Trouwverhalen

Tuinfeest voor bruidspaar

Aan de rand van het Veluwse bos wonen de bruid en bruidegom die ik vandaag in hun eigen tuin mag verbinden. Daar aangekomen werd het toegangshek voor me geopend en kwam de bruid me tegemoet gelopen om me te verwelkomen. Gekleed in een zomerrokje met top, verraadde haar verschijning niets van wat die middag zou gaan plaatsvinden. Precies zoals de bedoeling was, want voor de gasten was het een verrassing dat de ceremonie nog zou plaatsvinden.

De relaxte sfeer was duidelijk waarneembaar toen ik de tuin in liep en de bruidegom –in korte broek- ontwaarde tussen de partytenten. Het zoontje van het stel reed voorbij op zijn speelgoed tractor, zijn kleine voetjes zwart van de modder. Bij de achterdeur van de bungalow wapperde de badkleding aan het wasrekje, ik had er stiekem lol om toen ik dat ontdekte. Geen stress!

Enthousiaste medewerkers van het cateringbedrijf waren druk met het besmeren van sandwiches, snijden van chocoladecake en bereiden van heerlijk geurende koffie. Mazzel voor mij, want ik mocht alles even voorproeven, heerlijk! De sfeer was ontspannen en de eerste gasten kondigden zich aan via het bospad dat van het naastgelegen hotel naar de tuin leidde.  Leuk om de getuigen en ouders nu in levende lijven te ontmoeten, ik had ze eerder per telefoon al gesproken en geweldige verhalen gehoord over het bruidspaar. De grote bruine hond liep nieuwsgierig in het rond, absoluut niet gehinderd door de bedrijvigheid die om hem heen gaande was.

Bruid en bruidegom verwelkomden hun gasten, die zichtbaar verbaasd waren over de casual outfits van de feestvarkens. Een enkeling maakte er een opmerking over tegen de bruidegom: ‘echt iets voor jou, om je bruiloftsfeest in korte broek te vieren’. Lachend fluisterde de bruid de commentaren in mijn oor, helemaal blij met het vooruitzicht dat ze de gasten later zouden laten snakken naar adem door  in hun trouwkleding te verschijnen!

Een geweldig schouwspel om van een afstandje gade de slaan. Animerende gesprekken, sfeervolle muziek op de achtergrond en enthousiaste reacties op al het lekkers wat inmiddels in de partytenten was uitgestald. Niemand die zich afvroeg waarom die ene grote tent was afgesloten…

Tijd voor actie! De bruid trok zich terug in het hotel van de buren samen met haar moeder, getuigen en dochtertje.  De bruidegom verdween met zijn beste vrienden in de bungalow om zich daar onder het genot van een biertje voor te bereiden op de ceremonie.  De voetjes van zoonlief werden nog even afgespoeld voor hij in zijn witte sokjes werd geholpen. Grappig, zo’n tweejarig ventje in het ‘mannenkamp’,  het ontroerde me. Ik trok mijn hooggehakte laarsjes aan en ook mijn toga, die ik aan de kapstok had gehangen bij binnenkomst.  Een waarderend fluitje van de catering-heren deed me goed;  transformatie tot trouwambtenaar geslaagd dus.

Buiten werd de rode loper uitgerold en werd de afgesloten tent aan drie zijden geopend.  Het bruidspaar was klaar voor hun ‘verrassingsact’ dus ik mocht als eerste tevoorschijn komen.  Alle ogen waren direct op me gericht, het was ineens duidelijk wat er zou gaan gebeuren.  De geheel in het wit gestoken bruidegom stapte met zijn gevolg de tuin in en oogstte veel bewondering. Bij het hek bleef hij wachten op zijn adembenemend mooie bruid, die met haar gezelschap vanuit de verte naderde.  Terecht applaus en enthousiaste kreten door de gasten, toen ze elkaar zoenden ter begroeting als ‘echte’ bruid en bruidegom.

