Trouwverhalen

Drie geweldig leuke zoons hadden ze samen op de wereld gezet. Eigenhandig hun droomhuis gebouwd en ze waren dankbaar voor de hartverwarmende familie- en vriendschapsbanden die hen omringden.  Een heerlijk leven en ze genoten er  met volle teugen van!

Dat ze hun geluk moesten koesteren, realiseerden ze zich des te meer toen in hun directe omgeving duidelijk werd, dat het leven soms een heftige wending kan krijgen. Ze beseften de waarde van het delen van hun geluk met elkaar, hun gezin, vrienden en familie. Mensen met wie ze ontzettend veel lol hadden, maar ook intens verdriet konden delen.

Was het belangrijk om hun liefde voor elkaar alsnog te bevestigen door een huwelijk? Eigenlijk was het voor haar wel een grote wens. Nu ze de veertig was gepasseerd, was de periode van grote onrust en extreme uitspattingen wel voorbij. Al vond ze dansen op tafel met de kinderen nog steeds reuze gezellig. Haar grote liefde omschreef ze -met een dikke knipoog- als een brute man met een groot gevoel voor humor. Dat laatste had haar al twee jolige huwelijksaanzoeken opgeleverd, die ze niet serieus had genomen. De eerste keer deed Hertog Jan het woord en de tweede maal was er sprake van een EHBO-toestand (Eerste Hulp Bij Ongemakken) bij gebrek aan een cadeau voor haar, toen zij hem voor Valentijnsdag een chic horloge schonk.

Maar op die Moederdag had hij haar toch echt verrast met een heuse verlovingsring en die serieuze vraag waar ze al zo’n tijd naar verlangde. Een zoenfoto op Facebook ontlokte tal van nieuwsgierige reacties; was het dan eindelijk zover? Jazeker! Ze besloten om aan het einde van die zomer te trouwen. Geen uitstel meer, ze wilden hun liefde voor elkaar vieren met iedereen die hen dierbaar was!

Op de veertiende verjaardag van hun oudste zoon arriveerden ze in een oldtimer cabriolet op het landgoed van de Grote Hoeve in Breda, waar alle gasten hen opwachtten. Uit de gettoblaster die zij boven de auto uit tilde, klonk opzwepende muziek. Hun drie mannetjes zaten met hun billen op de kofferdeksel en grijnsden ons ontdeugend toe.

In de zonovergoten theetuin wachtte hij haar vervolgens op, samen met de oudste twee. De jongste droeg het bord ‘daar komt de bruid’ de tuin in en had direct ontroerde lachers op zijn hand. De bruid verscheen aansluitend aan de arm van haar vader, in de japon die haar moeder vijftig jaar eerder had gedragen. Haar vader straalde van trots en haar moeder pinkte een traantje weg, wat een bijzondere gebeurtenis. De muziek startte en zij zong een ‘duet’ met Guus Meeuwis, al haar liefde voor hem werd verwoord in dat lied. Een golf van emoties overspoelde alle aanwezigen.

Ik vertelde hun liefdesverhaal dat werd aangevuld door een goede vriend, die ook mocht getuigen van hun ja-woord aan elkaar. Hij gaf op een humoristische wijze uitleg aan het begrip ‘getuige’ en onthulde wat  gewaagde details,  die hem als insider wel bekend waren.  Bruid en bruidegom lazen elkaar hun liefdesbrief voor waarin ze op hilarische wijze omschreven wat ze elkaar wel en niet wilden beloven. Daarna zeiden ze volmondig ‘ja’ en zoenden elkaar hartstochtelijk.

Alle vijf schreven zij daarna hun naam op het grote hart, wat de bruid jaren eerder had geschilderd. Een verbintenis tussen een liefdevolle familie. De jongens prikten ieder een ballon stuk, waaruit hun toekomstwens tevoorschijn  kwam. Een ceremonie met veel humor en emotie …  de start van een super feest!

Zomerstorm!

