Trouwverhalen

Het was een heerlijk zonnige zaterdagmiddag in september, toen ik het Brabantse dorpje Terheijden binnen reed.  Het Witte Kerkje aan de Hoofdstraat stak mooi af tegen de blauwe lucht erboven. Het vormde bovendien een verrassend contrast met de kermis die aan de overzijde van het straatje was opgebouwd.

Het  bruidspaar was die ochtend warm onthaald door de kermisexploitanten, die zich vereerd voelden dat bruid en bruidegom de kermisattracties hadden uitgezocht als decor voor de trouwfoto’s.

Een kermis was de plaats waar ze elkaar tien jaar eerder hadden ontmoet; Roze Maandag in Tilburg. Hij was met zijn collega’s van de brandweer naar het evenement gekomen, zij met een vriend van één van de brandweerlieden … en zo maakten ze destijds kennis met elkaar. Liefde op het eerste gezicht voor allebei! De spanning was bijna tastbaar in het cafeetje waar ze met de groep gezellig wat biertjes dronken. Toen ze aan het einde van de avond gezamenlijk naar de parkeerplaats terug liepen, trok hij haar snel een kroegje in, zodat ze even ongestoord konden zoenen.

Na die avond bleven ze continue in elkaars gedachten dus werd er snel een vervolgafspraak gemaakt, deze keer met z’n tweetjes. Tijdens het proeven van de Tapas werd er natuurlijk honderduit gepraat en ontdekten ze meer over elkaars leven. Heel verschillende omstandigheden, want zij studeerde in Rotterdam en bewoonde een studentenkamer, terwijl hij in een Brabants dorp woonde en werkte. Een aantal dagen per week zorgde hij bovendien voor zijn dochtertje.

Hij maakte kennis met de gebruiken in een studentenstad. Een fietstocht naar het Parkfestival werd een soort tocht door de Cake Walk, een traject voor Booby traps! Want hij stuitte op verkeerslichten en stopte keurig voor het rode licht. Om daarna weer heel hard te moeten trappen, want zijn geliefde had het rode licht ‘uiteraard’ genegeerd.

Enkele maanden later rondde ze haar studie af en nam haar intrek in de woning bij vader en dochter, waar zij meteen een leuk contact mee had opgebouwd toen de kleuter naar verlegenheid had overwonnen. Het voelde fantastisch om elke dag van elkaars gezelschap te mogen genieten en al snel maakten ze toekomstplannen samen.  Een nieuwe woning waar ze hun droomwens -om hun gezin uit te breiden- in vervulling konden laten gaan. Het lukte net op tijd, de babykamer was gereed toen ze werden verblijd met de komst van hun zoon.  Ruim twee jaar later werd hun gezinsgeluk nog verder uitgebreid toen er een tweede zoon werd geboren. Een druk en gezellig leventje, het leek soms wel alsof ze een ritje maakten in de Hully Gully, de rupswagentjes op de kermis die met hoge snelheid langsrijden.  Maar wel heel gelukkig met elkaar en blij met hun heerlijke leven samen.

Na een BBQ-avondje tijdens een vakantie in Italië genoten ze samen van een wijntje, het sensationele uitzicht en het na-smeulende vuur.  Tot haar grote verbazing toverde hij een ring tevoorschijn en vroeg haar of ze zijn vrouw wilde worden.  Ontroerd accepteerde ze zijn aanzoek en zei  ‘ja’.

Anderhalf jaar nadien stond ik in de deuropening van het Witte Kerkje toen hun lieve familieleden en vrienden arriveerden om die hele bijzondere dag met hen te delen. De collega’s van het brandweercorps reden met een grote bluswagen het paaltje nèt niet uit het trottoir en op het kermisplein aan de overzijde werd alles in gereedheid gebracht voor de opening. De trouwauto verscheen in ons gezichtsveld. Toch niet de blauwe limousine die de jongste zoon eerder heel zorgvuldig had geschilderd op zijn canvasdoek. Maar een sportieve oldtimer cabriolet waar het stijlvolle bruidspaar vol trots in kwam aanrijden,  hun drie kinderen op de achterbank.