De tent stoomde vol en het bruidspaar nam plaats op het podium, in de fauteuils. De hond volgde en liet zich languit op de loper zakken, aan de voeten van het bruidspaar.  Mijn toespraak had ik gevormd uit de informatie die het bruidspaar me had gegeven, aangevuld door de verhalen die ik van hun ouders en getuigen had mogen vragen. Voor het bruidspaar zelf dus ook met heel verrassende elementen,  ze genoten van het verhaal, dat was me al snel duidelijk.  Na het ja-woord, de kus en de handtekeningen  mocht ik de gasten uitnodigen voor de felicitaties. Om daarna een stukje te gaan proeven van de bruidstaart die speciaal vanuit Oostenrijk was bezorgd; originele Sacher Torte.  Met een glas prosecco werd getoast op het geluk van het bruidspaar en kon het gezellige bruiloftsfeest verder worden voortgezet.

Met een veel te dure fles wijn proosten ze in een exclusieve club in New York op het voornemen om elkaar het ja-woord te geven. Het was geen aanzoek geworden in Central Park zoals de bedoeling was, want het bleek daar ’s avonds laat toch meer griezelig dan romantisch. Over de trouwlocatie hoefden ze niet lang na te denken, dus voor de bodem van de fles in zicht was, wisten ze al dat hun belofte van eeuwige trouw zou moeten klinken in ‘hun’ Roze Kasteel.

Dat Roze Kasteel in het voormalig Land van Ooit,  was de plaats waar een aantal jaren eerder hun romance was opgebloeid. Omdat de oudste prinses het kasteel tijdelijk bewoonde, nodigde ze de vrouw van haar dromen uit voor  een super romantisch diner in de balzaal van het kasteel. Later op de avond gevolgd door een winterse wandeling door de aangrenzende tuin. De honderden lichtjes van de  kerstverlichting leken kleine stralende sterretjes die schitterden in de ijskoude, heldere nacht.

Hun wens om te trouwen op hun droomlocatie zou in vervulling gaan! Een klein jaar na het huwelijksaanzoek was de balzaal van het kasteel gevuld met hun enthousiaste, vrolijke gasten. De goudkleurige stoeltjes die aan weerzijden van de enorme roze loper waren geplaatst, waren allemaal bezet.  Dames in fraaie roze jasjes en hun voeten gestoken in zuurstokroze pumps met een duizelingwekkend hoge hak. Heren met feestelijk roze glitterschoenen, roze veters of overhemd. En de trouwambtenaar met een roze band op haar toga…allemaal in afwachting van het moment waarop de twee prinsessen de balzaal zouden betreden.  Twee stoeltjes voor in de zaal waren nog wel leeg, waar waren die twee omaatjes toch?

Een ontroerd ‘ahhhhh’  ontsnapte aan ieders lippen toen de oma’s op de roze loper verschenen. Flinterdunne roze hartjes strooiend, liepen ze trots en een beetje verlegen lachend de zaal in. Achter hen verschenen de prachtige, stralende bruiden in hun sprookjesachtige trouwjurken. Een betoverende start van de ceremonie!

Gezeten op hun gouden troon luisterden de bruiden vervolgens naar mijn welkomstwoord, gevolgd door een hilarische uiteenzetting van de start van de liefdegeschiedenis, vertokt door een vriendin. Ik pakte daarna de roze draad weer op en mocht de prinsessen verder toespreken. Vlak voor het grote moment zou aanbreken, was er een optreden van een theatercollega. Toen de eerste akkoorden klonken van het nummer ‘I take your hand’ stond één van de bruiden op en zong haar lief toe met een betoverend heldere stem. Ontroerend, ik zag hier en daar wat traantjes vloeien.

Bij het refrein: ‘So marry me, will you be my queen?’ zong de collega een fabuleuze tweede stem. Iedereen was merkbaar onder de indruk. Tot onze grote verrassing stonden bij het tweede couplet een aantal vrienden op uit de zaal, die al zingend naar voren liepen:

 And bless our friends who stand by us

And will share this joy with us first

Let them stay rich in their kindness

Because we know what it is worth

Een sensationele liefdesverklaring, de energie spatte ervan af. Het lied eindigde weer ingetogen, de getalenteerde bruid zong haar slotwoorden: ‘So marry me’ en de laatste snaren van de gitaar werden beroerd. ‘Ja, ik wil’ riep de prinses op de bank vol overtuiging en ze stak haar armen enthousiast in de lucht.

