Haar dertigste verjaardag moest een heel bijzonder feestje worden. Familie en vrienden werden door haar vriend zodoende uitgenodigd voor een diner in een super romantisch kasteel,  om deze mijlpaal te vieren. Als voormalig collega werd ik ook uitgenodigd om aan deze feestelijke gebeurtenis deel te nemen, gezellig! Maar voor de aanstaande dertiger was het allemaal een verrassing. Dus de uitnodiging voor het feest maakte de gasten automatisch deelnemer aan het verjaardagscomplot.

Voor feestjes is iedereen doorgaans wel te vinden, dus alle genodigden waren enthousiast over het idee en hielden allemaal keurig hun lippen op elkaar tegen het onwetende feestvarkentje. De invitatie beloofde  een chique locatie, dus werd deze geledenheid voor een aantal dames  de ultieme kans om zichzelf een stijlvolle nieuwe jurk cadeau te doen.

Op een prachtige nazomerdag in september was het dan eindelijk zover.  De gasten verzamelden zich op de koele binnenplaats van het kasteel. De jarige verscheen met een brede glimlach bij de ophaalbrug, verheugd en aangenaam verrast om haar lieve familie en vrienden aan te treffen.

De champagne werd ontkurkt, er werd toast en ook geproefd van de heerlijke hapjes. Felicitaties en cadeautjes, lieve woorden en dikke zoenen om de jarige heerlijk te verwennen. Voor de borrel is er gelegenheid om het kasteel bezichtigen, onder begeleiding van een gids die allerlei leuke details vertelt over het eeuwenoude bouwwerk.

Vanaf de zuilengalerij die grenst aan de binnenplaats wordt een gedicht voorgedragen dat ooit eens werd geschreven over het  kasteel. Het klinkt theatraal, maar de ‘slotzin’ lijkt ook een knipoog naar de jarige. Om me heen kijkend besef ik dat ik niet de enige ben die heeft bedacht;

Blijf voor dit slot een wijle staan,

Dat eeuwen op U stond te wachten

En schouw zijn muren, torens, grachten,

Gedenk den tijd, die is vergaan

Het gezelschap wordt door de bijzondere zalen van het kasteel geleid, bekijkt het uitzicht vanuit het torenkamertje en daalt weer af naar de begane grond  over een spannende, oude stenen wenteltrap. Vervolgens belanden ze in een ruimte met een prachtige houten ovale tafel in het midden. Aan het einde van de zaal staan houten banken onder de prachtige togen. Aan de gasten wordt verzocht even plaats te nemen onder het gewelfde plafond, dan volgt het verhaal over deze stijlvolle ruimte.

De zaal is in gebruik als trouwzaal vertelt de gids, het kasteel is namelijk een officiële trouwlocatie van de gemeente. Heel even lijkt de informatie niet tot de verbeelding te spreken van de gasten, maar dan zie ik hier en daar het kwartje toch vallen. Plotseling valt een aantal gasten ook op dat de jarige zich niet meer in het gezelschap bevindt en er wordt wat onrustig gefluisterd.

Maar voor het gemis van de verdwenen jarige zich tot een mysterie kan ontwikkelen, verschijnt ze echter in de deuropening van de trouwzaal … in een oogstrelende bruidsjurk. De totaal overrompelde gasten kijken toe en luisteren vervolgens met ingehouden adem naar de huwelijksplechtigheid die dan volgt. Ze zijn allemaal getuigen van het ja-woord van bruid en bruidegom, maar twee personen hebben de eervolle taak om officieel te getuigen door hun handtekening te plaatsen onder de huwelijksakte.  Het werd een verrassend en ontroerend feestje waarover nog heel lang werd nagepraat.

De maand juni is een favoriete trouwmaand.  Met dank aan moeder natuur, zij zorgt over het algemeen voor een aangename temperatuur en uitbundige bloemenpracht. Op zo’n mooie vrijdag namiddag werd ik gebeld door een jonge vrouw die een huwelijks herbevestiging wilde organiseren voor haar ouders,  een weekje later.  In het kort deed ze me het relaas van haar ouders die elkaar 33 jaar voordien het ja-woord gaven, helaas door de omstandigheden destijds zonder enige feestelijke toevoeging. Omdat haar moeder op zeer korte termijn zou worden behandeld in verband met een levensbedreigende ziekte, wilde de dochter samen met haar zussen dé dag alsnog organiseren.

Op maandagavond kreeg ik de zussen op bezoek en vertelden ze gedrieën honderduit over hun plannen voor de ‘trouwdag’.  Ik vond het zo’n mooi en lief gebaar, dat ik heel graag mijn medewerking wilde verlenen als spreker tijdens deze ceremonie.