Voorafgaand aan  het ja-woord richtte eerst de bruidegom het woord tot zijn bruid en vertelde haar geëmotioneerd waarom zij de vrouw van zijn dromen is. Vervolgens vertelde de bruid wat haar geliefde voor haar zò bijzonder maakt,  dat zij de rest van haar leven met hem en hun kinderen wil delen. De kinderen ‘ondertekenden’ de speciale akte -die ik had samengesteld uit de voorstellingen van hun schilderijen- door een vingerafdruk te stempelen.  Natuurlijk had ik ook voor hen een cadeautje dat paste bij het thema van de dag … kaneelstokken voorzien van kleurige linten en een glimmend hart.

Tijdens de toast hoorde ik de kermisgeluiden van de overzijde aanzwellen. Na de bubbels en felicitaties  werden  de hoge houten kerkdeuren geopend en werden de kermisgeluiden nog even overstemd door de juichende gasten en de sirene  van de brandweerwagen.

Op een mooie zomeravond maakte ik kennis met twee enthousiaste geliefden, op een terrasje in mijn woonplaats. Ze hadden een trouwdatum geprikt en wilden graag met me kennismaken en om hun plannen rond de huwelijksceremonie te bespreken.

Plannen voor een huwelijk op de eerste officiële winterdag, slechts vier dagen voor Kerstmis. De gezelligste tijd van het jaar, zo vertelde het aanstaande bruidpaar me. Voor hen de perfecte periode om met elkaar verbonden te worden.  Geen warme, zwoele zomerdag, maar een dag waarop het al heel vroeg schemerig wordt en overal lichtjes worden ontstoken. Kerstbomen met glimmende sterren en gekleurde kerstballen.

Een heerlijk vooruitzicht, op een mooie dag in juni. We namen nog een slokje van de frisdrank, waarin de ronddrijvende ijsblokjes geen lang leven beschoren leek.

Een aantal maanden later was het eindelijk december en brak hun trouwdag aan op de 21e. Ik arriveerde ’s avonds op de trouwlocatie die met subtiele details in kerstsfeer was gebracht. Het bruidspaar had zich teruggetrokken, ik ging ze even begroeten op de bovenverdieping. Ze waren heel relaxt, hadden een fantastische tijd gehad met hun daggasten.

De avondgasten werden onthaald met warme winterse dranken, voordat de ceremonie begon. Zodra alle gasten daarna op hun plaatsen waren, startte de muziek en kwam de bruidegom de trap af. Daarna de spontane bruid aan de arm van haar vader, die glom van trots. Op het witte pluche bankje namen ze plaats voor de grote raampartij, die uitzicht bood op de tuin. De vlammetjes vanuit de vuurkorven vormden een prachtige achtergrond.

Ik mocht het bruidspaar welkom heten en een stukje van hun liefdesgeschiedenis vertellen.  De kennismaking op jeugdige leeftijd, het samenwonen…. en een tipje van de sluier opgelicht over het aanzoek waar de bruid zo lang op had gewacht.

Daarna gaf ik het stokje door aan de zus van de bruid. Het was de wens van het  bruidspaar dat beide zussen een deel van de toespraak zouden verzorgen. De zus van de bruidegom was vereerd, maar vond het véél te spannend, dus ze had de uitnodiging afgeslagen. Ik had de tekst van dappere zus van de bruid vooraf gekregen, dus haar verhaal sloot naadloos aan bij mijn eerdere woorden.

Ze vertelde wat leuke, hilarische anekdotes over het bruidspaar, waarbij ze als kapstok vijf steekwoorden had gezocht,  die zij belangrijk vond bij de belofte van eeuwige liefde.