Zaadbollen van de paardenbloem illustreerden hun trouwkaart … als je alle zaden de wijde wereld in kunt blazen dan mag je een wens doen! Maar de zomerstorm die op deze zaterdag over ons land raasde, blies niet alleen de zaden in de lucht, maar ook hun grote wens om elkaar in het bos het ja-woord te geven. Vijf jaren waren verstreken na het aanzoek, omdat ze in België geen bijzonder plekje konden vinden waar ze die speciale dag wilden vieren. En nu, uitgerekend op hun trouwdag was er een zeldzame storm midden in de zomermaand, die hun wens alsnog liet verwaaien.

Maar hun droom om officieel met elkaar verbonden te worden ging wèl in vervulling! Aan de arm van zijn trotse moeder liep hij over de juten loper die het hooi op de vloer bedekte, naar het trouwbankje. Een enorme vaas vol zomerbloemen flankeerde het bankje en aan het prieel van berkentakken bungelden kleine glazen vaasjes met vrolijke bloemen in de lucht. De achtergrond werd gevormd door metershoge houten deuren, waarachter het groene grasland schuil ging.

Terwijl de bevriende saxofoniste zorgde voor een muzikale omlijsting, stapte de prachtige bruid de schaapskooi binnen aan de arm van haar vader. De grote trots van het bruidspaar, het driejarig dochtertje, huppelde in haar witte jurkje mee aan de hand van haar voke. Haar boeketje bewoog vrolijk met haar mee op het ritme van haar sprongetjes. De enthousiaste gasten namen plaats op de witte klapstoeltjes die waren opgesteld op de met hooi bedekte vloer,  onder het enorm hoge balkenplafond van de schuur.

Hun liefdesverhaal stond centraal tijdens de ceremonie. De ontmoeting lang geleden van twee jonge mensen in het Turnhoutse uitgaansleven,  de ontwikkelingen van hun romance en de geboorte van hun kleine meisje. Hun toekomstdromen en –wensen werden uitgesproken. Hun liefde voor elkaar, die op deze dag ongetwijfeld nog verder zou groeien … als een wensboom in het bos, gevoed door de regendruppels.

Na hun ja-woord applaudisseerden alle gasten tijdens een liefdevolle kus en een warme omhelzing, het bruidspaar straalde van geluk. Ringen werden om de vingers geschoven en de akte werd ondertekend door het bruidspaar en de twee lieve zussen. Het kleine meisje bevestigde de verbintenis tussen haar papa en mama met een vingerafdruk. Trots lachend en helemaal niet verlegen duwde ze haar vingertje op het inktkussen en bewonderde vervolgens het resultaat van de afdruk op het papier.

Gedrieën openden ze vervolgens het doosje om de kleurige vlinders los te laten. Een symbool van hun vreugde, vrije zielen en verbintenis met elkaar. De vlinders vlogen hun vrijheid tegemoet door de geopende deuren,  landden op de hand van de bruid en de geurende bloemen die hen omgaven. De flessen bubbels werden ontkurkt om te proosten, samen met hun gasten. Gelukwensen, zoenen en lieve woorden voor het bruidspaar om hen te feliciteren met deze verbintenis.  Alle geluk van de wereld werd hen toegewenst ‘tot hun grijze, oude dagen een topkoppel’ zoals één van de zussen verwoordde.

Tijd om in gedachten alle paardenbloemzaden van hun steeltje te blazen, zodat de zomerstorm al hun wensen meevoert en laat belanden tussen de grassprieten in het weiland en de ruisende boombladeren in het bos.

Fotografie: Youri Claessens

Het werd al schemerig toen in het dorpje Bertrix, vlakbij de grens met Luxemburg, in reed op een regenachtige dinsdagavond. Kermis op het plein, ik zag lampjes in alle kleuren knipperen terwijl ik verder reed naar mijn bestemming Chateau des Termes, zo’n 10 kilometer buiten het dorp. Onverlichte landweggetjes leidden me langs hoge bomen,  het is er best al donker en redelijk verlaten. Gelukkig vertelt mijn navigatie waar ik heen moet en kan ik op het schermpje ook zien hoe de weg loopt.