Emotionele liefdesbrieven aan elkaar met humor, maar ook zeker met een serieuze passage volgden. Ze lazen ze zelf voor, de beloften om oneindig van elkaar te blijven houden. Twee maal volmondig ‘JA’ verbond de prinsessen daarna voor het leven.

Een sprookje … ik eindigde de ceremonie met mijn wens voor de prinsessen: ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’

Foto’s: Nomovies | Maarten Mooijman

Brandende liefde

Vuur… het element dat als een rode draad door hun samenzijn loopt. Rood als kleur van vlammende hartstocht en passie. Maar ook de kleur van de vuurzee die haar woning verwoestte en zodoende hun verliefdheid versneld liet overvloeien in een serieuze relatie. De kleur ook van de roos die de corsage vormde.

Ooit had ze hem toevertrouwd dat ze het wel een romantische gedachte zou vinden om met hem te trouwen. Dan zou hij haar wel moeten vragen voor haar veertigste verjaardag. Maar het was geen issue die hen bezig hield, hun relatie als samenwonenden verliep perfect en er was geen enkele reden om daar verandering in te brengen. Compleet overrompeld was ze dan ook, toen hij haar vijf minuten voor de  klok haar veertigste verjaardag aan gaf, een aanzoek deed.

Een relaxt barbecue feestje met familie en vrienden op een eigenzinnige locatie, dat was hun wens voor de trouwdag. Hun ja-woord zou onderdeel vormen van de feestelijkheden, alvorens het vuur van de barbecue’s zou worden ontstoken. Ze vonden de perfecte locatie die voldeed aan hun verwachtingen in Willemstad; Fort de Hel!

Op die eerste zomerdag arriveerden de genodigden bij het Fort. Ze werden onthaald met een glaasje Helpekel door de fortwachter, gekleed in zijn Napoleon-uniform. Op de beschutte open ruimte voor het fort, ontvingen alle gasten daarna enthousiast het bruidspaar. Bewonderende blikken, liefdevolle omhelzingen, een slokje en een sigaretje voor de ceremonie aanving.

Het verhaal van hun liefde, aangevuld met hilarische en ontroerende anekdotes van hun getuigen en ouders. Gevolgd door een vurige en overtuigende belofte van eeuwige trouw. Het door haar vader beschilderde wijnkistje werd gevuld met cadeautjes door ouders en hun meest intieme vrienden. Als trouwambtenaar was ik de enige die wist hoe fantasievol en creatief ze allen een gepast geschenk hadden meegebracht, voor de tijdscapsule. Met een cryptische omschrijving lichtte ik een tipje van de sluier, zonder iets te verraden op het moment dat het geschenk in het kistje werd gelegd. Bruid en bruidegom lieten als laatsten hun liefdesbrieven aan elkaar tussen de plankjes zakken en sloegen daarna de spijkertjes trefzeker door het deksel. Het kistje werd afgesloten voor de komende vijf jaren.

Flessen champagne werden ontkurkt om te proosten op hun verbintenis. Tijd om hun brandende liefde te vieren en het vreugdevuur aan te steken om de maaltijd te bereiden. Hun ontspannen bruiloftsfeest duurde voort tot in de late uurtjes…onder de poort van De Hel.

Winterhuwelijk … witte wereld

Op een winterse zaterdagavond in januari ontmoetten ze elkaar voor het eerst in real life, na een digitale ontmoeting een week eerder. Ze dronken samen muntthee aan het Zeeburgerpad in Amsterdam, een voor haar vertrouwde omgeving.  Ze genoten van elkaars gezelschap en al snel werden amoureuze blikken uitgewisseld.  Zou dit dan toch echt de perfecte match zijn?

Terwijl de sneeuw op hen neerdaalde, vonden hun lippen elkaar aan het einde van deze heerlijke avond, op de Plantage Middenlaan. In haar oude Mercedes glibberde ze later voorzichtig van de parkeerplaats richting huis. De banden vormden een spoor in de sneeuw terwijl hij haar na keek. Er was nog iets achtergebleven….want bedekt door een klein laagje verse sneeuw, wachtte hem een bon voor wildparkeren onder de ruitenwisser.