Liefde, humor, zorg voor elkaar,  passie en vertrouwen…bij alle items had ze een herkenbare herinnering aan een voorval met het bruidspaar, een mooi resumé of een goede raad voor de toekomst. Er werd veel gelachen, ze had er een vrolijk verhaal van gemaakt, waar het bruidspaar zich zichtbaar in herkende.  Ze sloot haar betoog af met een toepasselijke highfive en de woorden: ik gun jullie alle geluk van de wereld, het mooiste en het allerbeste.  En nu trouwen!

Ik sloot vervolgens het huwelijk en pakte de draad weer op bij de wens van de bruid om zo’n geweldige trouwdag als deze te mogen beleven.  Het totaal onverwachte huwelijksaanzoek aan Malibu Beach en de toekomstdromen die bruid en bruidegom met me hadden gedeeld.

Een huwelijksvoltrekking in een koude kerstperiode, maar mèt enorm warme gevoelens. Het was een indrukwekkende start van hun leven als man en vrouw én een mooie aanloop naar de gezellige kerstdagen!

Exact twintig jaar waren ze elkaars geliefden toen ze op die 20^e oktober  ‘Yes I do’  zeiden tegen elkaar. De Special Memory Wedding Chapel in Las Vegas werd de locatie waarop ze in liefde met elkaar werden verbonden.

Hij in een prachtig pak, zij in een zomerse trouwjurk, het bruidsboeket kozen ze voorafgaand aan de ceremonie vanuit de koelkast van de Chapel. Het werd een memorabel moment waar ze –ondanks de frisse bloemen- met een warm gevoel aan terug denken.

Het was een mooi gebaar naar elkaar, en om meerdere redenen een geweldige datum. Hij was jarig én ze vierden hun liefdesjubileum op die dag met de fantastische cijfercombinatie; 20•10•2010! De bevestiging had geen officiële status in Nederland, maar dat vonden ze eigenlijk niet zo belangrijk.

Toen zij anderhalf jaar later na een operatie complicaties kreeg,  realiseerden ze zich dat hun liefde voor elkaar zo kostbaar is, dat ze deze toch wel heel graag officieel wilden bevestigen.

Heel bijzonder was daarna, dat beiden in exact dezelfde nacht droomden over hun huwelijk,  voor hen de bevestiging om hun wens in vervulling te laten gaan. Zij droomde van een huwelijk op zijn volgende verjaardag… de dag waarop hun relatie jaren eerder ooit begon. En natuurlijk tevens de dag waarop ze twee jaar eerder in Las Vegas waren.

Hij droomde ook over zijn verjaardagsfeest, maar dan ik  combinatie met  een huwelijksaanzoek.

Zijn veertigste verjaardag werd gevierd in een zaaltje van een nabij gelegen partycentrum. Alle gasten arriveerden keurig op tijd, omdat zij –heel slim- op de uitnodiging had vermeld dat ze een verrassing voor de jarige had geregeld. Met cadeautjes, dikke zoenen en verjaardagstaart ging de avond gezellig van start. Na een half uurtje stopt de DJ de muziek en heette de jarige Job zijn gasten van harte welkom. Hij vertelde dat zijn lief de zaal even had verlaten om haar verrassing voor hem te regelen.

Hij had de opdracht gekregen zijn blouse te vervangen voor een smaakvol overhemd, een vriendin hielp hem daarna met de stropdas en het colbert.  Intussen werden op een scherm foto’s getoond van de jarige Job door de jaren heen.

In een aangrenzend kamertje stond ik samen met zijn grote liefde te wachten. De zomerse trouwjurk die twee jaar lang in een doos op zolder had gelegen, zat haar weer als gegoten!

Ze zag er adembenemend mooi uit,  terwijl ze een tikkeltje nerveus speelde met haar bruidsboeketje. Niet uit de koelkast deze keer, maar heel toepasselijk uit zijn eigen Kringloopwinkel. De show die de jarige in de feestzaal opvoerde, hoorden we lachend aan.