Even later arriveer ik op een piepklein pleintje, omringd door een hotel en wat huizen. Daar zie ik ook een toegangspoort met een oprijlaan, die heel sfeervol is verlicht. In de verte ligt het Chateau, ik ben op plaats van bestemming!

Door de deur bovenaan het bordes komt de aanstaande bruid heel gastvrij naar buiten gelopen, ze heeft gezien dat ik er ben. Leuk om elkaar weer te zien, we begroeten elkaar enthousiast.

Binnen gekomen bewonder ik de mooie oude trap, die al is versierd met witte linten en roosjes, klaar voor de grote dag morgen. Terwijl ik door de gangen van het oude Chateau loop, op weg naar mijn kamer, kraken de planken zachtjes onder mijn voeten. Olieverfschilderijen en enorme spiegels in barok lijsten hangen in de hal op de eerste en tweede verdieping.  Mijn rit door het donkere bos is ongetwijfeld de aanleiding  geweest voor de gedachten die ik nu toch niet kan onderdrukken. Het  Chateau zou in mijn beleving zeker het decor kunnen vormen voor een verhaal van Agatha Christie. Een beetje spannend  vind ik het wel.

Mijn kamer is aan de voorzijde, ik kan de oprijlaan onderscheiden in het licht van de lantaarns buiten. Nu mijn spullen boven zijn, is het tijd om kennis te maken met familie en vrienden,  in de grote huiskamer. Daar heerst een gemoedelijke sfeer, iedereen ziet enorm uit naar de trouwdag, die de volgende dag zal aanbreken. Met het aanstaande bruidspaar drink ik nog een glaasje wijn en bespreken we dat ik hen morgen zal assisteren met de opstelling voor de ceremonie, op het terras in de achtertuin.

Vermoeid kruip ik vervolgens in mijn bed en luister nog even naar de geluiden in het huis. 35 Gasten die verdeeld over twee verdiepingen logeren zorgen natuurlijk altijd voor wat reuring.  De kindjes slapen inmiddels,  maar mijn buren hebben nog een gezellige conversatie. De buren aan de andere kant verbouwen hun kamer blijkbaar nog een beetje en ik hoor gelach verder op de gang. Dan is het stil, het Chateau en haar gasten zijn in diepe slaap.

De volgende morgen word ik gewekt door een kraaiende haan en een balkende ezel. Als ik de gordijnen open, zie ik dat de zon schijnt.  In het daglicht ziet het huis er nog even indrukwekkend uit,  maar wel een stuk vriendelijker dan gister, in het donker. Om 9 uur ontbijten we met z’n allen in de eetzaal en heb ik leuke gesprekken met een aantal vrienden van het bruidspaar.

Vervolgens worden de stoelen gepositioneerd, de ballonnen opgeblazen en testen we de geluidsinstallatie.  De bruid wordt intussen geassisteerd door  haar moeder en beste vriendinnen om  straks stralend naar buiten te komen. De bruidegom neemt een bad om even te kunnen relaxen. Eindelijk breekt dan het moment aan waarop we allemaal in de tuin zijn en samen met de bruidegom voor het eerst de prachtige bruid zien naderen. Aan de arm van haar vader loopt ze onder de rozenboog door naar haar stijlvolle bruidegom, die op haar wacht met een glimlach van oor tot oor.

In de toespraak zijn veel  toevoegingen door familie en vrienden verwerkt, het is een feest van herkenning als ik de  enthousiaste verhalen mag vertellen. Voor een speciaal ingepland muziekmomentje pauzeren we even. Niet Billy Joel zingt Just the way you are … maar de bruidegom heeft het lied heel professioneel ingezongen. De bruid is ontroerd en geniet van het moment. Lieve woorden die ze tenslotte tot elkaar  spreken maken duidelijk dat deze twee mensen voor geen goud meer zonder elkaar willen zijn.

Aan het einde van de middag rijd ik met een tevreden gevoel weer naar Nederland terug en geniet het bruidspaar met hun gasten nog van twee gezellige feestdagen in de Belgische Ardennen.