De volgende dag maakten ze een romantische, winterse strandwandeling, gevolgd door een dineetje bij kaarslicht. Vlinders in haar buik van haar boomlange, blauwogige, rustige date. Ook hij was geïntrigeerd door deze mooie,  interessante vrouw met haar markante blauwe kijkers.  Een heerlijke dag. Korte tijd later ontmoette hij haar peuter-zoon, een echte spring-in-het-veld die over een oneindige dosis energie beschikt. Overtuigd van hun gevoelens voor elkaar en de overweldigende liefde die ze voor elkaar voelden, werd hun relatie gedurende dat eerste jaar steeds intenser.

Kerstmis vierden ze dat eerste jaar als liefdespaar met vrienden in Zuid-Frankrijk. Het was een langdurige, barre autorit richting de Pyreneeën met gigantische sneeuwstormen onderweg. Eenmaal aangekomen in het idyllisch wit besneeuwde dorpje, verdwenen de herinneringen aan de ontberende reis snel naar de achtergrond. Ze prezen zich gelukkig in een romantische, witte wereld die hen herinnerde aan hun kennismaking. Omringd door enthousiast gezelschap dronken ze een welverdiende borrel.  En op deze plek, bij het taverne naast hun vakantiehuisje, ging hij op zijn knieën in de sneeuw om haar zijn huwelijksaanzoek te doen.  Een serieuze vraag, die door niemand als zondanig werd herkend door de ietwat hilarische sfeer. Dus bij terugkeer in Nederland besloot hij een nieuwe poging te ondernemen tijdens de jaarwisseling. Deze keer  wist hij haar wél te overtuigen en stemde ze opgetogen in.

Toch gingen er nog twee jaren voorbij voor hun grote dag aanbrak. Reden daarvoor was een hele mooie en zeer welkome aanleiding;  de komst van een prachtig klein meisje! De geplande trouwdag in de zomer werd zodoende verschoven naar de winterperiode.  Zou er dan misschien sneeuw vallen op hun trouwdag?

Geen sneeuw…. en dat was misschien ook beter. De bruidegom brak een week voor de grote dag zijn arm op zes plaatsen, dus voorzichtigheid was absoluut geboden. Een witte wereld in een andere vorm,  op die zaterdag eind november. Nevel en mist hingen als een mysterieuze sluier boven land en water. Het monumentale Goudestein opende haar deuren toen het stijlvolle bruidspaar over de rode loper hun entree maakte. Met alle gasten keek ik vervolgens vol bewondering hoe het bruid en bruidegom de trouwzaal betraden, terwijl Dollys Parton’s stem de historische ruimte vulde. Een lied van het idool van de bruid waarin ze haar bruidegom exact herkende:

Sky-blue eyes, a big wide smile

And tall as a sicamore tree

He’s real smart

with a real big heart

And he’s gonna marry me

Na mijn welkomstwoord ontstak zij heel liefdevol een zilveren kaars, omgeven door witte decoratieve vlinders. Het handelsmerk van Dolly én het logo van de bruid. Een lichtje ter nagedachtenis aan haar vader en haar oom, een ontroerend moment. Ik vertelde daarna hun liefdesgeschiedenis,  terwijl ze beiden straalden van geluk. Dankbaar dat ze deze dag samen én met al hun lieve familie en vrienden mochten beleven. Na het ja-woord  schreef het inmiddels bijna vijfjarige zoontje vol trots zelf zijn naam in het trouwboekje. Van het mini vingertje van zijn zusje maakten ze een afdruk met inkt. Bijzondere getuigen van een perfecte match!

De liefde is een verrukkelijke bloem

Maar men moet de moed hebben

Haar te gaan plukken aan de rand

Van een verschrikkelijke afgrond

Het was een mooie, zwoele avond dus ik besloot op mijn fiets naar het aanstaande bruidspaar te gaan voor de kennismaking. Zoals altijd, weer heel benieuwd naar het verhaal achter de wens om wettelijk met elkaar verbonden te worden.