Met ingehouden adem luisterden we naar de reacties van de gasten toen de jarige een aantal akkoorden speelde op zijn gitaar. ‘Daar komt de bruid’ hoorden we de gasten al fluisteren.

Toen de foto’s van de ceremonie in Las Vegas het scherm vulden en de behulpzame vriendin ook nog een rode loper uit rolde, steeg de spanning hoorbaar en raakten de gasten enthousiast.

De vader van de bruid werd verzocht de deur van het aangrenzend kamertje te openen. Verbaasd, maar glimmend van trots pakte hij de hand van zijn dochter om samen over de rode loper naar voren te lopen. Met enige verbazing werd ik door de gasten gade geslagen, toen ik in mijn toga achter de lessenaar plaats nam. ‘Gaat het vanavond dan écht gebeuren?’

Blije en opgetogen gezichten, toen bleek dat het absoluut een heuse huwelijksceremonie zou worden. Het werd een vrolijke boel, precies zoals het bruidspaar wenste.

Een toast met champagne na afloop, was tevens het startsein voor het vervolg van een feestje met een heel bijzondere wending!

Samen met hun lieve familie en vrienden stond ik hen op te wachten in de tuin van het sfeervolle koetshuis. Onderweg naar deze romantische locatie had ik wat druppels op de voorruit van mijn auto, maar nu piepten de zonnestralen brutaal tussen de grote witte wolken door en zetten de tuin in de spotlights.

 Over het oude bruggetje kwam de Rolls Royce Silver Cloud langzaam dichterbij en konden we een glimp opvangen van het knappe bruidspaar dat letterlijk èn figuurlijk in de wolken was. Een spontaan applaus barstte los toen het bruidspaar uit de trouwauto tevoorschijn kwam en zich uitgebreid liet omhelzen en bewonderen. Ik keek even naar de fraai bewolkte lucht boven ons en bedacht me dat de wolken eigenlijk wel prima pasten in het geheel.

In de prachtig gedecoreerde trouwzaal vonden de gasten snel hun plekje en kon de bruidegom zijn entree maken, begeleid door zijn moeder. Vol trots zag ik haar even opzij kijken naar haar zoon, voor ze hem los liet,  wachtend op zijn bruid. Onder de indrukwekkende woorden ‘Clouds above go sailing by’ uit de song van Racoon betrad een zichtbaar ontroerde bruid de trouwzaal aan de arm van haar vader, wat een adembenemend tafereel!

Natuurlijk vertelde ik hoe ze als jonge mensen in de wolken waren geraakt van elkaar; hun liefdesgeschiedenis. De eerste ontmoeting bij haar thuis tijdens een feestje, waar hij verscheen op zoek naar zijn feestende vriend.  Over de eerste kus op een dancefeest en hoe ze daarna met oogpotlood zijn telefoonnummer op haar arm schreef. Het eerste dagje écht samen had plaatsgevonden op het strand van Ouddorp, waar ze met haar ouders en zus vakantie vierde. Hij kwam haar bezoeken en ze beleefden een hele romantische dag waarbij zon, zee en strand het decor vormden.

Sindsdien voelde het als ‘hun’ strand en daarom werd dat ook de plaats waar hij haar vele jaren later ten huwelijk vroeg. Ze had geen idee van de gevulde picknickmand die achter in de auto stond, op weg naar de geheime bestemming. De bekende route naar het zo vertrouwde stand vermeed hij zorgvuldig,  dus ze was enorm verrast toen ze uiteindelijk had ontdekt waar hij haar heen bracht. Het was een beetje fris, dus zochten ze een romantisch, beschut plekje in de duinen.  Voor de mand werd geopend kreeg ze een kaart in haar handen gedrukt met zijn liefdeswens,  terwijl hij zich op zijn knieën liet zakken en de ring tevoorschijn haalde.