Gelukkig! Op deze eerste zomerdag schenen de zonnestralen mijn slaapkamer binnen zodra ik de gordijnen opende. ’s Middags zou ik in de omgeving van Amsterdam het ja-woord vragen aan twee super verliefde, jonge mensen in de enorme tuin die zij delen met zijn ouders. Met deze twee lieverds had ik een bijzondere band opgebouwd. Ze mailden me al vlak na het huwelijksaanzoek vanuit Cambodja of ik hen wilde trouwen, ik voelde me vereerd. En dat gevoel werd versterkt toen ze mij hun verzamelde liefdesbrieven en kaartjes mee gaven om te lezen.  Zo’n privilege was me in al die jaren als trouwambtenaar nog nooit gegund.

Vandaag zou ik niet onderaan de dijk kunnen parkeren op het domein van de familie, ik zag al een aantal auto’s aan de rand van de dijk staan toen ik kwam aanrijden. Bovenaan de dijk zag ik ook de vrolijke bruidegom, we zwaaiden enthousiast toen ik hem voorbij reed. Het leek me namelijk handig om alvast mijn auto te keren, het zou immers nog veel drukker worden op het dijkje langs het huis. Achteruit een klein stukje de afrit af en dan met de neus de goede kant op weer de dijk op rijden. Helaas maakte ik een klein inschattingsfoutje en waren de achterwielen in het gras terecht gekomen. Er moesten drie familieleden van de bruidegom aan te pas komen om mijn autootje weer op de dijk te duwen. Gelukkig heb ik andere kwaliteiten dan parkeren!

Er was hard gewerkt in de prachtige tuin. Er waren hooibalen geplaatst met daarover vrolijk gekleurde doeken en aan de overzijde een houten prieeltje waarin de foto’s prijkten van overleden grootouders. Houten kraampjes waar de dames van de catering al druk in de weer waren om fleurig  servies en allerlei soorten dranken klaar te zetten.  Een grappig fotoplekje was gecreëerd langs de veranda, ik ontdekte in een mandje kleine bordjes met teksten als still single, ik wil taart en I love you. Op het  veldje aan de andere kant van de tuin waren al tentjes opgezet door vrienden die daar zouden blijven overnachten na het feest. Wel zo gezellig en niemand hoeft de bob te zijn.

Een heel ontspannen sfeertje in de tuin, de bruidegom verwelkomde de goedlachse gasten die arriveerden. En zij complimenteerden hem op hun beurt met zijn knappe verschijning.  Familie en vrienden namen plaats op de bankjes van hooi, de flesjes bier en mokken koffie in de hand. Intussen zag ik één van de gasthondjes haar pootje optillen bij de hooistapel die fungeerde als tafeltje. Tja, de verleiding was waarschijnlijk erg groot. De oogverblindend mooie bruid verscheen in haar mooie Vietnamese trouwjurk aan de arm van haar vader.  Net als een aantal gasten moest ik even slikken, wat een ontroerend moment.

In mijn toespraak had ik zoveel mogelijk inbreng van belangrijke gasten verwerkt. Lieve herinneringen van de ouders, trotse woorden van haar broer en hilarische avonturen die een aantal vrienden hadden omschreven. Aangevuld met wat korte citaten uit hun eigen schatkist met liefdesbrieven én zelf geschreven trouwbeloften werd het een toespraak met een lach en een traan.

Ter afsluiting van de ceremonie brachten een aantal gasten hun cadeautje voor in de tijdscapsule en wandelden we gezamenlijk naar het veldje met de tentjes. Daar groef de stoere bruidegom een kuil waar de tijdscapule in werd begraven. Over exact één jaar, op hun eerste huwelijksjubileum zullen ze ‘m weer opgaven.  Als bruid haar nieuwsgierigheid tenminste zolang kan bedwingen én de honden niet eerder aan de slag zullen gaan met opgraaf-activiteiten. ‘Dat is een mooi excuus, de honden die aan het graven gaan’ meldde de bruid al met een vooruitziende blik, voordat de capsule zelfs maar in de kuil was gelegd. Hoe het ook zal gaan verlopen, vast weer aanleiding voor een klein feestje als het moment van openen aanbreekt.