Het was een onbewolkte, warme middag toen ik later in de week arriveerde op de feestlocatie. Een enorm weiland, grenzend aan de boerderij van één van de dochters. In twee rijen waren bruine houten klapstoeltjes opgesteld voor alle gasten. Vooraan waren prachtig versierde tafels aan weerszijden geplaatst. Voor het ‘bruidspaar’ twee stoeltjes vlak voor de smeedijzeren pergola, waaronder ik mocht plaatsnemen.  Terwijl ik me installeerde tussen de grassprietjes, arriveerden de eerste genodigden.  Feestelijk en heerlijk luchtig gekleed namen ze plaats in afwachting van de komst van het ‘bruidspaar’.

Voor het nietsvermoedende bruidspaar zou het een hele grote verrassing gaan worden! Eindelijk gekleed in dé trouwjurk en hét kostuum waar ze altijd van droomden, hadden ze van hun dochters vernomen dat ze een trouwreportage aangeboden kregen. Voorzien van een fleurig boeket waren ze in een Cadillac met fotograaf onderweg naar een aantal inspirerende fotolocaties in de omgeving. De chauffeur was betrokken in het complot met de dochters en stuurde een berichtje dat hij onderweg was naar de boerderij.  De spanning onder de gasten nam toe en er werd wat nerveus gelachen. Ik zette mijn zonnebril af en trok de toga aan, die ik tot het laatste moment over een stoel had laten hangen. Het voelde als een deken tegen mijn toch al verhitte huid.

De jonge gasten op de eerste rij merkten jolig op dat ze mij niet benijdden in mijn ‘tapijt’ en spraken lachend de hoop uit dat ik het kookpunt niet zou bereiken gedurende de ceremonie.  Dat wenste ik zelf ook heel vurig. Ik voelde binnen een paar minuten de straaltjes water langs mijn ruggengraat lopen, terwijl ik onder de brandende zon wachtte op bruid en bruidegom.

Het duurde iets langer dan gepland, dus er ontstond wat onrust. De gasten hadden het –ondanks hun zomerse kledij- ook behoorlijk warm. Eén van de lolbroeken stond even op voor wat rek- en strekoefeningen. Zijn achterbuurvrouw richtte haar blik op zijn achterwerk en proestte het plotseling uit. De bruine stoeltjes hadden kleur afgegeven aan zijn smetteloze witte broek! Commotie alom toen bleek dat ieders kleding bruine vlekken vertoonde op de bilpartij. Gelukkig werd er al snel om gelachen, er viel op dat moment niets meer aan te redden en ze zagen er allemaal de humor wel van in. Ik kon mijn lach ook niet verbergen. Gekscherend werd in beschuldigd van leedvermaak … en misschien was dat ook wel een beetje het geval.

Alle gasten zaten echter weer keurig op hun gebruinde billen toen het zichtbaar geëmotioneerde bruidspaar over het weiland naar mij toe liep. Eindelijk … hun droom ging in vervulling. Het werd een prachtige herbevestiging waarbij heel wat traantjes werden geplengd. Na afloop voelde ik me enorm dankbaar dat ik had mogen bijdragen aan deze bijzondere ceremonie.

Een verbintenis voor het leven waren ze reeds met elkaar aangegaan, doordat ze samen een mooi kindje op de wereld hadden gezet. Nu was het hun wens om daar een wettelijke verbintenis aan toe te voegen. Het huwelijk op een gratis tijdstip paste hen dus uitstekend.

De afspraak op het stadhuis werd vastgelegd; woensdagochtend direct na de vakantie. In alle vroegte, want dan wordt de mogelijkheid voor een gratis voltrekking geboden, om 9 uur. Familie en vrienden waren helaas wat minder enthousiast over het plan, want alleen de getuigen zouden nu aanwezig zijn bij de korte plechtigheid. Toch jammer, het is immers wel een bijzonder moment!

Kort  voor het vertrek naar Frankrijk, zwichtte het bruidspaar voor de argumenten van hun dierbaren. Plaats en tijdstip bleven ongewijzigd, maar ze verzochten om een trouwambtenaar voor een heuse toespraak en wilden toch graag in de trouwzaal met elkaar worden verbonden, zodat ze zich konden omringen door hun gasten.

De avond voor de reis naar hun vakantiebestemming, werd ik gebeld door de aanstaande bruid. Zij legde me het plan voor en was dolblij dat ik de uitdaging wilde aangaan. Vanaf hun vakantie adres kreeg ik wat informatie toegestuurd en hebben we over en weer gemaild. Ik vanuit een herfstachtig Nederland, zij vanuit een zonovergoten Zuid-Frankrijk. Tijdens het lezen van hun zomerse avonturen vergat ik soms heel even dat de herfst mijn favoriete jaargetijde is.