Tijdens de voorbereidingen voor de trouwdag leek het er heel op dat ze hun plannen om op hun droomlocatie te trouwen, moesten laten varen. Als geregistreerd partners werd hen de mogelijkheid tot omzetting slechts geboden in het gemeentehuis van één der beide partners. Maar er was gelukkig een oplossing. De formaliteit werd ’s morgens verricht, waarna de ceremonie alsnog plaatsvond in het prachtige koetshuis.

Ik droeg de brieven voor waarin bruid en bruidegom zelf hun belofte aan elkaar prachtig hadden verwoord. Ook de getuigen hadden hun gevoelens aan het papier toevertrouwd, aan mij de eer om deze teksten in mijn toespraak op te nemen. Ik zag hier en daar wat druppeltjes vallen … niet vanuit de wolken …het waren tranen van puur geluk!

Gepubliceerd in magazine TROUWEN december 2012/januari/ februari 2013, zie ‘publicaties’

De jonge enthousiaste bruid was op 8-jarige leeftijd met haar ouders en broer vanuit Engeland in Nederland komen wonen. De familie voelde zich vrij snel thuis in het kleine dorpje en beide kinderen knoopten vrijwel direct vriendschappen aan met klasgenootjes. Een meisje dat de Engelse taal sprak maakte wel indruk op school, zelfs bij de jongens in hogere klassen.  Aansluiting bij het groepje jongeren was dus geregeld, ze mocht mee naar de speeltuin en was op latere leeftijd zeker present bij de zwempartijen in het kanaal. Na een zomerse duik trok ze op een keer de stoute schoenen aan en zoende hem pardoes, achter het elektriciteitshuisje. Dat werd de start van hun prille liefde, die door de jaren heen was uitgroeide tot een hechte relatie.

Ze hadden een woning gekocht in het dorp en gingen samen onder één dak wonen. Als volgende stap in de toekomst droomde zij van een sprookjeshuwelijk en gaf haar geliefde veelvuldig hints om haar wens in vervulling te laten gaan. Toen er maar geen huwelijksaanzoek kwam, werd ze ongeduldig en zocht zelf vast een verlovingsring uit. Nu was het een kwestie van afwachten tot ze zou worden gevraagd. Dat gebeurde steeds niet als zij het wel verwachtte, maar op eerste kerstdag bleek het laatste cadeautje gelukkig toch voor haar. De felbegeerde ring mét het aanzoek om zijn vrouw te worden.

De bruiloft zou vanzelfsprekend in Nederland plaatsvinden, maar natuurlijk wel met een aantal Engelse tradities! Vooraf meldde de bruid me dat ze geen stukje van de bruidstaart wilde bewaren. Dat is een traditie die ik wel kende, een stukje taart wordt ingevroren en gegeten bij de geboorte of doop van een eerste kind óf op de dag waarop het paar één jaar getrouw is, de ‘huwelijksverjaardag’. Maar nee, dat vond ze zonde van de taart. ‘Veel te lekker om zo lang te moeten bewaren’ zei ze met een smile van oor tot oor.

De plechtigheid vond plaats in een prachtig versierde stadstuin voorzien van stijlvolle stoelen, enorme ballonnen en harmonieus twinkelende windorgels in de bomen. Naast de met wit fluweel overtrokken loveseat stonden ingelijste foto’s op een tafeltje van de overleden grootouders. Het zag er adembenemend uit, klaar voor een prachtige ceremonie in het lentezonnetje!

De gasten arriveerden en ik kon feilloos bepalen welke dames en heren uit Engeland afkomstig waren. Allemaal heel feestelijk gekleed, een aantal dames met een mooie kleurige hoed passend bij hun evenzo fleurige jurk. De bruidegom mengde zich –inmiddels lichtelijk nerveus- onder de gasten, tot iedereen werd verzocht plaats te nemen,  zodat de ceremonie kon aanvangen.