Ik werd hartelijk onthaald door het verliefde stel en ontmoette ook de dochter van de bruid, een enthousiaste tiener. Onder het genot van een kopje koffie luisterde ik naar de liefdesgeschiedenis van het bruidspaar, in het geheel geen alledaags verhaal. Gekscherend beschreven zij de omstandigheden rond hun kennismaking als een soort soap. De scherpste kantjes waren er inmiddels een beetje vanaf, dus konden ze er nu best goed over praten. Maar een ongelooflijk verhaal was het zeker!

Het noodlot maakte hen huisgenoten, een situatie –samen onder één dak wonen- die uit pure noodzaak was geboren. Op dat moment waren ze onbekenden van elkaar, namelijk. Kort daarvoor was de aanstaande bruid verlaten door haar toenmalige echtgenoot, haar man was verliefd op een andere dame. De dame in kwestie had haar echtgenoot dat nieuws ook gebracht en hem verzocht de woning te verlaten. Ze had namelijk besloten om per direct met haar nieuwe liefde te gaan samenwonen.

Vol ongeloof hoorde ik aan wat ik inmiddels al vermoedde… de voormalig partners van ‘mijn’ bruidspaar hadden voor elkaar gekozen. Die afschuwelijke omstandigheid had geleid tot contact tussen de twee verlaten echtgenoten.  Hij was nu dakloos dus zij bood hem onderdak en hij maakte dankbaar gebruik van haar aanbod. Een uiterst moeilijke en verdrietige situatie voor hen, maar ook voor hun hevig geëmotioneerde kinderen. Er was echter wel één lichtpuntje; de situatie maakte hen soulmates. Ze waren voor elkaar de enige die écht kon delen in de onmacht van de situatie, in het verdriet en de pijn.

Iedere dag samen zijn, met elkaar praten en huilen, dat schept al heel snel een band. Gevoelens delen met iemand die exact aanvoelt wat je bedoelt blijkt ontzettend fijn en waardevol. Samen voelden ze zich sterk, het gaf hen kracht. En wat ze zelf nooit hadden verwacht,  gebeurde na verloop van tijd. Die vreselijke gebeurtenis waardoor ze elkaar hadden leren kennen, leidde uiteindelijk tot iets heel moois; gevoelens voor elkaar. Een moeilijke start, een beginperiode ook met veel twijfel want er waren immers ook nog beschadigde kinderen betrokken in deze situatie.

Maar die gevoelens lieten zich niet terug duwen in het hoekje, die gevoelens werden juist steeds sterker. Toen ze wisten dat niet alleen zijzelf, maar ook hun thuiswonende kinderen een goed plekje hadden gevonden binnen deze nieuwe relatie, durfden ze een nieuwe stap te zetten. Voor hen een hele belangrijke stap … om lak aan de hele wereld te hebben. Ze voelden dat het goed was en wat anderen daarvan zouden denken, lieten ze achter zich.

En vanaf dat moment ging het steeds beter, ze probeerden alle ellende achter zich te laten en kwamen eindelijk weer in een opbouwende situatie terecht. Dat voelde goed … echte liefde. En ondanks hun eerdere voornemen om nooit meer te trouwen, vroeg hij haar ten huwelijk omdat hij heel zeker wist dat hij met deze vrouw en kinderen de rest van zijn leven wilde doorbrengen. Zij accepteerde zijn aanzoek omdat jij haar het gevoel gaf in de hemel op aarde te zijn beland.

Vanuit de ruimte achter de bar van de sportschool hoorde ze zijn stem. Zo’n mooie, warme, mannelijke stem trok direct haar aandacht. Ze kwam gehaast tevoorschijn want ze moest weten aan welke man deze stem toebehoorde.

En ondanks haar voornemen om nooit meer verliefd te worden, voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte bij het eerste oogcontact. Vastbesloten om dat gevoel te negeren, zette ze haar werkzaamheden ogenschijnlijk stoïcijns door. Ook bij zijn vervolgbezoeken aan de sportschool leek ze niet geïnteresseerd in contact met hem, althans niet meer dan bij de uitoefening van haar functie hoorde. Een oplettende collega zorgde voor de eye-opener; haar verschijning liet hem vast niet onberoerd. Tenzij hij écht een cafeïneverslaving onder de leden had, zat hij ongetwijfeld om een heel andere reden veelvuldig aan de bar voor koffie.