De trouwdag brak aan, dus ik was redelijk vroeg uit de veren, om ruim op tijd naar het stadhuis te vertrekken. Maar de wekker van alle gasten was nog veel vroeger gaan rinkelen! Uit verschillende hoeken van het land kwamen de gasten naar Gorinchem, zodat ze om 9 uur in de trouwzaal aanwezig zouden zijn. Ouders uit Maastricht en Sprang-Capelle, vrienden uit Den Haag allemaal op naar de stad waar het zou gaan gebeuren.

De gastvrouw en ik installeerden ons in de hal, zodat we de aankomst van het bruidspaar en de gasten konden volgen. Op de parkeerplaats verscheen een oude bestelbus van Citroën (gelijk aan het exemplaar waar Otje’s vader Tos in rijdt, in het verhaal van Annie M.G. Schmidt). Onze nieuwsgierigheid nam steeds verder toe, toen de bus werd getransformeerd tot een soort minibar. Een klepje diende als toonbank, compleet met tafellaken en etagère.

Op het moment dat bruidspaar en gasten arriveerden, werd zojuist de koffie geschonken in de plastic  bekertjes die waren uitgestald. Na de koffie naderde het tijdstip voor de plechtigheid en ik heette iedereen hartelijk welkom in de trouwzaal.

Het werd een leuke, enigszins hilarische toespraak, een gezellige boel. Maar uiteraard inclusief het plechtige moment; het ja-woord. Een tevreden bruid en bruidegom stapten na afloop weer naar buiten, dankbaar dat alles helemaal naar wens was verlopen.

Op de parkeerplaats werd de bruidstaart aangesneden en smulden het bruidspaar samen met hun kindje en de gasten heerlijk in het net ontwaakte herfstzonnetje!

Ze leerden elkaar kennen op de middelbare school, waar hij als nieuwkomer in het dorp bij haar in de klas kwam.

Het was liefde op het eerste gezicht, al heel snel kregen ze verkering en waren ze onafscheidelijk.

Na het eindexamen verliet hij echter geheel onverwacht het dorp, zonder haar op de hoogte te kunnen stellen van zijn plotselinge, noodgedwongen vertrek.

Het was een moeilijke periode, die hen allebei zeer  verdrietig stemde. Maar helaas zagen ze geen kans om weer met elkaar in contact te komen.

De liefde van hun leven was verdwenen en dat deed pijn.

Na verloop van tijd pakten ze beiden –onafhankelijk van elkaar- de draad weer op en vonden gelukkig een nieuwe liefde.  Maar nooit waren ze helemaal uit elkaars gedachten, hun verloren jeugdliefde…

Met de nieuwe liefde traden ze in het huwelijk en hadden hele gelukkige jaren, samen met de kinderen die hen werden geschonken.  Nooit vernamen ze meer enig teken van leven van elkaar, nooit meer een toevallige ontmoeting, al woonden ze slechts 20 kilometer van elkaar verwijderd.

Vele jaren later eindigden beiden huwelijken in dezelfde periode; het had hen helaas niet gebracht wat ze hadden gehoopt. Voor haar en voor hem –afzonderlijk van elkaar- een nieuwe start, een nieuwe invulling van hun beider levens.

Het moment waarop hun paden elkaar weer kruisten, na een periode van 30 jaren ontmoetten ze elkaar  opnieuw!

Alsof de tijd had stil gestaan…het voelde meteen weer fantastisch, alsof ze elkaar onlangs nog hadden gezien. Ze waren wat ouder geworden, maar herkenden in elkaar direct weer de middelbare scholier waar ze destijds zo vreselijk verliefd op waren geweest.

Deze keer waren ze vastbesloten om elkaar nooit meer los te laten. Op kerstavond vroeg hij haar ten huwelijk, een geweldige avond voor een aanzoek.

Omdat ze , als ze later oud en vergeetachtig zouden zijn, zich altijd zouden herinneren dat kerstavond een heel bijzondere avond is. Wanneer ze elkaar weerspiegeld in een mooie, glanzende kerstbal zullen aankijken, weten ze vast en zeker nog dat ze elkaar op deze avond ooit eens beloofden om voor altijd samen te blijven.

Verbonden door liefde…gevolgd door een wettelijk verbond, wat ik mocht sluiten.