Inmiddels was ook de bruid met haar vader gearriveerd.  Ze wilde wel graag de traditie in ere houden dat de bruidegom en gasten haar pas zouden zien op het moment dat zij aan de arm van haar vader de tuin in zou lopen. Vader en dochter stonden in een zaaltje te wachten  en ik liep even naar binnen om even te informeren of ze klaar waren voor het grote moment. De bruid trof ik aan met een borrelglaasje in haar hand waaruit een rietje stak. ‘Even tijd voor een borrel’ beantwoordde ze mijn verbaasde blik lachend. ‘En ik wil mijn lipgloss niet beschadigen, vandaar het rietje!’

Ze maakte een onvergetelijke entree, wij keken allen met ingehouden adem toe. En natuurlijk zei ze volmondig ‘ja’ toen ik haar eindelijk die belangrijke vraag mocht stellen.

Dit Trouwverhaal is ook verschenen als blog op de website Trouwen.nl

De meimaand is altijd een drukke maand voor mij als trouwambtenaar. Vaak is het een prachtige lentemaand, voor veel geliefden de ideale periode om elkaar eeuwige trouw te beloven.

Op de 9e dag van die maand mocht ik een gezinnetje met elkaar verbinden. Een sportieve bruidegom met zijn mooie, stoere bruid én hun kleine ventje betraden de trouwzaal.

Hun lieve familieleden en meest dierbare vrienden verwelkomden hen enthousiast met een luid applaus.

Het was een prachtig schouwspel met een zomers tintje, want zowel het bruidspaar als de gasten waren grotendeels in het wit gestoken. De kleur van de vreugde, van puurheid en van de kleine wolkjes die blauwe lucht sierden.

‘Wit’ zo vertelde ik nadat ik iedereen van harte welkom had geheten ‘is ook een Poolse jongensnaam, die in de Poolse taal een mooie betekenis heeft. Wit betekent in het Pools namelijk: leven.’

Ik vertelde vervolgens over de eerste ontmoeting van het bruidspaar, ze leerden elkaar kennen als collega’s. De eerste kus op Tweede Kerstdag, het startpunt van hun liefdesrelatie. Het verhaal over nieuwe banen voor beiden, een beenbreuk tijdens een slee-rit in Oostenrijk en een fantastische vakantie naar Mexico.

De volgende stap in hun relatie was samen wonen, gevolgd door de grootste verbintenis die je als geliefden samen kunt sluiten. De bevestiging van hun liefde voor elkaar … de komst van hun zoontje.

Trouwen was iets wat lange tijd niet bovenaan hun verlanglijstje stond. ‘Het klinkt helemaal niet als iets wat bij ons past’ had de bruid me tijdens ons voorgesprek verteld ‘maar het sluit aan op wat we bereikt hebben samen.’

Het huwelijksaanzoek kwam dus niet als een verrassing, maar wel heel onverwacht. Het strand van Scheveningen vormde het decor voor een romantische lunch en die belangrijke vraag.

Ik vertelde hun liefdesgeschiedenis, zoals het bruidspaar mij dat had toevertrouwd. Hier en daar werd er wat gelachen en instemmend geknikt, de meeste gasten herkenden op z’n minst wel delen van het verhaal.

Maar ik mocht ook nog een nieuwtje bekend maken! Dat er een tweede kindje groeide in de buik van de bruid was bekend en ook wel duidelijk zichtbaar. Maar ik was de enige die door het bruidspaar op de hoogte was gebracht van het geslacht van het mini mensje dat twintig weken later werd verwacht.

Na het ja-woord door beiden, het ondertekenen van de huwelijksakte en het uitwisselen van de trouwringen was het moment aangebroken om een blik te werpen in de toekomst.

De gasten die bij het welkomstwoord goed hadden opgelet hadden een streepje voor, want zij wisten direct dat er een tweede jongetje op komst was toen ik hen namens de ouders mocht vertellen dat het kindje in aanmerking zou kunnen komen voor de naam ‘Wit’.