Contact via sociale media bracht hen vervolgens dichter bij elkaar. Na wat stoere berichten over en weer over sportieve prestaties, was er een sportdate. Natuurlijk op de plek waar ze elkaar hadden ontmoet! Nerveus, maar beiden ontzettend enthousiast, vertoonden ze hun kunsten. Zij legde inderdaad met gemak haar been in haar nek … en hij liet zich niet onbetuigd met een perfecte spagaat.

Na die geslaagde middag  werd heel voorzichtig een volgende stap gezet, dit maal buiten het zo vertrouwde sportcomplex. Samen dineren, althans dat was het voornemen. De geserveerde maaltijden werden door de ober weer onaangetast terug genomen. Voor het personeel van het restaurant was het al duidelijk dat deze twee mensen voor elkaar bestemd waren, de reden waarom ze meer oog hadden voor elkaar dan voor het diner. ‘All you need is love’ klonk uit de speakers toen ze uiteindelijk het restaurant verlieten.

De belangrijkste personen in haar leven -haar moeder en haar twee dochters- waren bij de kennismaking met hem ook direct overtuigd.  Deze man paste absoluut perfect bij haar. Het duurde dan ook niet lang voor hij werd uitgenodigd om met de dames onder één dak te wonen.

Ze genoten met volle teugen van elkaars aanwezigheid.  Zij voelde zich helemaal gelukkig met de man van haar dromen. Hij ervoer voor het eerst in zijn leven hoe heerlijk een gezellig familieleven aanvoelt.  Een toekomst vol liefde lag voor hen open.

Helaas verliep de daaropvolgende periode niet gemakkelijk, er waren enorme tegenslagen te incasseren. Onzekerheid over haar gezondheid, het verbroken contact met zijn ouders en het vrij plotselinge overlijden van haar energieke moeder. Een moeilijke periode waarin ze veel verdriet moesten verwerken. Maar gelukkig wel samen, met elkaar. Hun gevoelens voor elkaar werden door deze treurige gebeurtenissen steeds sterker.  De relatie werd steeds hechter en hun liefde voor elkaar groeide elke dag.

Aan het einde van alweer zo’n moeilijke periode was het voor hem helder; hij wilde dolgraag dat ze zijn vrouw zou worden. Hij zocht een mooie ring uit en smokkelde deze mee op hun reis naar Mexico. Tijdens een boottocht door de lagune vroeg hij haar ten huwelijk, terwijl de Indiaan die hen rond peddelde, zijn roeispanen even verruilde voor een camera.  Haar zichtbaar verbaasde blik werd vastgelegd, voor ze zijn aanzoek vol enthousiasme aanvaarde.

Op een koude middag in februari stond ik samen met hun gasten voor de entree van het voormalig klooster waar de ceremonie zou plaatsvinden. De knappe bruidegom en zijn mooie bruid arriveerden keurig op tijd, samen met de meiden. Precies op het moment dat ze alle vier uit de witte Excalibur stapten, brachten zijn collega’s van de luchtmacht een groet door over de locatie te vliegen. Wat een militaire super timing!

Vervolgens werd het bruidspaar verwelkomd in de kapel, begeleid door beide dochters. Eenmaal gezeten op hun trouwstoelen,  keken ze even op naar het gebrandschilderde venster achter mij. Een religieuze voorstelling,  waar met een beetje goede wil  kleine engelen in ontdekt kunnen worden. De doorslaggevende reden waarom ze hadden gekozen voor deze locatie; een engel was altijd de talisman van haar moeder. Nu voelde het alsof ze door het venster mee kon kijken naar het ontroerde bruidspaar.

De tranen vloeiden, toen beide dochters op een werkelijk perfecte wijze het welkomstnummer zongen ‘Nu dat jij er bent‘. Wat een onvoorstelbaar prachtige stemmen hadden deze jonge nachtegaals. Zelf moest ik ook even slikken voor ik mijn toespraak kon starten! Ik citeerde uit de liefdesbrieven die bruid en bruidegom voor elkaar hadden geschreven,  droeg haar gedicht aan hem voor en vroeg hen natuurlijk hun ja-woord. Het was een mooie ceremonie met veel stralende lachen en een enkele traan.