrust en extreme uitspattingen wel voorbij. Al vond ze dansen op tafel met de kinderen nog steeds reuze gezellig. Haar grote liefde omschreef ze -met een dikke knipoog- als een brute man met een groot gevoel voor humor. Dat laatste had haar al twee jolige huwelijksaanzoeken opgeleverd, die ze niet serieus had genomen. De eerste keer deed Hertog Jan het woord en de tweede maal was er sprake van een EHBO-toestand (Eerste Hulp Bij Ongemakken) bij gebrek aan een cadeau voor haar, toen zij hem voor Valentijnsdag een chic horloge schonk.

Maar op die Moederdag had hij haar toch echt verrast met een heuse verlovingsring en die serieuze vraag waar ze al zo’n tijd naar verlangde. Een zoenfoto op Facebook ontlokte tal van nieuwsgierige reacties; was het dan eindelijk zover? Jazeker! Ze besloten om aan het einde van die zomer te trouwen. Geen uitstel meer, ze wilden hun liefde voor elkaar vieren met iedereen die hen dierbaar was!

Op de veertiende verjaardag van hun oudste zoon arriveerden ze in een oldtimer cabriolet op het landgoed van de Grote Hoeve in Breda, waar alle gasten hen opwachtten. Uit de gettoblaster die zij boven de auto uit tilde, klonk opzwepende muziek. Hun drie mannetjes zaten met hun billen op de kofferdeksel en grijnsden ons ontdeugend toe.

In de zonovergoten theetuin wachtte hij haar vervolgens op, samen met de oudste twee. De jongste droeg het bord ‘daar komt de bruid’ de tuin in en had direct ontroerde lachers op zijn hand. De bruid verscheen aansluitend aan de arm van haar vader, in de japon die haar moeder vijftig jaar eerder had gedragen. Haar vader straalde van trots en haar moeder pinkte een traantje weg, wat een bijzondere gebeurtenis. De muziek startte en zij zong een ‘duet’ met Guus Meeuwis, al haar liefde voor hem werd verwoord in dat lied. Een golf van emoties overspoelde alle aanwezigen.

Ik vertelde hun liefdesverhaal dat werd aangevuld door een goede vriend, die ook mocht getuigen van hun ja-woord aan elkaar. Hij gaf op een humoristische wijze uitleg aan het begrip ‘getuige’ en onthulde wat  gewaagde details,  die hem als insider wel bekend waren.  Bruid en bruidegom lazen elkaar hun liefdesbrief voor waarin ze op hilarische wijze omschreven wat ze elkaar wel en niet wilden beloven. Daarna zeiden ze volmondig ‘ja’ en zoenden elkaar hartstochtelijk.

Alle vijf schreven zij daarna hun naam op het grote hart, wat de bruid jaren eerder had geschilderd. Een verbintenis tussen een liefdevolle familie. De jongens prikten ieder een ballon stuk, waaruit hun toekomstwens tevoorschijn  kwam. Een ceremonie met veel humor en emotie …  de start van een super feest!