Blij en tevreden liep ik na de champagnetoost weer naar mijn auto op de dijk. Ik reed feilloos langs de geparkeerde auto’s richting hoofdweg.  Zo’n beroerde rijstijl heb ik dan toch niet, bedenk ik alvast defensief ter voorbereiding op  mijn verslagje aan mijn lief en mijn puberzonen thuis.

Het feest duurde nog voort tot in de late uurtjes, iedereen vermaakte zich opperbest in en rond de feesttent die voor de smederij was geplaatst. Kiekjes in de tuin, hapjes en drankjes bij de hand. Een perfect feestterrein met gezellige gasten en een dolblij bruidspaar … de langste dag van het jaar was een fantastische start voor deze verbintenis van eeuwige liefde.

Grootouders verwarmen trouwringen

Op een fraaie voorjaarsdag maakte ik kennis met een inspirerend aanstaand bruidspaar. Ze vertelden dat zij ze heel blij waren dat alle grootouders de ceremonie zouden bijwonen. Vier echtparen die vele jaren gelukkig waren met elkaar, geweldig en ook redelijk uniek!
Fantastische voorbeelden van een gelukkig huwelijksleven, de reden waarom het bruidspaar daar in het bijzonder aandacht aan wilde besteden. Trouwfoto’s van ouders en grootouders zouden in de ontvangstruimte in de Oranjerie worden geplaatst, voorzien van namen en trouwdata. ‘Samen met onze ouders vertegenwoordigen onze opa’s en oma’s in totaal meer dan driehonderd jaar huwelijksgeluk’ vertelde de bruid me trots.

We bespraken de mogelijkheden om ook tijdens de ceremonie aandacht te besteden aan de aanwezigheid van alle grootouders. Allen eind tachtig en begin negentig jaar oud, wilden de opa’s en oma’s niets missen van het moment waarop hun kleindochter en –zoon met elkaar verbonden zouden worden.

Eind mei mocht ik in de Hortus Botanicus in Leiden deze twee geliefden het ja-woord vragen. De Oranjerie is prachtig gerestaureerd; vanachter de bijzondere bomen op het terras valt het licht door de hoge ramen naar binnen. Het strijkkwartet speelde de Bruiloftsmars van Mendelssohn toen de stijlvol geklede bruidgom de ruimte betrad. Gevolgd door zijn stralende bruid aan de arm van haar zichtbaar geëmotioneerde vader. Gezeten op het trouwbankje keken ze liefdevol naar elkaar, luisterden opgetogen naar hun eigen trouwverhaal wat ik mocht vertellen en pinkten soms een traantje weg. Ze genoten duidelijk van het moment en van de aandacht die hun lieve familie en vrienden voor hen hadden.

Het meest plechtige moment van de ceremonie brak aan en ik verbond bruid en bruidegom nadat zij beiden een liefdevol ‘ja’ hadden geantwoord op de trouwvraag. Ze zoenden elkaar hartstochtelijk ter bezegeling van hun geluk. Een vreugdevol moment, de gasten en ik applaudisseerden enthousiast.
Ik mocht de gasten vertellen hoe verheugd en trots het bruidspaar was met de aanwezigheid van al die lieve oudjes. Daarom mocht ik de opa’s en oma’s een verzoek doen. Het prachtige houten doosje wat de trouwringen bevatte, werd aan het eerste stel grootouders overhandigd. Zo kregen zij alle acht de gelegenheid om de trouwringen van hun kleinkinderen te versterken door hun wens, gedachte of gebed. Ze stonden op, legden hun handen over de ringen en sloten de ogen in een kort momentje ter concentratie.

Met ingehouden adem en een brok in onze keel van ontroering, zagen we allemaal hoe het doosje met de ringen door alle grootouders met grote zorgvuldigheid werd gedragen. Met gesloten ogen en zacht gefluister gaven ze met veel liefde gehoor aan de wens van het bruidspaar.