Meestal  heb je als trouwambtenaar uitvoerig contact met het aanstaand bruidspaar, maar een enkel keertje verloopt dat anders.

Bij de huwelijksaangifte was aangegeven dat dit bruidspaar niet koos voor het gebruikelijke contact met de trouwambtenaar, voorafgaand aan de huwelijksvoltrekking. Geen ontmoeting, geen telefonisch contact, zelfs geen enkel email-berichtje.

De  collega’s van Burgerzaken maakten de match met deze Babs, die de uitdaging graag wilde aangaan.  Een toespraak over liefde, over het verlangen om de rest van de levens samen te delen, een wettelijke verbintenis… algemene wijsheden.

Nieuwsgierig stond ik het bruidspaar met hun vermoedelijke gasten op te wachten bij de ingang van het Stadhuis. Het was een prachtige vrijdagmiddag, écht een mooie trouwdag!

Vanuit de verte zag ik een oude RollsRoys naderen, bestuurd door een chauffeur in een prachtig pak, compleet met pet en witte handschoenen.

Een bruid in een fantastische trouwjurk, bruidegom in een stijlvol pak, twee kindjes en nog drie gasten in geweldige feestkleding … verrassend!

We schudden elkaars handen en ik registreerde in gedachte de roepnamen van het bruidspaar en hun kindjes.

Het werd een mooie en emotionele huwelijksvoltrekking,  het was heel duidelijk dat het bruidspaar ontroerd was door de ceremonie in de spaarzaam bezette trouwzaal.

Een intieme sfeer,  maar toch zonder enige verwijzing naar de liefdesgeschiedenis van deze bruid en bruidegom.

Ik bracht aan het einde van de ceremonie mijn felicitaties over en wenste het kersverse bruidspaar heel veel geluk verder met z’n viertjes.

Ze bedankten me heel hartelijk en vertelden dat ze erg blij waren met de woorden die in tot  ze had gesproken. Helemaal zoals ze hadden gehoopt.

Ik zwaaide ze uit en zag de RollsRoys weer verdwijnen in het drukke spitsverkeer.

Het was een leuke ervaring. Toen ik naar huis fietste overdacht ik de keuze van het bruidspaar voor deze verrassingstoespraak nog eens…

Ik was blij dat het naar hun zin was geweest én ook blij met deze bijzondere ervaring als ‘verrassingsBabs’.

14 Juli… ik werd op die dag zelf 42 jaar oud en mocht ook een fantastisch huwelijk voltrekken.

Het ‘huis der gemeente’ was op deze zonovergoten zomerdag het kleine (tweede) strandje aan de rivier de Merwede.  Geen stoelen en ook  geen versieringen… zon, water en zandkorrels vormden het decor voor het ja-woord.

Samen met een groepje familieleden en goede vrienden wachtte ik de bruiden op. Op een spierwitte tandem kwamen ze ons tegemoet, de roze ballonnen die aan de bagagedrager waren bevestigd, dartelden vrolijk in het zomerbriesje. Zoonlief zat breed lachend achterop, het geheel ontroerde me zo, dat ik een brok in mijn keel voelde.

Gezamenlijk daalden we de stenen trap af die naar het stand leidde en we vormden met z’n allen een kring, vlakbij de waterlijn. Dicht bij elkaar, want de woorden die werden gesproken moesten het geruis van de golven kunnen overstemmen. De mooie, in geweldig grijs gestreepte zomerpakken gehulde bruiden,  stonden samen met hun ventje in het midden van de cirkel.

Omringd door al hun dierbaren mocht ik hen toespreken. Voor deze gelegenheid was ik zelf –op verzoek van het bruidspaar- niet in toga maar in een pantalon met een zomercolbert. Voor noodgevallen mijn zonnebril in het haar, in de hoop dat ik de tekst zou kunnen lezen zonder verblind te worden door het zonlicht.  Dat lukte gelukkig prima.

Natuurlijk vertelde ik het verhaal van de ontmoeting,  de liefdesgeschiedenis, hun toekomstdromen en -verwachtingen.  In eigen woorden spraken ze elkaar daarna toe; beloofden elkaar een geweldige toekomst samen en liefde die eeuwig voortduurt. Iedereen was ontroerd, het was een prachtige ceremonie.

Het ondertekenen van de trouwakte vergde wat improvisatie, bij gebrek aan een tafel. Maar juist de eenvoud van deze plechtigheid maakte het een extra bijzondere gebeurtenis. Ontroerd en met de zandkorrels nog tussen mijn tenen, fietste ik na afloop naar huis.

Net als het bruidspaar, op weg naar een feestje in de buitenlucht op deze mooie zomerdag!