Bruid en bruidegom deden elkaar hun trouwbelofte waarna ze elkaar vervolgens de ring om de vinger schoven. De warmte, wijsheid en het geluk van hun opa’s en oma’s zullen ze voor altijd met zich meedragen in de ring die zoveel liefde symboliseert!
.

Huwelijk tuin, het verhaal van de vlinder

Bezorgdheid en ook verdriet om een geliefde bracht hen samen. Haar geliefde man … zijn gewaardeerde teamgenoot bij de golfvereniging, bleek ongeneeslijk ziek. De diagnose liet geen ruimte voor twijfel of hoop, dus hij probeerde nog zoveel mogelijk te genieten van alles wat hem lief en dierbaar was.

Maar hij verloor de strijd, een enorm verlies voor iedereen om hem heen.
Met de ziekte en het daaropvolgende overlijden van deze charismatische man, start de onverwachte vriendschap tussen dit bruidspaar. De golfvrienden had hij gevraagd om na zijn dood een beetje aandacht te houden voor zijn vrouw. En eigenlijk verliep dat op een hele natuurlijke manier, want ze zochten elkaar als vanzelf op. Om troost te vinden bij elkaar en mooie herinneringen met elkaar te delen.

Zo gaan een aantal maanden voorbij en gaat de zomer over in de herfst waarin de vriendschap hen beiden heel dierbaar wordt. Het was prettig om elkaar te zien, wederzijds begrip en blij met elkaars gezelschap. Een vriendschap die langzaam uitgroeide tot warme gevoelens voor elkaar, de prille start van hun relatie. Intens dankbaar waren ze beiden dat haar twee stiefzoons en zijn drie kinderen hun relatie begrepen en accepteerden.

Vier jaar later stond ik op een late zomerdag als trouwambtenaar in hun prachtige tuin. Familie en een aantal goede vrienden keken vanaf de witte stoeltjes op het gazon naar het stralende bruidspaar. De foto van de man die deze geliefden samen had gebracht, stond op het vaste plekje in de boekenkast, met uitzicht op de tuin. Zijn beeltenis straalde kracht uit en warmte. Zelfs voor mij was dat waarneembaar, al had ik hem nooit ontmoet.

In een emotionele, maar ook zeker blije en feestelijke toespraak mocht ik vertellen over de liefde van dit bruidspaar. De vijf kinderen had ik –in overleg met het bruidspaar- vooraf wat specifieke informatie gevraagd, wat een bijzondere aanvulling vormde op hun eigen verhaal. Haar jongste stiefzoon wilde heel graag zelf het woord richten tot het bruidspaar, dat hadden we vooraf afgestemd. Met zijn broer aan zijn zijde, deed hij heel moedig zijn relaas over de liefde die was ontstaan tussen zijn geliefde stiefmoeder en de gewaardeerde golfvriend van zijn vader. Met grote bewondering luisterden we allemaal naar de liefdevolle, grappige en dankbare woorden. Glinsterende tranen blonken in de ogen van velen, afgewisseld met vrolijk lachende gezichten om de grappige anekdotes.

De bruid las daarna haar trouwbelofte voor, er klonk twee maal een enthousiast ‘ja’ en we gingen van start met het ondertekenen van de akten. Zij had haar stiefzoons gevraagd te getuigen van de verbintenis, de mannen voelden zich vereerd. De oudste zoon had net zijn plaats op de eerste rij weer ingenomen toen ik zag hoe een vlinder op zijn overhemd neerdaalde. Precies op de plek van zijn hart! Ik ben niet bijgelovig, maar dit kon toch geen toeval zijn? Ik stond vlakbij hem en fluisterde hem spontaan toe: ‘kijk, je vader is er!’ Ik schrok zelf van mijn gedachte. Beide broers keken verwonderd naar de vlinder, maar vertelden heel overtuigd dat hun vader zou verschijnen als duif, niet als vlinder. Ze vervolgden lachend dat het overhemd dan vast niet onbesmeurd was gebleven! Niet zichtbaar aanwezig als vlinder of als duif dus. Maar absoluut merkbaar aanwezig voor ons allemaal, keek hij vast glimlachend toe!